Rouwsamenkomst

De volgende keer hopen we een uitgebreide vraag over het gebeuren rond Elia en de baalpriesters op de Karmel te behandelen. Nu even een vraag tussendoor over het karakter van een rouwsamenkomst.

Een trouw lezer van ons blad woonde onlangs een rouwplechtigheid bij voorafgaande aan een begrafenis. Deze samenkomst werd geleid door een predikant die aan het begin Votum en Groet uitsprak en aan het einde de Zegen. Net zoals in een kerkdienst gebeurt. De vraagsteller vroeg zich af of dit wel juist is. Een dergelijke samenkomst is toch anders van aard dan een trouwdienst of een kerkdienst?

Dit is juist gedacht. Een kerkdienst vindt plaats onder leiding van de kerkenraad. En onze erediensten zijn inderdaad zo ingericht dat de voorganger de handeling van Votum en Groet vooraf verricht en aan het einde van de dienst de zegen oplegt. Een rouwplechtigheid vindt echter niet plaats onder de verantwoordelijkheid van een kerkenraad, zelfs al zou deze in een kerkgebouw plaats vinden, maar wordt geleid door de begrafenisondernemer. De begrafenisondernemer geeft de predikant op een gegeven moment de gelegenheid om te spreken, zowel in het rouwcentrum of kerk en op het graf. Na afloop geeft de predikant de leiding dan weer aan de begrafenisondernemer.

Vooraf vindt geen ambtelijk ‘consistoriegebed’ plaats en de dominee wordt ook niet opgebracht, samen met een handdruk. We zien een begrafenis dus als een familieaangelegenheid. Met een trouwerij is het weer anders. Dan komt het bruidspaar in Gods huis in het midden van de gemeente en wordt er een dienst belegd onder leiding van de kerkenraad. Tijdens die dienst wordt het Woord gebracht, de gebeden worden opgezonden en Gods zegen wordt gevraagd voor het knielende bruidspaar.

Bij een begrafenis komt de familie dus samen en bij een trouwerij de gemeente onder leiding van de kerkenraad. Om die reden is het wel goed om van een trouwdienst te spreken, maar niet van een rouwdienst. Rouwsamenkomst is dan het woord. In een rouwsamenkomst kunnen daarom ook andere dingen naast de meditatie plaats vinden, zoals een in memoriam of een andere bijdrage van de familie. Ik ga nu niet in op allerlei andere zaken die hiermee samenhangen, maar ik beperk me tot het antwoord op de vraag of we van een rouwsamenkomst een rouwdienst mogen maken.

Ik vind het vreemd dat de kerkorde in artikel 65 spreekt van de mogelijkheid dat een kerkenraad vanwege het overlijden van een gemeentelid een dienst belegt. Als een kerkenraad dat wil moet het dus een kerkdienst worden onder verantwoordelijkheid van de kerkenraad. Die heeft dan de leiding en niet de begrafenisondernemer. Dan is het niet langer een familieaangelegenheid meer, maar een officiele dienst met een officiele verkondiging van het Woord. Als konsekwentie moet dan ook het Woord centraal staan en niet het leven van de overledene. En mogen er uitsluitend ambtelijke taken verricht worden.

Je hoort nogal eens dat er op de begrafenisdag een dankdienst voor het leven van de overledene wordt gehouden. Weer dat woord dienst. Als je dan dat woord zo graag gebruikt spreek dan in plaats van een dankdienst van een rouwdienst. In de schaduw van de dood en de vergankelijkheid van het leven en de ernst van de eeuwigheid is naar mijn persoonlijke gedachte het spreken van een dankdienst niet gepast. Al ben je nog zo dankbaar dat je een lieve moeder mocht hebben, de dood heeft scheiding gemaakt en bepaalt ons bij onze eigen dood. Verootmoediging vanwege de zonde, rouw en droefheid moeten het karakter zijn van een rouwsamenkomst. En in die samenkomst mogen we de Heere danken voor onze lieve moeder die Hij ons gaf.

Laatst werd ergens een meisje begraven die bij een verkeersongeluk om het leven was gekomen. In de aankondiging van de rouwsamenkomst werd ook al gesproken van een dankdienst voor haar leven. Dat moet iedereen natuurlijk zelf weten, maar ik had andere gevoelens toen ik mijn kind moest begraven. We moesten iets meer van de joodse gewoonte hebben om bij een begrafenis misbaar te maken. De dood is een vreselijke vijand. Die evenwel voor Gods kinderen teniet is gedaan. En als God Zijn genade verheerlijkt heeft in het leven van de overledene, dan moeten we daar zeker de Heere voor danken, zeker op het graf. Want dat is de overledene die van ons werd weggenomen ook aan het doen. Eeuwig en volmaakt.

Conclusie: van niet ambtelijke samenkomsten dus geen dienst maken. Hartelijk dank voor de vraag en de volgende keer gaan we naar de Karmel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen