Geluk!

Nijdig komt het er uit bij Truus. Maar Petrus Rus is nooit van zijn stuk te brengen, die lacht wat.

— Als ik werkelijk wil .... dan vanavond nog!

— Nooit! roept Truus — dan trouw ik nog liever met ....

Bijna versprak ze zich. En de Rus weet, dat er kapers aan de kust zijn. Goed, dan kapers. Maar zijn vuist is hard, en hij wacht hier op zijn baas, want die heeft nog niet met hem afgerekend. Lachend en gearmd komt het jonge stel binnen, en Bernardus vraagt om een felicitatie van de Rus. De bediensters schieten op het jonge stel af — laten de kopjes en glazen staan. Het regent gelukwensen. Maar Truus is nergens te zien en de Rus lacht verachtelijk. Hij z«gt:

— Ja zeker. Piet zal je met een miskoop feliciteren. Liever Hij strijkt even over z'n strot en drinkt bier. Trix vraagt aan de Rus, of hij soms boos op haar is.

— Op jou? Nee, versta je. Dat is me de moeite niet waard. Ik word pas boos op een groot ongeluk, begrijp je. Niet op zo'n kleintje. Dat is me de moeite niet waard. Maar baas, krijg ik nog centen of moet zij soms alles hebben? Ik heb zin in een borrel.

— Die krijg je van mij!

— Nee, die wil ik niet van jou! Jij betaalt mijn bier en daarmee af! Eigenlijk kan ik je niet meer zien!

— Wil je soms een andere baas? Ik? Ik? ....

— Nou, feliciteer dan dat meisje!

Petrus Walrus valt voorover over een tafeltje en lacht, en lacht tot hij tranen in de ogen krijgt. Nog nooit heeft hij iemand gefeliciteerd: 't leven is bij hem poppenkast, één en al poppenkast en zou hij daaraan meedoen? Nooit! Hü zal het eens zeggen:

— Ze is alleen geschikt voor export, baas!

Dan lachen ze met hem mea.

DERTIENDE HOOFDSTUK

Neen, de moeder van Bernardus Ultwellingerga wil niet naar de stad om •eni kennii te mttken met de famiUe Boelens. Eerst zegt ze, dat ze er geen tijd voor heeft. Dat argument gaat natuurlijk niet op. Maar ze heeft meer argumenten Zij heeft geen stadse kleren en kent geen stadse manieren, en als Bernardus dat probeert weg te redeneren en beweert, dat het niets geeft, dat ze komen moet, zo ze is, dat niemand het zal wagen iets ten nadele van haar te denken zelfs, dan komt zijn moeder eerst recht los.

Zij gaat niet, geen Brugman haalt haar over en Bernardus zeker niet, laat hij zich niets verbeelden. Is dat nu een verkering die hij er op na houdt? Een dochter van mensen uit een café, waar ze jenever en brandewijn tappen en die natuurlijk nooit meer een kerk van binnen zien. Laat Bernardus eerlijk wezen en zelf zeggen, waar ze over zal moeten praten, stel, dat ze al zelf vrijwillig besliste om toch te gaan. Nietwaar, nu staat hij daar met de mond vol tanden en wat zegt het haar, of hij nu al beweert, dat het rechtschapen mensen zijn en dat zijn meisje heel anders dan de ouders over de dingen denkt. Aan één ding mankeert het zulke mensen, zijn moeder zegt het hem vlak in z'n gezicht — één ding: gehoorzaamheid. Ze doen goed en leven goed voor een ander en zijn eerlijk, maar waarom? Wat zit daar achter? Niets dan afgoderij! Afgoderij met zichzelf. Zij doen dat alles, omdat zij het willen, om zich zelf te dienen, om zelf een goede naam te krijgen. Dut ia geen gehoorzaamheid. dat zijn geen werken der dankbaarheid, dat is alleen offeren op eigen altaar. Afgoderij. Maar Bernardus is een en twintig jaar geweest, hij moet zijn gang maar gaan. Er is zeker geen vrouw voor hem te vinden bij al de meisjes die hier in de kerk komen. Zij zal hem niet in de weg staan, beslist niet. Dat meisje zal ze ontvangen als ze hier komt. En wat die familie betreft, zij heeft er niets op tegen, dat Bernardus' oudste zuster eens daar kijkt. Die is los vertrouwd en loopt in geen zeven sloten tegelijk en zij heeft de gave van goed en kwaad te kunnen onderscheiden, de dingen scherp te zien,. Doch zelf gaat de moeder niet.

— En waarom mijn oudste zuster dan wel?

Ja, ja waarom die dan wel, zijn moeder zal hem dat eens uit de doeken doen. Als zij zelf gaat, dan heeft ze met de ouders, die café-mensen, te doen en als haar dochter gaat, dan komt die meer voor dat meisje. Bernardus kan praten en betogen wat hij wil, het helpt hem niet. Vrouwen redeneren niet, die voelen zoiets aan en daar helpt geen verstandige redenatie tegen.

En zo gebeurt het, dat de oudste zuster van Bernardus eens naar de stad gaat. Heel vroeg op marktdag Is ze met haar broer meegekomen.

Laat nu die zoon van Oostlng, de secretaris van de Bond van Veehandelaren, ook vroeg zijn en daar bij Boelens een kop koffie drinken.

Of Bemardua een nieuwkoop haett, vraagt hij. En of z'n afgedankte verloofde nog te koop is. Zulke gekheid roept hij in de vroege morgen.

En Bernardus geeft hem bescheid, het is zijn oudste zuster. Hij stelt haar aan Pieter Costing voor. Pieter maakt plaats schuift stoelen bij 't tafeltje en staat er op, dat hij die mooie grote zuster van Bernardus vanmorgen tracteert. Een anijsje of Zij kan krijgen wat ze hebben wil. Maar met Bernardus heeft hij een appeltje te schillen. Gloeiend, waarom heeft Bernardus hem nooit verteld dat hij nog zo'n knappe zuster had. Nietwaar, dan zou hij ... zou hij hij zou beslist al verloofd zijn. Misschien wel op trouwen staan — in ieder geval, het staat als de historie zo vast, dat hij het meisje thuis komt opzoeken, en wel de eerst volgende week al

— Als ik dat wil — zegt het meisje.

En daar moet die Pieter Costing toch zo hard om lachen, dat hij zich bijna verslikt in zijn koffie. Een vrouw met een wil, zo eentje heeft hij er juist nodig! Kan het mooier' Zijn lachen werkt zo aanstekelijk dat ze alle drie lachen en daar is het meisje van Bernardus. De lach van die jonge mensen brengt een glimlach op haar smal en bleek gezicht, en staat haar goed. De zuster van Bernardus houdt van haar op het eerste gezicht.

Na de eerste begroeting zitten de verloofden al ipoedig «amen te koekeloeren en Pieter Costing heeft de zustei van Bernardus alleen voor zich. PieW is een veekoopman van het zuii'erst! water. En als hij een beest ziet, ds' hem lijkt, waar hij zin in heeit, da» koopt hij het. Of hij er dan later aaj wint of aan verliest, wat geeft het ' Gaat hem niet om het geld, hij IM» voor het avontuur en doet, waar hij«P een moment zin in heeft. En er ^ staat geen veehandelaar van zijn leef" tijd, die als hij, met één ogopslag «" dier schat, en kent, en er van hiiodt

En nu heeft hij die zuster van Bel' nardus gezien.

Och, een klein avontuurtje zo nier«' daar heeft hij al achter de rug, maa' menens is het bij hem nooit geweest E' nu ziet hij hier zo maar opeens de vrou« die hij trouwen wil. Zijn overwicht "P het meisje, dat niet van gisteren is. '| wel zo groot, dat zij beslist niet in*'' dan goedvinden kan, hem thuis een' te ontvangen. En die Pieter, h^j bW'! daar maar zitten alsof er geen msitó'''' aan de lucht staat. Hij praat luid, zo* hij gewend is, zó dat iedereen het l^a' horen. Maar soms fluistert hij enk«l' woorden, en altijd geeft zij hem fris tï* rug. Dat duurt zo lang, tot Costing S'' nior binnen komt en zijn zoon vraaj* of hij nog van plan is om achter»' koeien te komen. .

— En daar heb je nu mijn vader! zei' Pieter.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen