KINDERBIJBELCLUB IN DEN HELDER

Steeds opnieuw leggen we het in de handen van de Heere hoeveel kinderen Hij zendt aan wie we het Evangelie mogen vertellen. Soms zijn het 15 kinderen, maar soms ook wel 20 of zelfs ruim 30! Het geeft blijdschap als er toch weer kinderen zijn gekomen aan wie we iets mogen meegeven over wie God is en wie Hij wil zijn voor verloren zondaren. Zelfs in coronatijd zorgt de Heere ervoor dat Zijn werk doorgaat. In maart moesten wij namelijk besluiten om tijdelijk te stoppen met de kinderbijbelclub, omdat ook de scholen dichtgingen. In de daaropvolgende maanden probeerden we contact met de kinderen te houden via de mail, de post en het bezorgen van pakketjes. En na de zomervakantie was daar weer het moment om kinderbijbelclub te mogen houden. Een aantal maanden was er geen kinderbijbelclub geweest. De vragen schoten door ons hoofd: Hoeveel kinderen komen er? Twee, vijf of misschien wel zeven? Of misschien wel helemaal geen kinderen, omdat ze al zolang niet meer gewend zijn om naar de kinderbijbelclub te gaan? In spanning wachtten we af. En daar was dan het moment. God zond zestien kinderen!

Tijdens de kinderbijbelclub leren we een Bijbeltekst aan, vertellen we een Bijbelverhaal en maken de kinderen een knutselwerkje. Het vertellen van een Bijbelverhaal is toch wel het mooiste moment van de middag. De boodschap van zonde en genade. Sommige kinderen hebben namelijk nog nooit van God gehoord en komen er nu op deze manier toch mee in aanraking. Ook in hun vraagstelling en opmerkingen komt hun onwetendheid openbaar. Soms zijn het van die momenten waar we zelf ook geen raad mee weten. Zo vertelt een meisje tijdens de kinderbijbelclub dat haar oom en tante een kindje verwachten. Gelijk vertelt ze er achteraan dat haar oom en tante nog niet weten of ze het kindje gaan houden, want ze weten nog niet of het gehandicapt is. Allerlei gedachten schieten door het hoofd, maar niet één reactie is passend in deze situatie. De week erna is het opnieuw kinderbijbelclub. Hetzelfde meisje is opnieuw aanwezig. We voeren een groepsgesprek met de kinderen en de Heere bestuurt het zo dat het gesprek een wending krijgt wat we zelf niet voor mogelijk hebben gehouden.

Opeens is er een mogelijkheid om terug te grijpen op het gesprek van vorige week over een mogelijke abortus. We mogen namelijk vertellen dat de Heere ook baby’s en gehandicapten een hart kan geven dat Hem liefheeft en dat ook deze kinderen in de ogen van God niet onbelangrijk zijn. Aan het einde van die middag is er in ons hart verwondering. Het werk dat we mogen doen is maar klein, maar God regeert. Wij rekenen en denken vaak te veel, maar bidden te weinig. Het is onze wens en ons gebed dat de Heere ook de gesprekken gebruiken wil om het werk te zegenen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen