Jezus en de geraakte

We e worden in de eerste plaats bepaald bij een mens die geraakt is, dus bij iemand die verlamd is. Wij lezen niet over de naam van deze mens. En toch staat zijn naam er wel, dat is: doelmisser. Want de mens was in het paradijs ge- steld om God te kunnen loven en prijzen, maar door de diepe val is dat onmogelijk geworden. Van nature gaan we op in het hier en nu.

Als een mens in het natuurlijke erachter komt dat hij iets niet meer kan wat hij voorheen wel heeft gekund, ervaart hij wat hij mist. Dan zal hij er alles aan doen om dat opnieuw te kunnen. Zo is het ook in het geestelijke leven. Als een mens door Woord en Geest ontdekt wordt aan zichzelf, gaat hij zien dat hij een dodelij- ke kwaal bij zich draagt. En door de liefde die ingestort wordt, zal het zijn begeerte zijn om van die kwaal verlost te worden. Door de spiegel van de wet wordt hij er voor het eerst en bij vernieuwing achter gebracht wat die kwaal inhoudt. En in plaats van zichzelf daarvan te kunnen verlossen, wordt hij teruggebracht bij de oor- sprong van die kwaal. En dat is hoe de grote Schepper een mens volmaakt geschapen had, maar de mens heeft die kwaal moed- en vrijwillig over zich gehaald.

Als dat door genade beleving wordt - want dat kan alleen door genade -, wordt het van ’s mensen kant onmogelijk om ooit van zijn kwaal verlost te worden. Daarmee wordt zo’n mens niet lijde- lijk, want door de liefde wordt op Gods tijd de roep geboren zoals we die lezen in Zondag 5: ‘Aangezien wij dan naar het rechtvaardig oordeel Gods tijdelijke en eeuwige straf verdiend hebben, is er enig middel waardoor wij deze straf zouden kunnen ontgaan en wederom tot genade komen?’

Als door genade vanuit het heilig Evange- lie dan gehoord wordt dat er een Ander buiten mijzelf is Die verlossen kan, komt er een begeerte om daar te komen. Zo is het ook bij deze man.

Vrienden van de geraakte

Nadat de man gehoord heeft dat Jezus in Kapérnaüm is, dragen zijn vrienden hem daarheen. Wat is het groot als we vrienden of vriendinnen mogen hebben. Maar wat zijn nu echte vrienden? Zij die in voor- en tegenspoed bij ons zijn. Dat is zelfs een opdracht: om onze naaste lief te hebben als onszelf. Ook in het geestelijke leven is het groot om vrienden te hebben die één zijn in de nood. Dan wordt die nood mee gedragen en gebracht op de juiste plaats.

Zo staat het ook in vers 18: ‘...en zochten hem in te brengen en vóór Hem te leggen’.

Wat is het toch altijd weer waar dat het gaat door een weg van onmogelijkheid. ‘En niet vindende waardoor zij Hem inbrengen mochten...’ (vers 19). Dan zeggen de vrien- den niet: ‘Het is te moeilijk’, of zelfs: ‘Het is onmogelijk, laten we maar weer terug- gaan’. Nee, teruggaan is onmogelijk, want de liefde drijft en de nood drukt.

Dan komen zij op het dak terecht, en door het dak brengen zij hun vriend voor de voeten van Jezus, de Verlosser. Zij mogen hun vriend kwijtraken aan Hem. Hebben wij zo weleens een van onze naasten in de weg van de nood kwijt mogen raken bij de Heere, zoals deze vrienden?

Er staat in vers 20: ‘En Hij ziende hun geloof...’. Het is dus een geloofszaak. Als dat zo is, komt dat niet bij hen vandaan, maar uit de Gever Die het geloof schenkt.

Dan blijft er nog maar één verwachting over, zowel bij hem die aan de voeten van Jezus ligt als bij de vrienden die op het dak staan. Als Christus Zijn eigen werk ziet, zal Hij op Zijn tijd ook uitkomst geven.

De kwaal getoond

De geraakte man heeft niet anders dan Jezus zijn kwaal te laten zien, zowel die aan de buitenkant als door genade ook die aan de binnenkant. Daarom zegt Jezus: ‘Mens, uw zonden zijn u vergeven’. Als dat geschonken wordt in ons leven kunnen de omstandigheden hetzelfde blijven, maar als voor deze verlamde eens de dood komt, zal het in de dag der dagen met de komst van de verheerlijkte Christus voor hem betekenen: ‘Komt in gij gezegende Mijns Vaders en beërft het Koninkrijk Gods’. Dat betekent dat iemand die hier op aarde geen stap kon verzetten, daar eeuwig zal huppelen van zielenvreugde, daar zij hun wens verkrijgen. En dat alles door de Zoon des mensen, Die Mens wilde worden, om voor doelmissers de eeuwige zaligheid aan te brengen.

De geraakte mag ook naar zijn lichaam weer gezond worden. Daarin laat de Zoon des mensen zien: wat onmogelijk is bij de mensen, dat is mogelijk bij God. En dat alles omdat Christus Mens wilde worden om al de kwalen van zonden en ongerechtigheden van ziel en lichaam van Zijn kin- deren weg te dragen, zodat zij voor Gods aangezicht kunnen verschijnen.

Zo gaat Zijn Woord nog uit tot twee soorten mensen. Wie zijn wij? Heeft u door genade nog geen wetenschap van uw dode- lijke kwaal? Roep Hem dan aan en zeg: ‘O Heere, ontdek mij toch aan mijn dodelijke kwaal’. Bent u er al wel achter gebracht dat er van uw kant maar één recht overblijft, dat u alleen maar de eeuwige dood ver- diend hebt? Wat een wonderlijke plaats, als dit op aarde mag worden geleerd door genade. Dan zal het op Gods tijd klinken: ‘Ik zeg u...’ (vers 24). Dan spreekt Hij niet tot oordeel maar tot een eeuwig voordeel. Als dan de dood komt, is er een eeuwig verheugen in de verheerlijkte Zoon des mensen.

ds. J. van Laar, Barneveld-Zuid

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen