Het gekrookte riet [25]

Derde predikatie

2. De Heere zegt: ‘Hoe gemakkelijk u ook uit te blussen bent, Ik zal voor uw vonkje zorgen, dat het niet uitgaat’. Hoe zorgde de Heere voor de Kananese vrouw? En voor Petrus? En wilt u er nog een of twee hebben? Hoe zorgde de Heere voor die gods­ lasteraar Saulus? Hij zei tegen Ananias: ‘Gaat naar Saulus, want zie, hij bidt, hij is Mij een uitverkoren vat’ (Hand. 9). Hoe zorgde die allerliefste Heere voor de kamerling? Hij zei tegen Filippus: ‘Ga toe en voeg u eens bij die wagen, en spreek die man eens aan’ (Hand 8).

3. De Heere zal ze in al hun verdorvenheden dragen. Meent u dat de Heere ons niet draagt in onze verdorvenheden? Hij draagt ons als een moeder haar kind draagt, doch met kastijdingen. ‘Ik verdroeg u, al bent u een Thomas, een Petrus. Ik verdroeg u, al hebt u Mij verloochend’, zegt de Heere, ‘Ik zal u daarom níet verloochenen’.

4. De Heere zegt van zulke vonkjes: ‘Ik zal het opblazen, zodat het eindelijk eens tot een vlam wordt’. En in der waarheid, zo doet de Koning. Hij doet hen allengskens tot een groter licht worden. Hij geeft dat hun werkingen wat groter worden, dat ze wat meer schijnsel geven. Hij geeft dat hun genade in de ogen van de mensen wat beter door hun verdorvenheid heen gaat stralen.

Daar staan twee olijftakjes; wat zijn die? Het is de bediening van het Oude en Nieuwe Testament, en die gieten gedurig olie in het hart, zodat er een vlammetje gezien wordt. En zo zullen ze allengskens gebracht worden tot de staat der volmaakt­ heid. Hier zijn ze dikwijls vol verwarring (Matth. 26:56). Hier lopen al de discipelen van de Heere weg, maar daar laten ze zichzelf slaan en geselen om des Heeren wil. Ziedaar! Ziet u wel dat de Heere het rokende lemmet niet uitblust?

Nu moesten we nog de reden geven waarom de Heere dat niet uit­ blust. Maar we zien dat we dit niet af kunnen maken, dit zevende en laatste stukje. De reden zullen we dan overlaten tot de vol­ gende keer, waarom de Heere een kind Gods met kleine genade en grote verdorvenheid niet uitblust en niet verbreekt, maar ze moed geeft en naar het hart spreekt.

En u, die grote genade hebt, al hebben die kleinen verdorvenheid, blus ze daarom niet uit. Ze leven wellicht al meer tot de ere Gods dan u. Nu, ik hoop dat de Heere het gesprokene zegenen zal aan ons en ulieden, tot Zijn eer om Zijns Zoons wil.

Amen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen