Een lied in de herberg

‘Dan hoop ik je weer te zien, daar waar geen moeite, rouw en verdriet meer zal zijn. Waar God zal zijn alles en in allen’. ‘Dat hoop ik ook, Toon.’ Moeizaam kwam Hendrik omhoog uit de leunstoel. Hij liep naar de tafel. ‘Jarenlang heb ik mijn eenvoudige, maar heerlijke werk mogen verrichten’, zei hij.

Hij stopte even om adem te halen. ‘Ik heb veel goede ontmoetingen gehad, maar ook veel moeilijke omstandigheden meegemaakt, Toon’. ‘Dat is zo, maar de Heere heeft Zich toch altijd een verrassend God getoond, nietwaar, Hendrik?’ ‘O ja, over de Heere heb ik nooit te klagen gehad. Alleen over me zelf. Dat de Heere mij wilde gebruiken, dat is niet te begrijpen. Ik, die minder ben dan een druppel van een emmer en als een stofje van de weegschaal. Ja, minder dan niet en ijdelheid’.

Arie kwam de kamer binnen. ‘Je kunt wel een boterham mee blijven eten’, zei hij.

‘Ik wilde eigenlijk naar huis gaan’, antwoordde Toon. ‘Doe het maar, Toon’, drong Hendrik aan. Arie liep weer naar de keuken.

‘Hier heb ik altijd mijn thuis gehad’, zei Hendrik. Ook nadat de molenaar en zijn vrouw overleden waren, kon ik altijd bij Arie terecht. Hij is voor mij als een broer’,

Hendrik zweeg even. ‘Ik ben blij dat je bent gekomen, Toon. Ik was bang dat ik je hier niet meer zou zien. Ik…’. Hendrik trok wit weg.

‘Je kunt beter even op bed gaan liggen’, zei Toon. ‘Dat… kan… ik niet meer’, fluisterde Hendrik. ‘Ik zal je wel helpen’, zei Toon. Hij ondersteunde Hendrik. Arie kwam binnen. ‘Gaat het niet goed, Hendrik?’ vroeg hij. ‘Jawel’, fluisterde Hendrik, ‘maar ik hoef geen brood’.

slot volgt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen