Het zwaard of de beker

Als u het Petrus had gevraagd, had hij zijn daad ongetwij- feld als een voluit geestelijke daad uitgelegd. Maar wás dat het ook? Hellenbroek zegt: ‘Vleselijke ijver komt dik- wijls voor onder de schijn van geestelijke ijver. Maar laat de schijn u nooit bedriegen. Voordat u ijvert, zie toe of het uit God is, en of het een ijver is met verstand’.

Zou Petrus zijn nalatigheid van zo-even goed hebben willen ma- ken? Toen sliep hij immers, terwijl Jezus leed! Zeker, de anderen ook, maar Petrus had zichzelf wel tot iets verplicht toen hij in de paaszaal liet horen dat het hem niet teveel was om zijn leven voor Jezus te zetten. En daarom zal de slag met het zwaard zijn gevoel van geestelijke eigenwaarde ongetwijfeld goed hebben gedaan. Daarmee kon hij de schaamte over zijn slapen, terwijl Jezus leed, van zich afslaan.

Blindheid

Maar met al zijn ijver voor Jezus heeft Petrus zichzelf meer open- baar gemaakt dan hij beseft heeft. Feitelijk heeft hij zich met zijn zwaard nog niet eens tegenover de bende met hun stokken en zwaarden gesteld, maar tegenover het uitgetrokken zwaard van Gods gerechtigheid. Eigenlijk zoekt hij hier, zonder dat hij het beseft, de slag van het recht te pareren. Juist nú is het zwaard ontwaakt tegen de Herder. In de stokken en zwaarden van Zijn vijanden heeft Christus vooral het zwaard van Gods gerechtigheid gezien. Meer dan ooit drukt daar in de hof Gods rechtseis op het leven van de Borg. Hij weet het als geen ander: Ik moet voor voldoening zorgen. Maar Petrus is er blind voor. Hij ziet het niet, en hij verstaat niet dat er zonder bloedstorting geen verge- ving is. Hij doorziet niet dat, als het zwaard van Gods gerechtigheid de Middelaar niet raakt, het Petrus zélf zal raken. En dan zal het maar één kant uit kunnen slaan, name- lijk ten verderve. Ach, in dat licht heeft het zwaard van Petrus Christus méér verdriet gedaan dan de stokken en zwaarden van Zijn vijanden. Petrus dácht met Jezus mee te werken, maar hij werkte Hem slechts tegen.

Ontdekkend, vindt u niet? We kunnen den- ken mee te werken, met God mee en met Jezus mee, terwijl we in de grond van de zaak alleen maar tegenwerken. Wanneer dat gebeurt? Als we maar blijven strijden om onszelf waar te maken voor God. Als we alles op alles zetten om onszelf te be- wijzen voor Jezus, in onze liefde tot Hem, in onze werkzaamheden met en voor Hem, en daarin alles willen zijn, behalve wat we moeten zijn, namelijk een uitgewerkte en verloren goddeloze. Des te pijnlijker is het als we er dan met al onze werkzaamheden tussenuit gezet worden. Dat heeft Petrus ervaren.

Bestraffing

Er volgde geen schouderklop op zijn daad, maar een bestraffing. ‘Weg met dat zwaard, Petrus!’ Zijn we er zo weleens tus- senuit gezet? Dat is nodig en nuttig. Want we zwaaien toch zo graag met ons zwaard. De één slijpt zich een zwaard uit z’n ge- bedsleven, een ander uit z’n tranen, een volgende uit wat zoete gestaltelijkheid, en we vinden onszelf algauw een hele strijder. Maar dergelijke zwaarden doen ons het land niet erven. Jezus wijst ze af. Ze kun- nen nuttig zijn, maar niet in het uur van het gericht. Waarom niet? Omdat ze ten diepste tegen het zwaard van Gods gerech- tigheid strijden. En juist dát zwaard moet treffen! Want alleen achter de voldoening aan het recht ligt het leven. Wie dat bevin- delijk gaat leren, wordt zwaardeloos en onwaardig voor God gemaakt. Die komt met een afgewezen zwaard en afgesneden werkzaamheden als een doemwaardige zondaar voor God terecht.

Ach, om daar te komen moest Petrus er niet alleen met zijn zwaard tussenuit, maar ook met zichzelf. Dat is in de zaal van Kájafas gebeurd. En toch is hij die zaal beter uitgegaan dan dat hij er in gekomen is. Want juist door de zaal van Kájafas heen is er plaats voor het Middelaarsbloed gekomen in zijn leven. En dat heeft Chris- tus geweten, en heeft juist daarom de loopbaan van Zijn lijden en sterven willen uitlopen.

De beker

Petrus trok zijn zwaard, maar de Vader reikte Hem de beker. Het zwaard van Pe- trus wilde Hem buiten het lijden houden, maar de beker van de Vader riep Hem tot het lijden. En hoezeer Christus deze beker ook gevreesd heeft, en Zijn Vader gevraagd heeft of deze beker Hem voorbij mocht gaan, in deze ogenblikken aan- vaardt Hij de beker zonder tegenspreken. Hij stelt het vragenderwijs: ‘zal Ik dien niet drinken?’ Maar dit dient slechts om Petrus tot nadenken te stemmen. Er ligt een krachtige belijdenis in opgesloten: Ik zál die drinken. En Gode zij dank hééft Hij hem gedronken. In de paaszaal had Jezus Petrus de sacramentsbeker aangereikt. Maar om waar te kunnen maken wat Hij daarbij gesproken had, moest Hij Zelf de lijdensbeker wél drinken. Dit heeft Hij tot de laatste druppel toe gedaan. Daarom mag de Kerk eenmaal de drinkbeker der dankzegging opnemen, en bij de kelk des heils Zijn Naam vermelden: ‘Gij, o Lam Gods, hebt ons Gode gekocht met Uw bloed’.

Petrus moest zijn strijd verliezen, om door Jezus’ strijd behouden te worden. Om Jezus’ wil is hij ruim zalig geworden. Niet met het zwaard in de handen, maar met de armen over elkaar. Laat dat de troost zijn voor hen die, afgesneden van hun werk- zaamheden, in hun armoede aan de grond zitten, zonder zwaard en waardigheid. Christus is namelijk te Zijner tijd voor de goddelozen gestorven. Ruimer kan het Evangelie niet klinken. Christus voor de goddelozen!

Wie Hem zo mag vinden, zal door Gods zwaard nooit meer geslagen worden, maar de beker der dankzegging overhouden.

ds. A.T. Huijser, Sliedrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen