HET MOET ER MAAR EENS OP AANKOMEN!

Hij geeft ter illustratie een voorval uit de Tweede Wereldoorlog door. Er werden twintig dwangarbeiders gedwongen ook op zondag te werken. Dat waren ze niet gewend, zij hadden een christelijke achtergrond. Toen een SS’er met een geweer tegenover hen stond, gingen er negentien van hen aan het werk. Eén bleef er staan. Hij weigerde te werken op Gods dag. De SS’er met het geweer nog in zijn hand, keek hem aan. Hij was even stil en daarna zei hij tegen die ene man: ‘Jij bent vandaag vrij’. Toen ik dit las, kwam er een herinnering bij mij boven aan een mij verteld vergelijkbaar voorval. Het zou zomaar om dezelfde gebeurtenis kunnen gaan.

In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw laaide de discussie in onze samenleving extra op over de vraag om als christenen wel of niet betaalde arbeid op zondag te verrichten. Werkzaamheden die niet ‘de werken van noodzakelijkheid en barmhartigheid’ zouden betreffen. Deze discussie is trouwens daarna tot vandaag niet stilgevallen. Het moet in die jaren zijn geweest dat ik werd gevraagd in Lisse over dit onderwerp te komen spreken. Allerlei overwegingen gingen over tafel, de principiële lijnen waren duidelijk; maar gaandeweg concentreerde de discussie zich op allerlei weerbarstige praktijkvoorbeelden. Alle aanwezigen beseften dat de werkelijkheid in de praktijk grote risico’s en offers zou kunnen vereisen. Immers, een vaste koers en standvastigheid zouden inderdaad geboden zijn, maar ook voelde men wel aan dat dit makkelijker kon worden beleden, dan in de praktijk verwerkelijkt.

Ouderling Verschoor van de plaatselijke Oud Gereformeerde Gemeente, toen al op leeftijd, vroeg het woord. Op zijn ongekunstelde wijze vertelde hij wat hem in de oorlog was overkomen. Toen de spoorbaan ter hoogte van Lisse/Hillegom was gebombardeerd, werden mannen bijeengehaald en gedwongen aan herstel te werken. Dat ging op zondag door, het moest natuurlijk zo snel mogelijk klaar. Verschoor, vader van een jong en groot gezin, toen nog in de kracht van zijn leven, weigerde pertinent. Een gedwongen bijdrage leveren, dat kon niet anders, maar niet op zondag. Dat was immers de dag des Heeren, en dan diende alle niet noodzakelijke arbeid te blijven rusten. Toch moest hij aan het werk.

Het conflict om zijn weigering liep hoog op. Degene die hem commandeerde, trok zijn pistool. Verschoor werd verwaardigd in die spannende omstandigheden zijn kalmte te bewaren. Hij getuigde ervan zijn hemelse Koning meer te moeten gehoorzamen dan welke aardse bevelvoerder ook. Blijkbaar maakte dat indruk. Het pistool werd in de holster teruggedaan. Verschoor hoefde niet aan het werk die dag. Met tranen in zijn ogen gewaagde hij van zijn diepe verwondering over Gods sparende trouw en goedheid. Hij hield dat de aanwezigen ter bemoediging voor. Geen stoerdoenerij, geen grote mond, maar diepe afhankelijkheid van en vertrouwen op Hém Die alle dingen bestuurt naar de raad van Zijn wil. Een schreeuw uit de diepte van ellende, zoals toen in zijn hart, wordt door God niet beschaamd. Dat was de les.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen