17. Eben-Haëzer: tot hiertoe heeft de HEERE geholpen

De geschiedenis herhaalde zich. Steeds lezen we in het boek Richteren dat de Is raëlieten de Heere verlieten en de afgoden dienden. Om slechts één voorbeeld te noemen. In Richteren 10 kregen de Israëlieten het te stellen met de Ammonieten, zodat Israël zeer bange werd (Richt. 10:9). In hun nood riepen ze de Heere aan en zeiden: Wij hebben tegen U gezondigd, zo omdat wij onzen God hebben verlaten, als dat wij de Baäls gediend hebben (vers 10). Daarop antwoordde de Heere dat Hij hen niet meer wilde verlossen en Hij verwees hen naar hun afgoden: Gaat heen en roept tot de goden die gij verkoren hebt, laat die u verlossen, ten tijde uwer benauwdheid (vers 14). Daarop beleden de Israëlieten hun misdaden en zij deden de vreemde goden uit hun midden weg en dienden den HEERE (vers 16). Na die bekentenis wilde de Heere hen door middel van Jefta van de Ammonieten verlossen.

Toen de leidinggevenden van Israël naar Samuël kwamen, sprak hij: ’Doe de vreemde goden uit uw midden weg en dient alleen de Heere, want dan zal Hij u verlossen van de Filistijnen.’ De Israëlieten volgden die heilzame raad op, want we lezen in 1 Sam. 7:4: De kinderen Israëls nu deden de Baäls en de Astharoths weg, en zij dienden den HEERE alleen. Na deze algemene volksbekering sprak Samuël verder: ’Laat de Israëlieten naar de bekende plaats Mizpa in de stam Benjamin, waar wij meerdere keren onze landelijke vergaderingen hebben gehad, bijeenkomen en daar zal ik vóór en mét hen de Heere smeken of Hij ons verlossen wil van de Filistijnen.’ Naar dat bevel luisterden de Israëlieten. Zij schepten water en goten dat uit voor het aangezicht des HEEREN, terwijl zij vastten en berouwvol beleden: Wij hebben tegen den HEERE gezondigd.

Door dat uitgieten van het water wilden de Israëlieten door dat zinnebeeld zeggen dat zij hun harten (van zonden gewassen en gereinigd zijnde) uitgoten voor de Heere, zegt kanttekening 9. Een dergelijke volksbekering zien we bij de Ninevieten die zich op de prediking van Jona ’verootmoedigden (zowel de koning als de onderdanen) met vasten, bidden en beteren van hun leven, waarop God hen verschoonde’, zegt ons het opschrift boven Jona 3. Matthew Henry zegt dat de Israëlieten in hun ’algemene bekering’ erkenden als water te zijn dat op de grond werd uitgestort vanwege hun verootmoediging en berouw over de zonden. We kunnen hieruit zien dat een algemene erkenning van Gods wetten Zijn hoge goedkeuring heeft, terwijl de zonde een schandvlek der natiën is (Spr. 14:34) ’en de volken tot schande maakt’ (kanttek. 90).

Terwijl de Israëlieten met Samuël in het gebed waren, zagen de Filistijnen hun kans schoon om tijdens die algemene biddag hen aan te vallen. Die aanval zette de Israëlieten nog meer aan tot gebed en ze smeekten tot Samuël: ’Roep tot de Heere opdat Hij ons verlosse uit de hand der Filistijnen (vers 8). Samuël nam toen een offerlam en offerde het ten brandoffer, meteen de Heere smekende om hulp. En de HEERE verhoorde hem (vers 9).Terwijl hij tot de Heere riep, verschrikte Hij de Filistijnen door een ontzettend onweer. Van een dergelijk onweer sprak David later: En de HEERE donderde in den hemel, en de Allerhoogste gaf Zijn stem, hagel en vurige kolen. En Hij zond Zijn pijlen uit, en verstrooide ze; en Hij vermenigvuldigde de bliksemen, en verschrikte ze (Ps. 18:14 en 15). In korte tijd werden de vijanden verslagen en zij durfden het een lange tijd niet meer aan om de Israëlieten te benauwen, want de hand des HEEREN was tegen de Filistijnen al de dagen van Samuël (vers 13). Ter herinnering aan die grote overwinning richtte Samuël een steen op bij Mizpa en noemde diens naam: Eben-Haëzer, en hij zeide: Tot hiertoe heeft ons de HEERE geholpen (vers 12).

Verder lezen we van Samuël: Samuël nu richtte Israël al de dagen zijns levens en hij toog van jaar tot jaar en ging rondom naar Bethel en Gilgal en Mizpa, en hij richtte Israël in al die plaatsen (vers 15 en 16). Telkens reisde de richter-profeet Samuël langs die drie historische plaatsen om daar het volk te regeren, te onderwijzen en te vermanen. Wat was het een grote weldaad van de Heere dat Hij in de nadagen van de meestal afvallige richterentijd nog zo’n man Gods aan Israël wilde schenken die in handel en wandel een voorbeeld van godzaligheid mocht zijn. Van hem getuigt Psalm 99:6:

Mozes en Aäron waren onder Zijn priesters, en Samuël onder de aanroepers Zijns Naams; zij riepen tot den HEERE, en Hij verhoorde hen (…). Zij hebben Zijn getuigenissen onderhouden, en de inzettingen die Hij hun gegeven had (Ps. 99:6 en 7). Na zijn jaarlijkse bezoek aan de drie plaatsen, keerde hij terug naar Ramathaïm Zofim, zijn woonplaats, waar hij ook geboren was.

Ook was Samuël

op Gods hoog bevel

biddend voor Zijn volk,

als een hemeltolk (Ps. 99:5).

(Volgende keer D.V. 18. Israël begeert een koning)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen