Echtpaar Udink-Van Drumpt Zestig Jaar Getrouwd

Van de drie kinderen die de heer en mevrouw Udink kregen, is een aantal maanden geleden de jongste, een dochter, overleden. Ze zou 50 worden, maar door een slopende ziekte heeft ze dat niet meer mee mogen maken. Voor het bejaarde echtpaar reden om wél het huwelijksjubileum te vieren - “niet iedereen is dit immers gegeven”, zegt de heer Udink - maar ook om dit sober, in stilte met elkaar te doen. “Er ging toen een pijl door ons hart”, vertelt vader, ‘je bent er nog iedere dag mee bezig, hè”, vult moeder aan. “Ook de kinderen zijn er nog door van slag. Maar we hebben ontzettend veel steun aan elkaar, want gelukkig zijn we een heel hecht gezin”.

Schilderen

Als we bij de voordeur aanbellen, valt meteen op dat dit geen doorsnee voordeur is. Een kleurrijk deurbreed schilderij van een Ouddorps landschap siert dit exemplaar. En als we binnen zijn, wacht ons nóg meer van dat fraais. Bijna zijn leven lang al schildert de heer Udink. “Alleen de laatste maanden is dat wat minder geweest...”

Pittige warme kleuren en ’n prachtige lichtval kenmerken de artistieke uitingen van de thans 83-jarige Udink. In z’n jeugdjaren in Utrecht heeft hij les gehad van ’n kunstzinnige dame, die vriendin was van een toen welbekende Nederlandse schilderes uit de Utrechtse school. Maar toen in de oorlogsjaren bleek dat Udinks leermeesteres “niet helemaal zuiver” was, mocht de jonge Berend-Jan Udink van zijn vader er niet meer heen voor schilderles. Zijn schilderstalenten heeft Udink echter niet in een zweetdoek opgeborgen, maar vele kleurrijke creaties zijn onder zijn handen tot stand gekomen. Al heeft hij nooit in opdracht gewerkt, zegt hij.

Vakantie

Eenmaal neergezeten in de huiskamer blijkt dat de heer Udink een gezellige verteller is, terwijl zijn vrouw hem nu en dan in de rede valt voor ’n spontane aanvulling op zijn verhaal. Al gauw klinkt de vraag hoe voor een woning het echtpaar zo op de Kop van Goeree verzeild raakte, terwijl hij in Den Haag hel regéimgspïuche innam. Zo ingewikkeld blijkt dat echter niet. Het was nl. in de jaren 1971 en 1972 dat het gezin i.v.m. kabinetscrisissen niet naar het buitenland kon op vakantie. Hun buren hadden toen in Goedereede een woning en boden het gezin Udink aan om daarheen op vakantie te gaan. Dat beviel zo goed dat ze hier zelf ook wel ’n w'oning wilden. Na overleg met de toenmalige burgemeester Smit van de gemeente Goedereede en ’n rondrit met hem over de kop van het eiland, bleken er twee plekken te zijn waar mocht worden gebouwd.

Op één van die plekken staat nu de woning van het echtpaar Udink. Het was in 1973 gereed - en werd in 1980 nog eens uitgebreid - maar werd uitsluitend als tweede verblijf gebruikt, want het gezin woonde destijds in Brussel. “Daar hebben we ontzettend fijn gewoond, en veel kunst en cultuur gezien”, zegt Udink. “En je kon er zo lekker eten”, vult mevrouw aan. Toch viel in 1995 het besluit om niet daar, maar in Nederland, aan de Oostdijk, “de öude dag” te gaan beleven.

“We wonen hier nu dus bijna 15 jaar, en we kunnen niet echt zeggen dat ’t elders beter was”, vertelt de oud-minister.

17, 18 jaar oud zijn geweest toen hij zijn vrouw leerde kennen. Ze zaten toen allebei op de HBS in Utrecht. Nog niet langer dan ’n half

Nog niet langer dan ’n half jaar zullen ze ‘iets’ met elkaar hebben gehad toen Udink op ’n niet alledaagse wijze kennismaakte met zijn schoonfamilie,

’t Was ook geen alledaagse tijd toen, november 1944. ’t Was één van de donkerste tijden van de Tweede Wereldoorlog, met de Hongerwinter voor de deur. Het was 22 november ’s avonds laat dat de woning van het gezin Udink werd overvallen door de Duitsers, ’t Was niet om vader te doen. Nee, Berend-Jan moesten ze hebben. Ze hadden nl. na een inval elders zijn naam zien staan op een lijst, van mensen die werkzaamheden voor het verzet zouden verrichten. Tja, hij wist dat hij thuis vanachter ’t raam voor vader wel eens Duitse voertuigen moest tellen die voorbij kwamen, maar meer wist ‘ie eigenlijk niet. En daarvoor kwamen ze ‘m nu van z’n bed lichten. Vader had echter op zolder, tussen ’t dakbeschot en de dakpannen, een heel nauwe schuilplek gemaakt, met ’n luik onder een mand en wat oude fietsen. En in allerijl had hij z’n zoon daarheen gesleept en weggewerkt, meteen nadat ze werden opgeschrikt door het rauwe SS-ers kabaal aan de deur.

De hele woning werd doorzocht. Udink herinnert zich nog levendig hoe het licht van de felle zoeklampen door de kieren van de planken van z’n schuilplek op z’n benen en z’n buik scheen. Tot vier maal toe. Uren hebben de Duitsers zich in huis opgehouden, vader en moeder niet zachtzinnig behandelend. Maar Berend- Jan was er niet... Ze gingen weg, maar dreigden vijf minuten later terug te komen. Als Berend-Jan er dan nog niet was, zou het hele huis in brand worden gestoken, met vader en moeder erbij. In die vijf minuten tijd heeft vader z’n zoon uit z’n schuilplaats vandaan gehaald, een winterjas over z’n pyjama aan laten doen en vanaf ’t balkon weg laten vluchten. Bij een adres in de buurt kreeg hij een veel te klein pak en ’n paar veel te kleine schoenen aangetrokken en kreeg ‘ie ’n roestige fiets mee, en zo kon hij zijn vluchtweg vervolgen. Maar waarheen? Inmiddels begon het morgenlicht al te gloren En hij wist geen' andere plek om naartoe te vluchten dan het adres van zijn toen nog stille liefde en de voor hem toen nog volslagen onbekende schoonouders. En zo maakten die kennis met hun schoonzoon...

Mevrouw Udink, die toen nog Van Drumpt heette, herinnert zich nog goed de hongertochten die zij in diezelfde tijd heeft gemaakt, tot zeer ver het land in, “op ’n rammelige rotfiets”.

Ook die ene keer dat ze op de terugweg was en niet over de brug de rivier over mocht omdat die helemaal ondermijnd was. “Duitse soldaten hebben me toen in ’n klein roeibootje de rivier overgevaren. Ik moest immers nog vóór acht uur ’s avonds thuis zijn. Dat lukte natuurlijk nooit meer, en toen we op ’t water zaten, werden we nog beschoten ook...”

Minister

Udink, die overigens in Deventer werd geboren, is Economie gaan studeren en heeft diverse hoge functies in het bedrijfsleven bekleed. Naast zijn ministerschap was hij in het politieke leven Tweede Kamer fractievoorzitter voor de Christelijke Historische Unie (CHU), Tweede Kamerlid voor de CHU en CHU lijsttrekker voor de Tweede Kamerverkiezingen.

Van 1967-1971 was hij Minister zonder portefeuille (hulp aan Ontwikkelingslanden) onder het kabinet De Jong, van 1971- 1972 Minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening onder het Kabinet Biesheuvel I en de laatste maand van dit kabinet ook Minister van Verkeer en Waterstaat, en van 1972-1973 was hij onder het kabinet Biesheuvel II Minister van Volkshuisvesting en Minister van Verkeer en Waterstaat. Mooie herinneringen heeft hij aan die periode, en “veel heb ik gelachen in de tijd van De Jong”. ‘Ja, we hebben een prachtig leven gehad”, beaamt ook mevrouw Udink. Naast hun drie kinderen,

Naast hun drie kinderen, kregen ze zes kleinkinderen en een achterkleinkind. Hun huwelijksjubileum vieren ze echter nooit op de trouwdag zelf, maar een dag later, de dag waarop zestig jaar geleden het huwelijk kerkelijk werd ingezegend, in de Remonstrantse kerk te Utrecht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen