14. Ezra en de zijnen lezen en verklaren de wet voor het volk

Over het leven van Nehémia verscheen in de fonteinserie bij de Gebr. Koster een boekje, genaamd: ’De biddende bouwer’. Zijn geschiedenis zullen we dus niet herhalen. Maar een paar keer worden in het boek Nehémia ook nog enige activiteiten van Ezra beschreven en die willen we volledigheidshalve toevoegen aan de vertelling over het leven van de priester- schriftgeleerde Ezra.

Nadat we in de eerste zeven hoofdstukken van het boek Nehémia zijn werkzaamheden betreffende de stad Jeruzalem beschreven kunnen vinden, krijgen we in Nehémia 8 met de schriftgeleerde Ezra te maken. Beide mannen waren ieder op hun eigen terrein bezig in de dingen van de Heere. Nehémia had een staatkundig ambt, een overheidstaak. Hij was landvoogd, stadhouder of gouverneur. Ezra had een kerkelijk ambt en had als taak de Schriften te verklaren. Hij spoorde het volk aan de Heere te dienen en Nehémia zorgde ervoor dat de wet van de Heere nageleefd kon worden. Wat een zegen dat de Heere twee van zulke mannen wilde roepen ten nutte van Zijn volk Israël. Hoe zien we hierin de zorg van de Heere voor Zijn volk Israël. In de eerste verzen van Nehémia 8 lezen we dat het volk van Israël zich verzamelde op de straat voor de Waterpoort. Dat gebeurde op de eerste dag van de zevende maand en op die dag werd ’het feest des geklanks’ gevierd, ook wel ’het bazuinenfeest’ genoemd. Het was een dag van heilige samenroeping en diepe vernedering voor de Heere, een dag van verootmoediging en een rustdag. Daarom was het volk samengekomen voor de Water poort en de mensen wensten dat Ezra zou komen om hen uit de wet van God te onderwijzen.

Meteen werd er voor de schriftgeleerde een hoge houten preekstoel klaargemaakt, vanwaar hij de samengekomen menigte kon toespreken. Daarbij werd hij geholpen door dertien priesters en dertien Levieten. Zes priesters namen er plaats aan zijn rechterhand en zeven aan zijn linkerhand en ook zij stonden op een wat lagere verhoging. Ook de Levieten kregen een verhoging.

Wat was het een plechtig ogenblik toen Ezra het wetboek van de Heere opende. Ineens gingen alle mensen staan om met aandacht en eerbied te luisteren naar de woorden van Gods wet. De kerkdienst duurde zes uur, van het morgenlicht tot op de middag en werd aangehoord door ’mannen, vrouwen en verstandigen’. Onder ’verstandigen’ moeten we verstaan de oudere jongens en meisjes. Tijdens de langdurige dienst werd niet alleen gelezen, maar Ezra, de priesters en de Levieten ’verklaarden ook de zin,’ wat wil zeggen dat hetgeen zij lazen het volk uitlegden. Tijdens de dienst werd de Heere geloofd. We lezen in Nehémia 8:7: En Ezra loofde den HEERE, den groten God; en al het volk antwoordde: Amen, amen, met opheffing hunner handen.

Toen al het volk Gods wet hoorde voorlezen en verklaren, bemerkten zij tot hun smart dat zij veel dingen hadden gedaan die niet overeenkwamen met Gods heilige wet. Zij zagen hun schuld en erkenden dat zij tegen de Heere hadden gezondigd. Vandaar dat we lezen in Nehémia 8:10b: Want al het volk weende, als zij de woorden der wet hoorden. Toen Nehémia, Ezra en hun helpers dat vernamen, spraken zij vertroostend tot het volk: Deze dag is den HEERE uw God heilig, bedrijft dan geen rouw en weent niet (vers 10a). In het opschrift boven Nehémia 8 lezen we in de Statenbijbel: ’Het volk, door de woorden van het wetboek verschrikt en bekommerd zijnde, wordt van Nehémia, Ezra en de Levieten getroost, en vermaand tot vreugde over Gods voorgaande en tegenwoordige weldaden’.

Het was goed dat het volk treurde om zijn afwijkingen, maar het moest ook met blijdschap gedenken aan wat de Heere voor Zijn volk had willen doen. We zingen immers in Ps. 105: ”Vraagt naar den HEER’ en Zijne sterkte; Naar Hem, Die al uw heil bewerkte.” Ondanks hun afmakingen had Hij Zijn volk weer uit de ballingschap gehaald en opnieuw in het oude Israël doen wonen. Met hoeveel weldaden had Hij steeds Zijn volk omringd en daarom riepen Nehémia en Ezra het volk toe om blij en goedsmoeds te zijn. Er staat in Psalm 126:3: De HEERE heeft grote dingen bij ons gedaan; dies zijn wij verblijd. Vandaar dat Nehémia, Ezra en hun helpers het wenende volk toeriepen: Deze dag is den HEERE uw God heilig; bedrijft dan geen rouw en weent niet (vers 10). Zelfs wekten de Levieten het volk nogmaals op en riepen zij de bedroefde mensen toe: Zwijgt (huil niet), want deze dag is heilig; daarom, bedroeft u niet (vers 12).

De feestdagen waren gegeven om zich te verblijden in de weldaden van de Heere. Daarom werden die dagen ook genoemd: dagen van vrolijkheid. Het volk bedaarde daarna en het ging heen om te eten en om te drinken, en om delen te zenden (dat wil zeggen voor de armen te zorgen) en om grote blijdschap te maken; want zij hadden de woorden verstaan die men hun had bekendgemaakt (vers 13). Hierna werd op een uitbundige wijze het voorgeschreven Loofhuttenfeest gevierd. In 1000 jaar was het niet met zoveel blijdschap gevierd geweest.

(Volgende keer D.V. 15. Ezra’s laatste verrichtingen - slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen