Op weg naar Kanaän

Kort na het vreselijke oproer van Korach, Dathan en Abíram kwam diezelfde verkeerde begeerte onder de Levieten en hun aanhang weer opzetten, zodat Mozes van de HEERE de opdracht kreeg dat elk stamhoofd hun staf of wandelstok aan hem moest geven, die hij vervolgens in het heilige der heiligen vóór de ark moest neerleggen. Op elke staf of stok moest ieder stamhoofd de naam van zijn stam zetten, maar op de staf van Levi moest de naam van Aäron geschreven worden.

Verder sprak de HEERE: En het zal geschieden dat de staf des mans welken Ik zal verkoren hebben, zal bloeien; en Ik zal stillen de murmureringen van de kinderen Israëls tegen Mij, dewelke zij tegen ulieden (tegen Mozes en Aäron) murmureren (Num. 17:5). Hoe bleek hieruit de grote lankmoedigheid van de HEERE. Hij had opnieuw de schuldigen zonder meer kunnen straffen, maar in Zijn verdraagzaamheid wilde Hij op een andere manier het murmurerende volk leren dat Hij Aäron tot het priesterambt verkoren had.

Toen Mozes de staven van de twaalf stamhoofden had ontvangen, legde hij die voor het aangezicht des HEEREN, in de tent der getuigenis (vers 7). Ze werden in het heilige der heiligen vóór de ark gelegd. We lezen in Hebr. 9:4 dat in het heilige der heiligen drie dingen bewaard werden: 1) de gouden kruik, waar het manna in was, 2) en de staf van Aäron, die gebloeid had, en 3) de tafelen des verbonds (de tien geboden). De andere dag keek Mozes naar de staven en toen bleek dat Aärons staf niet alleen bloeide, maar ook rijpe amandelvruchten voortgebracht had. Hij nam de twaalf staven op en liep er mee naar de Israëlieten, terwijl de stamoudsten hun staven tot zich namen.

Toen zagen ze allen dat alleen de staf van Aäron bloeide en vruchten had voortgebracht. Op Gods bevel moest de bloeiende staf van Aäron teruggelegd worden vóór de ark in het heilige der heiligen tot een teken voor de wederspannige kinderen; alzo zult gij een einde maken van hun murmureringen tegen Mij, dat zij niet sterven (vers 10). Mozes deed wat de HEERE hem opdroeg en legde de staf van Aäron voor de ark terug.

Daarna kwam er grote vrees bij de Israëlieten en beseften zij in wat groot gevaar zij waren geweest om opnieuw tegen de HEERE en Zijn knechten Mozes en Aäron te murmureren. Ondanks hun hardnekkigheid wilde de HEERE in Zijn grote barmhartigheid hen nog sparen en konden zij wel zingen: ‘Barmhartig is de HEER’ en zeer genadig, Schoon zwaar getergd, lankmoedig en weldadig; De HEER’ is groot van goedertierenheid’ (Ps. 103:4). Het bloeien van de staf van Aäron wees ook heen naar de Heere Jezus. Er staat in Jes. 11:1: Want er zal een Rijsje voortkomen uit de afgehouwen tronk van Isaï, en een Scheut uit zijn wortelen zal vrucht voortbrengen. Jesaja profeteerde dat er straks een Rijsje (een spruit of takje) zou voortkomen uit de afgehouwen tronk of stam van Isaï en dat er een Scheut (een takje) uit zijn wortelen vrucht zal dragen. Het was een voorspelling van de Heere Jezus Die straks in Bethlehem geboren zou worden. Nadat de Heere Jezus op aarde kwam, ging Hij voor Zijn uitverkoren volk de dood in. Daarna stond Hij op uit de dood en bracht Hij drie vruchten voort. Die vruchten zijn volgens Zondag 17 dat door Zijn opstanding 1) mensen tot de Heere bekeerd worden; 2) zij Hem dienen en 3) zij verlangend naar Zijn tweede komst uitzien. Van Hem zingen we: ‘Maar eeuwig bloeit de gloriekroon, Op ’t hoofd van Davids grote Zoon’ (Ps. 132:12).

Hierna reisden de kinderen Israëls verder naar Kades, gelegen aan de grenzen van Edom. Daar aangekomen lezen we het aangrijpende bericht van Mirjam, de zuster van Mozes en Aäron, dat zij stierf. Het was veertig jaar na de uittocht dat de Heere haar op ongeveer 130-jarige leeftijd door de dood wegnam. Veertig jaar geleden had zij, die een profetes genoemd wordt, met andere vrouwen de verlossing van de Israëlieten bezongen tijdens de ondergang van Farao en gezegd: Zing de HEERE, want Hij is hogelijk verheven, Hij heeft het paard met zijn ruiter in de zee gestort (Ex. 15:21). Gekomen aan de grenzen van het aardse Kanaän mocht zij door genade het hemelse Kanaän binnengaan en was er voorgoed een einde aan haar aardse zwerftocht gekomen. Kort hierna was er gebrek aan water en wat lezen we dan? Toen vergaderden zij (de Israëlieten) zich tegen Mozes en Aäron. En het volk twistte met Mozes, en zij spraken, zeggende: Och, of wij de geest gegeven hadden, toen onze broeders voor het aangezicht des HEEREN de geest gaven! Waarom toch hebt gijlieden de gemeente des HEEREN in deze woestijn gebracht, dat wij daar sterven zouden, wij en onze beesten? En waarom hebt gijlieden ons doen optrekken uit Egypte om ons te brengen in deze kwade plaats? Het is geen plaats des zaads, noch der vijgen, noch der wijnstokken, noch der granaatappelen; ook is er geen water om te drinken (Num. 20:4 en 5). Wat een goddeloze woorden werden hier gesproken en dat niet lang nadat er zoveel mensen op een verschrikkelijke manier om het leven waren gekomen!

Wie U durft wederstreven,

Wie onrecht durft begaan,

Zult Gij, o God, weerstaan,

Verstrooien en doen sneven (Ps. 92:5).

(Volgende keer D.V. 19. Aan de wateren van Meriba)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen