Simon van Cyréne

Geliefde lezer(s), we zien in onze tekst een gewillige en een gedwongen kruisdrager. Christus was de gewillige en Simon van Cyréne de gedwongen kruisdrager. Welke lessen en leringen liggen hier niet in. Het kruis van Christus werd, zo lijkt het te zijn, toevalligerwijze op de rug gelegd van een voorbijganger, die op weg was naar Jeruzalem. De Romeinen hebben rondgekeken en hun oog laten vallen op een toeschouwer, die teruggeweken was en een ogenblik langs de kant van de weg stond te kijken naar wat hier gebeurde.

Van mensenzijde is er geen enkel overleg en berekening geweest in deze, maar onmiskenbaar lag alles verklaard in Gods zeer bijzondere voorzienigheid. Dit moest gebeuren in tweeërlei opzicht. Met het oog op Christus. Er was geen andere weg tot lossing en zaligheid van Zijn Kerk, dan deze kruisweg en ook hetgeen daarop geschiedde. Dat Hij wankelde, het was om doodschuldige zondaren de weg der zaligheid te bereiden. Met één woord gezegd, om dezen op de kruisweg te brengen.

Er staat in onze tekst: Zij namen enen Simon van Cyréne, komende van den akker. Het valt op dat de evangelisten de naam van de man direct noemen. Het bleef niet bij een of andere voorbijganger, wiens naam ons verder wordt onthouden. Markus gaat nog verder dan alleen het noemen van de naam. Hij voegt er aan toe, dat hij was de vader van Alexander en Rufus. Deze twee mannen waren kennelijk in de tijd van zijn schrijven bekenden onder de gemeente van Jeruzalem. Zijn zoons behoorden ook tot de eerste christenen in die tijd. Deze laatste vermelding geeft des te meer reden om aan te nemen dat het hele gebeuren met het kruis voor Simon van Cyréne niet ongezegend is gebleven.

Deze onbekende voorbijganger was een gekende des Heeren. Dan komen we terecht bij de diepste gronden der zaligheid, namelijk Gods vrij en soeverein welbehagen. Dat vrije en soevereine komt hier zo nadrukkelijk uit. Het is niet desgenen die wil, noch desgenen die loopt, maar des ontfermenden Gods (Rom. 9:16).

Geliefde lezer(s), als het werk der zaligheid geen Goddelijk werk was, dan kwam er geen één. Is het dan geen rijk Evangelie waaronder we verkeren? Het predikt ons niet zomaar behoudenis door de gekruisigde Christus als een mogelijkheid, maar juist als een zekerheid.

Op Gods tijd zullen de Zijnen zeker worden toegebracht. Dat éénzijdige Godswerk toch … . Voor deze moeten ook alle dingen medewerken ten goede. Er staat: Zij namen enen Simon van Cyréne. De handeling van de Romeinen moest meewerken. Zij dachten: Wie zullen we nu eens nemen? Daarbij viel hun oog op ene Simon van Cyréne. Misschien was hij één van de Paasfeestvierders, die vanuit Afrika gekomen was en met de anderen op de akker voor de vreemdelingen zijn tent had opgeslagen.

Als dat geweest is, dan is het wel zeer ingrijpend wat hier gebeurde. Dan heeft die hele stoet, met de drie ter dood veroordeelden, des te meer zijn afkeer opgewekt. Hij komt ons dan voor als een strenge Jood, wiens grootste zorg was, dat hij maar niet verontreinigd zou worden en zodoende uitgesloten zou worden van het eigenlijke Paasfeest.

Wat een verblinding toch. Hier hebben we de eigengerechtigde mens ten voeten uit, waar ieder mens van nature mee doortrokken is. Hij ligt in een verbroken werkverbond en is, hoe verfijnd en godsdienstig ook, altijd maar bezig te proberen zijn eigen gerechtigheid voor God op te richten. Het kost werkelijk alles om van zo’n vrome Jood een kruisdrager achter Christus te maken. Al onze gerechtigheden moeten worden als een wegwerpelijk kleed. Wat komt er dan boven: Vijandschap en nog eens vijandschap.

Zij namen hem…, zij dwongen hem, die arme tegenstribbelende man. Eén die niet wilde, omdat hij voor zoiets veel te goed was. Dat was toch een vernedering. Het was wel goed geweest voor al die andere mensen rondom hem, maar voor hem, nee dat niet! Later zal hij wel anders gedacht hebben en het wonder niet opgekund dat hij er nu juist uit gehaald werd, zoals eens het lot op Jona viel.

Als de Heere een mens gaat bekeren, dan is hij in de eerste tijd nog zo’n onwillige niet. Hij gaat op God aanwerken. Hij moet aan zijn onwil en onmacht ontdekt worden. Men moet door diepere ontdekkingen het kruis opgelegd krijgen. Dat vrome vlees moet gekruisigd worden, en dat in de meest ver strekkende zin van het woord. Zo’n weg wil ik niet, begeer ik niet; het is zo’n nauwe weg voor het vlees, en toch het is de enige weg ter zaligheid.

Weet u wat zo’n wonder is: dat Christus nu ook voor zo’n onwillige Simon van Cyréne het kruis op Zich heeft genomen en oneindig veel meer dan een Simon hierin heeft moeten ondervinden. Alles heeft Christus plaatsbekledend en schuldverzoenend moeten verwerven om dit heilgoed deelachtig te kunnen maken aan een wederhorig kroost. Dat juist in deze weg de ere Gods weer uit het slijk zou kunnen worden opgehaald.

Daartoe heeft Christus het vloekhout der schande gedragen, maar moest Hij er ook aangenageld worden. Voor Hem was er geen ontkoming. Hij moest deze smadelijke, smartelijke en vervloekte dood sterven. Wie zal ooit kunnen peilen wat het Hem gekost heeft in deze gang betaling te geven voor de zonden van een onwillige, tegenstribbelende zondaar, die het gelukkig op Gods tijd mag verliezen en buigen onder het opgelegde kruis.

Geliefde lezer(s), kent u iets van de gang die we kunnen terugvinden bij een Simon van Cyréne, of zijn we een achteloze voorbijganger, die als stoet voorbij is, weer verder gaat op hetzelfde doolpad. Als er niet wat anders bij komt, dan blijft de mens dezelfde. Gelukkig leeft de Heere nog, die een vrome Jood het kruis wil opleggen. Geve de Heere dat ook deze meditatie daar dienstbaar voor mag zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen