De brug naar het eiland

Meneer Norris had zich nagenoeg teruggetrokken van Norris, Hardy en Hunt om zich te richten op het landgoed van de familie Wilder, waarvan hij de enige bewindvoerder was.

Benjamin had de man enige tijd niet gezien, maar zijn naam bleef staan op de deur van hun kantoor, op hun briefpapier en in vele oude dossiers.

Achter de nachtwaker stond een dienstbode van middelbare leeftijd te huilen in haar zakdoek.

Meneer Hardy sprak de nachtwaker aan: ‘Ik ken de heer die hier woont. Wat is er gebeurd?'

‘Ik vrees dat hij dood is, meneer.'

Daarop begon de dienstbode luider te jammeren.

De zilvergrijze nachtwaker trok een gezicht en wees met zijn duim naar het huis. ‘De politie is net naar binnen.'

Benjamin keek naar zijn mentor, zijn hart deed pijn om de man die al zoveel verloren had. ‘Wat vreselijk voor u, meneer.'

Korte tijd later kwam een agent de voordeur uit. Benjamin herkende de jonge Buxton van enkele eerdere zaken.

De agent zag hen en zei: ‘O, goedenavond, meneer Hardy.

Meneer Booker. U zult het wel gehoord hebben. Uw meneer Norris is vermoord.’ ‘Vermoord?’ echode meneer Hardy. ‘Lieve help. Hoe? Weet u het zeker?’

De agent knikte. ‘Zo ziet het er wel uit. Een indringer, denk ik. Ik ga, ik moet Bow Street en de schouwarts inlichten.’

Met een grimmig gezicht vroeg Hardy: ‘Mag ik naar binnen? Hij was een oude vriend van me.’

Agent Buxton aarzelde en haalde toen zijn schouders op. ‘Ik zie niet in waarom niet. Jullie juristen weten dat je niets moet verstoren. Er komt geheid een gerechtelijk onderzoek.’ Hij gaf de nachtwaker opdracht de wacht te houden en liep met grote stappen weg om de juiste autoriteiten te waarschuwen.

Benjamin bood aan: ‘Ik ga wel met u mee naar binnen.’

Hardy aarzelde. ‘Dank je, Ben. Maar ga jij maar naar huis. Je hebt genoeg crisissen gehad voor één dag.’

‘Nee, meneer. Het is het minste wat ik kan doen. U moet niet alleen zijn.’

Toen de oudere man niet langer protesteerde, zette Benjamin een voet op de trap en keek naar de deurklink. ‘Geen spoor van inbraak hier. Is er een achterdeur?’

‘Dat klopt,’ antwoordde de nachtwaker.

‘Die was niet op slot en stond open toen ik aankwam.’

De dienstbode veegde haar neus af. ‘Ik ben hier de huishoudster. Ik zal u de weg wijzen.’ Ze leidde hen door het huis naar de tuin erachter. Benjamin liep naast Hardy, die een vastberaden blik had. Wat afschuwelijk om te weten dat je op het punt stond het dode lichaam te zien van een vriend, zeker als die kennelijk door geweld aan zijn einde was gekomen. Benjamin kreeg een brok in zijn keel bij de gedachte. Hij realiseerde zich dat hij wel vaker een dode had gezien en meer dan hem lief was gewend was geraakt aan bijzonderheden over sterfgevallen.

Bij de achterdeur keken ze ook uit naar sporen van inbraak, maar zagen niets. ‘Deze deur sluiten we niet altijd af,’ zei de huishoudster verontschuldigend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen