Verkiezingen Europees Parlement

Aarzelingen

Vanwaar die aanvankelijke aarzeling? Die kennen we immers niet bij verkiezingen voor de gemeenteraad, Provinciale Staten of Tweede Kamer. Klopt – en daar zat en zit precies het knelpunt. Werk je niet mee aan de opbouw van een Europese staat, waarbinnen de grote landen de dienst uitmaken en waaraan nationale overheden ondergeschikt worden gemaakt? Een soort toren van Babel, zonder deugdelijke basis maar gebaseerd op menselijke overmoed? Lever je zo de nationale identiteit en soevereiniteit niet uit aan een oncontroleerbare supermacht? Was en is er in het Europese Parlement eigenlijk wel ruimte om de Bijbelse boodschap uit te dragen?

Sinds die eerste verkiezingen voor het Europese Parlement zijn dergelijke vragen niet minder indringend geworden. In 2005 strandde een poging om tot een Europese Grondwet te komen doordat dit voorstel via een referendum in onder meer Nederland en Frankrijk werd verworpen. Twee jaar later ondertekenden regeringsleiders echter het ‘Verdrag van Lissabon’, dat inhoudelijk weinig verschilt van die beoogde grondwet. Geen wonder dat het wantrouwen tegenover de Europese Unie mede hierdoor breed en diepgeworteld is.

Inmiddels zien we dat de Europese Unie zich steeds verdergaand bemoeit met beleidsterreinen en taken die volgens dit verdrag nadrukkelijk tot het terrein van de nationale overheden behoren. Elke ‘crisis’ wordt aangegrepen om de Europese bemoeienis te vergroten. ‘Machtshonger’ volgens sommige waarnemers. Daar komt bij dat de EU een uitgesproken westers-seculiere moraal voorstaat op medisch-ethisch gebied, in de gender-discussie, op het terrein van huwelijk, seksualiteit en gezin, om een paar belangrijke onderdelen te noemen. Een moraal die ze via handelsverdragen op slinkse wijze bijvoorbeeld ook aan Afrikaanse landen probeert op te leggen. Het oude kolonialisme in een modern jasje.

En ondertussen wordt binnen de EU gewerkt aan een digitaal identiteitsbewijs waaraan allerlei andere informatie gekoppeld kan worden, en aan de digitalisering van het geldsysteem. Dat maakt het voor overheidsinstanties op termijn gemakkelijk om een totale controle over haar burgers uit te oefenen. Voeg daar de EU-inzet om ‘desinformatie’ tegen te gaan aan toe – en het wantrouwen tegenover haar wordt alleen maar groter.

Kritisch

Alle reden dus om zeer kritisch te zijn over de wijze waarop de EU opereert en op de richting waarin ze zich ontwikkelt. Voorstanders van verdere Europese integratie doen het graag voorkomen alsof dit een onomkeerbaar proces is. En dat die integratie ook absoluut noodzakelijk is – want kijk maar naar de Verenigde Staten en vooral naar communistisch China als opkomende grootmacht. Alleen al vanuit geopolitiek oogpunt is die dus onvermijdelijk, anders word je vermalen door de wereldmachten, heet het dan.

De politici die dat roepen, zijn niet zelden dezelfden als degenen die ondertussen schouderophalend voorbijgaan aan de zorg voor voedselzekerheid binnen de EU. Ook in Nederland. Sectoren die van levensbelang zijn voor een vitale samenleving – en dat zíjn de agrarische en de visserijsector – wordt het in de naam van natuur en milieu, klimaat en energietransitie steeds moeilijker gemaakt om te overleven. Terwijl door reken- en andere trucjes een bedrijf als Schiphol geen strobreed in de weg gelegd wordt.

Koude sanering van de kottervloot, onmogelijke eisen aan kustvissers, vangstverbod in windmolenparken op de Noordzee. Uitkoop en beëindiging van boerenbedrijven, familiebedrijven die ooit netjes aan de wettelijke en andere eisen voldeden maar van de ene op de andere dag als ‘illegaal’ te boek staan doordat de overheid de tot dan toe geldende regels veranderde. ‘Moet van Europa’, is het argument. Wat feitelijk onjuist is. De EU is zeker medeverantwoordelijk voor deze kwalijke ontwikkelingen. De Nederlandse overheid is echter minstens zo schuldig aan de moeilijke situatie waarin deze sectoren momenteel verkeren als de EU. Als dit beleid niet verandert, valt te vrezen dat de teloorgang van deze bedrijfstakken onafwendbaar is.

Samenwerking Ja, Superstaat Nee

Zijn er alternatieven? Zeker. De meest vérgaande is dat Nederland uit de EU stapt, een ‘nexit’ dus.

Dat lijkt een eenvoudige oplossing. Je hebt daarna immers niets meer met de EU te maken en je pakt je eigen soevereiniteit terug, toch? Was het maar zo eenvoudig. Alleen al de geografische ligging van ons land maakt verbindingen met het Europese achterland (dat wil zeggen: de EU) onvermijdelijk. Er wordt dan dus nog wel degelijk óver Nederland besloten – alleen zonder dat we er zelf bij betrokken zijn. Daarom is de inzet van een partij als de SGP zowel op nationaal als Europees niveau gericht op een ander alternatief. Eén dat meer recht doet aan de internationale verhoudingen en de plaats van Nederland daarin, namelijk: terug naar een EU waarin samenwerking centraal staat. Weg met al die superstaat-achtige regels en instellingen. Terug naar een EU die dienstbaar is aan de lidstaten, in plaats van andersom zoals nu vaak het geval lijkt te zijn. Zo’n samenwerkingsverband is een serieuze optie. Dat blijkt uit de eerste vormen van Europese samenwerking na de Tweede Wereldoorlog. En we zien die tot vandaag de dag in de NAVO, het militaire bondgenootschap dat zich richt op de verdediging van het grondgebied van de lidstaten. Geen logge bureaucratie die nationale besluitvorming overvleugelt, geen eindeloos gedetailleerde voorschriften waaraan de lidstaten op straffe van ingebrekestelling maar hebben te voldoen. Gewoon efficiënte samenwerking met slagkracht.

Stemmen Noodzaak!

Om dat te bereiken is verandering van politieke wil nodig, want zo’n alternatief krijgt niet vanzelf vorm. Daar is zowel op nationaal als op Europees niveau onafgebroken inzet voor vereist. ‘Meedoen is meebouwen’ wordt wel eens gesteld. Ik denk dat dit een misverstand is. Als je bij de verkiezing van het Europees Parlement gaat stemmen, betekent dat níét dat je instemt met de ‘droom’ van een verenigde staten van Europa. Een partij als de SGP weigert de EU te aanvaarden als vierde bestuurslaag – boven gemeenten, provincies en Rijk. Inderdaad, EU-commissarissen en -instellingen gedragen zich maar al te vaak alsof de EU wél zo’n wettige vierde bestuurslaag is, maar dat is ze dus niet! Juist om al het mogelijke te doen om verdere ontwikkelingen in die richting af te remmen en om te buigen, is een nuchtere inbreng en een krachtig kritisch en realistisch tegengeluid op landelijk én Europees niveau onmisbaar.

Gelukkig is er binnen de reformatorische gezindte geen wezenlijk verschil van inzicht over de kwalijke tendensen die in de huidige koers van de EU zichtbaar zijn, of men die nu aanduidt met het ‘bouwen van een nieuwe toren van Babel’ of niet. De meningen lopen uiteen over de vraag hóé we die het beste kunnen bestrijden. Door afzijdig te blijven, niet te gaan stemmen en (terecht) kritisch commentaar te leveren? Of door op een partij te stemmen die in het Europees Parlement een Bijbelgetrouwe boodschap laat horen? Dus door gebruik te maken van de ‘geringe’ invloed die je als kiezer hebt – hoewel: élke stem telt!

Ik zou zeggen: ‘Stem christelijk. Rem Europa’ op Deo volente 6 juni. En vergeet daarbij niet om niet alleen te bidden voor behoud van de Bijbelse boodschap in het Europees Parlement, maar ook voor Europa.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen