Op weg naar Kanaän

Hij gaf allerlei wetten en voorschriften ten gunste van Zijn volk en daarin kwam duidelijk uit wat we lezen in Ps. 106:45: En Hij dacht tot hun best aan Zijn verbond. De HEERE deelde Mozes mee wat tot hun bestwil was. Hij had het beste met hen voor.

Terwijl de HEERE met Mozes sprak en hem allerlei wetten en voorschriften gaf, was de rokende berg nog altijd in een dikke duisternis gehuld die tevens een verterend vuur uitstraalde als teken van Gods heiligheid en rechtvaardigheid. Wat een wonder dat de heilige en rechtvaardige God Zich met een zondig volk wilde inlaten en zelfs bij hen wilde wonen. De HEERE had in alles het goede met Zijn volk voor, maar ondertussen vond er onder aan de berg iets verschrikkelijks plaats.

Toen Mozes op de berg was, liep een aantal Israëlieten naar Aäron toe en vroeg hem: ‘Wilt u een zichtbaar teken van de Heere voor ons maken? De Egyptenaren hadden ook zichtbare goden en wij willen ook graag een zichtbare god hebben. En wat deze Mozes betreft, dien man die ons uit Egypteland uitgevoerd heeft (Ex. 32:1), wij horen of zien niets meer van hem. Misschien leeft hij niet eens meer. En wie moet ons dan naar Kanaän brengen? Maak een god die ons op onze verdere reis kan begeleiden en voor ons aangezicht kan gaan (vers 1).

Dwingend en dreigend stonden ze voor Aäron en hij durfde niet flink van zich af te praten en te zeggen dat het een grote zonde was om de Heere af te beelden. Hij vreesde méér de mensen dan de Heere. Daarom bedacht hij iets listigs om van hen af te komen en sprak: ‘Geef mij jullie gouden oorbellen, dan zal ik er een gouden beeld van maken!’ Dat zullen ze nooit doen, dacht Aäron. Maar hij had het mis.

In korte tijd brachten ze hun goud tot hem en maakte hij een prachtige schets van een kalf en liet dat het volk zien. Nadat ze het een prachtige tekening vonden, maakte hij een houten beeld en overtrok het daarna met goud. Toen werd het gouden kalf opgericht en geestdriftig riepen de mensen: Dit zijn uw goden, Israël, die u uit Egypteland opgevoerd hebben (vers 4).

Toen Aäron zag dat het volk goddelijke eer aan het gouden kalf bewees, bouwde hij er ook een altaar bij. Nu leek het net een dienst van de Heere te zijn. Vervolgens nodigde hij het volk uit om de volgende dag op het feest te komen en sprak: Morgen zal de HEERE een feest zijn (vers 5). Hij liet het voorkomen alsof de Heere gediend zou worden, maar het was pure afgoderij. De andere dag stonden de Israëlieten al vroeg op en offerden brandoffers en dankoffers voor het gouden kalf. En daar bleef het niet bij! Het volk werd uitzinnig van vreugde. We lezen in de Bijbel: Het volk zat neder om te eten en te drinken; daarna stonden zij op om te spelen (vers 6). Er werd gefloten, gedanst en gespeeld zoals de Egyptenaars dat deden, een puur heidens feest. Dat waren diezelfde mensen die meer dan eens gezegd hadden: Al wat de HEERE gesproken heeft, zullen wij doen!

Terwijl de Heere aan Zijn knecht Mozes op de berg allerlei wetten en voorschriften tot hun bestwil gaf, verliet Zijn volk Hem in diezelfde tijd door zich in gruwelijke afgoderij uit te leven. Het was nog maar veertig dagen geleden dat het volk bevend onder aan de berg Sinaï had gestaan toen de HEERE Zijn heilige wet afkondigde en o.a. gesproken had: Gij zult u geen gesneden beeld noch enige gelijkenis maken (…). Gij zult u voor die niet buigen, noch hen dienen (Ex. 20:4 en 5). Het zondige volk trok zich van Gods gebod niets meer aan. Maar de HEERE zag en hoorde het. Daarom sprak Hij tot Mozes: ’Ga terug naar uw volk, want het heeft zich door zijn afgoderij in het verderf gestort!’ De HEERE sprak niet: ‘Ga terug naar Mijn volk, maar Hij sprak naar uw volk’. De HEERE wilde hiermee zeggen dat het Zijn volk niet meer was, omdat het zich schuldig had gemaakt aan de zonde van afgoderij.

Verder vertelde de HEERE aan Mozes dat het volk zich in zonde uitleefde en dat Hij daarom van plan was het hele volk te doden. Zelfs verbood Hij Mozes voor het volk nog te bidden! De HEERE wilde het volk verteren en dan zou Hij Mozes tot een groot volk maken en uit hem een ander volk verwekken. Toen Mozes dat vernam, viel hij op zijn aangezicht en smeekte aan de HEERE het volk van Israël te sparen en hun zonde te vergeven.

Zij maakten zich, den HEER’ ten spot,

Een kalf bij Horeb tot een god,

Waarvoor zij zich eerbiedig bogen.

Een os, die gras eet op het veld,

Een beeld, o gruwel in Gods ogen,

Werd toen aan Hem gelijk gesteld (Ps. 106:11).

(Volgende keer D.V. 11. De straf op de zonde)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen