Delen in Gods heil

Als we zelf iets van de genade die er in Christus is, hebben leren kennen, kunnen we anderen toch niet over hebben voor de overste van deze wereld? Gods kinderen worden opgewekt om anderen, Joden en heidenen, jaloers te maken op het grote goed dat God heeft weggelegd voor hen die Hem vrezen.

De dichter van Psalm 106 heeft ook iets verstaan van de genade van God voor zondaren. Hij roemt in God, Die Zijn goedheid heeft bewezen aan Zijn volk. Dat volk dat het telkens weer verzondigt en verknoeit. Vanaf het zesde vers vinden we een lange opsom- ming van zonden en schuld. En dan is het telkens weer de Heere Die het volk opzoekt. Zo roemt Gods goedertierenheid tegen een welverdiend oordeel.

Welgelukzalig volk

In dat licht is het een wonder dat de dichter toch mag spreken van een volk dat welgelukzalig is (vers 3). Hij ziet ernaar uit dat het hele volk van Israël daarin zal delen. Hij kan er zelf ook niet buiten. Daarom roept hij: ‘Gedenk mijner, o HEERE, naar het welbehagen tot Uw volk’. In dat welbehagen vindt hij een pleitgrond. De vrije gunst die eeuwig God bewoog, is de diepste grond van de gelukzaligheid van verloren zondaren. Als God geen wel- behagen zou hebben gehad in het behoud van zondaren, zou geen mens zalig worden. Voor velen is dat welbehagen, waarin Gods verkiezende liefde zich openbaart, een struikelblok, maar voor deze dichter is het een poort. Dat welbehagen gaat door de hand van Christus gelukkig voort.

Hebben we dat welbehagen al eens leren bewonderen, geliefde lezer? Als God toch niet van eeuwigheid in Zichzelf bewo- gen zou zijn, dan zou u niet zalig kunnen worden. Nu kan het, omdat God het wil! Het is om die vrije gunst te betonen dat God Zijn enige en geliefde Zoon zond naar deze verloren mensenwereld. Naar een wereld waarin niemand naar God vraagt of God zoekt, maar waarin God Zich verheer- lijkt in het behoud van zondaren, naar Zijn welbehagen. Die zondaren zijn gelukzalig. Zij hebben deel aan de zaligheid die Chris- tus voor de Zijnen verworven heeft door Zijn plaatsbekledend lijden en sterven.

Verlegen om het heil

De dichter van Psalm 106 is verlegen om een bezoek van de Heere. Hij pleit op Gods welbehagen, maar dat is hem niet genoeg.

Ook al mag hij weten dat er een God in de hemel is Die aan hem gedenkt, toch is hij verlegen om Gods heil. God heeft alle reden om de mens te bezoeken met Zijn oordelen. Die hebben we verdiend.

Daarom roept David het uit in Psalm 8 vers 5: ‘Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt, en de zoon des mensen, dat Gij hem bezoekt?’

De mogelijkheid dat God de mens kan bezoeken met Zijn heil en niet met Zijn oordelen, ligt verklaard in de lofzang van Zacharias. Hij zingt in Lukas 1 vers 68:

‘Geloofd zij de Heere, de God Israëls, want Hij heeft bezocht en verlossing teweegge- bracht Zijnen volke’.

God heeft bezocht. De dichter weet dat het ook alleen van Hem kan komen. Want hoe kan God hem bezoeken met Zijn heil? Dat zou toch alleen kunnen als hij rechtvaardig zou zijn voor God, want God kan met de zonde niet te doen hebben?

Daarvan is hij doordrongen en belijdt ook:

‘Welgelukzalig zijn zij die het recht onder- houden, die te allen tijde gerechtigheid doet’ (vers 3). Zie, dan kan het van de mens uit nooit. Want er is niemand rechtvaardig, ook niet tot een toe.

Hoe moet het dan? Bezoek mij met Uw heil, met Uw zaligheid. Waar komt dat heil dan vandaan? Dat heeft God in de eeuwigheid bereid en het is in de tijd aan- gebracht door het offer van Zijn geliefde Zoon. Daarvoor kwam de Zoon van God uit de hemel en ging Hij de weg van de kribbe naar het kruis. Hij bracht de prijs aan die voor God alleen kon bestaan. Door Zijn gerechtigheid is het nu mogelijk dat God een mens bezoekt met Zijn heil.

Verlost uit nood en dood

Is dat al uw begeerte? Daarin ligt immers de eeuwige gelukzaligheid. Want we moeten van het rechtvaardige oordeel van God verlost worden. Uit onze grote nood en dood kunnen we alleen verlost worden door het geloof in het heil dat in Christus is.

Als alle mensen zouden weten in welke grote nood de mens van nature verkeert, dan zou iedereen wel roepen: Bezoek me met Uw heil. Maar dat is helaas niet zo.

Om die nood te zien en te ervaren is het werk van de Heilige Geest nodig. Die laat ons zien hoe nameloos ellendig we zijn. Dan wordt het geroep geboren: Bezoek me met Uw heil.

Hebt u/heb jij zo al leren bidden? Heere, wilt U me opzoeken? Wilt U me Uw heil schenken? Geeft U me wat nodig is om welgetroost te leven en eenmaal zalig te kunnen sterven. Ziet u ernaar uit?

Kunt u zichzelf niet verlossen van het ondraaglijke pak van de zonde en de onge- rechtigheid? En kunt u toch de Heere niet loslaten? Nee, God is aan u niets verplicht.

Als Hij u zou bezoeken met de roede en bittere tegenheden, dan zou dat recht zijn.

Mag ik dan tot troost voor uw ziel wijzen op Jesaja 56 vers 1: ‘Alzo zegt de HEERE:

Bewaart het recht en doet gerechtigheid, want Mijn heil is nabij om te komen en Mijn gerechtigheid om geopenbaard te worden’.

Zo kon de dichter zingen: ‘Voorwaar, Gods heil is reeds nabij ’t geslacht, hetwelk Hem vreest en Zijne hulp verwacht’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen