Israëls bederf

In het Bijbelboek Hoséa opent God echt Zijn hart. Diep laat Hij ons zien hoe beledigend, bezerend en onterend het gedrag van Zijn geliefde volk voor Hem was. Zo daalt God af tot ons menselijk niveau, zodat we Hem goed zouden verstaan. In geen gedeelte van de Schrift doet de Heere God dit meer dan in de kleine profeten. Jammer toch, dat we die zó weinig lezen. Misschien denken we daarom wel veel te dogmatisch over God en te weinig persoonlijk.

Man en vrouw

In vers 4 van Hoséa 13 lezen we zo teer het woordje ‘toch’: ‘Ik ben toch de HEERE uw God, van Egypteland af; daarom zoudt gij geen God kennen dan Mij alleen, want er is geen Heiland dan Ik’. Voelen we aan hoe ‘bezeerd’ God is? Hier zien we als het ware een trouwe man die zijn overspelige vrouw aanspreekt: ‘Vrouw toch, weet je dan niet hoe ik je liefheb? Ben je dan vergeten hoe ik jaren geleden mijn hart aan je heb gegeven en hoe ik mijzelf in liefde aan je verbonden heb? Is er écht iemand anders dan ik?’

‘O Israël’. Dit woord (vers 9) heeft zo’n diepe lading. Zo zouden wij ons kind aanspreken: ‘O, kind toch, wat heb je gedaan?’

De Heere had er pijn van, maar sprak ook over Zijn boosheid. Dat is geen kwade kant in God, want Zijn toorn is één van Zijn heerlijke eigenschappen. Zijn heilige toorn over de zonde is de jaloezie van de ware liefde. Als uw man of uw vrouw overspel pleegt, zouden we dan niet toornen met brandende jaloezie? Als dat er niet is, dan is onze liefde niet echt.

Maar zo is het niet bij de Heere. Zijn toorn over Zijn volk Israël was zo fel, omdat Zijn liefde zo diep was. In vers 8 vergelijkt Hij Zichzelf met een beer die beroofd is van jongen en met een leeuw die de wilde beesten verscheurde.

Mensen van de kerk

Goed, dit ging dus over het volk Israël, Gods uitverkoren volk. Laten we nu over onszelf denken. Zou het verkeerd zijn om ons, de kerkmensen van nu, te zien als het volk Israël van toen? Mogen we de lijn van de Joodse kerk van toen niet doortrekken naar de christelijke kerk van vandaag? God heeft ons immers onder de bediening van het genadeverbond gebracht. Dat wordt in elke doopdienst weer bezegeld en bekrachtigd. En iedere zondag spreekt God in het voorlezen van de heilige wet. Horen we dan nog hoe Hij over Zichzelf spreekt: ‘Ik ben de HEERE, uw God!’ Vijf keer herhaalt Hij dit in Exodus 20. Wanneer de wet uit Deuteronomium 5 wordt gelezen, herhaalt Hij het zelfs negen keer!

Zijn wij en onze kinderen ons nog van deze dingen bewust? Of hebben we deze waarheid al lang uitgehold, omdat het toch maar om een uiterlijke verbondsrelatie gaat? Laten we eens echt luisteren! Natuurlijk is God niet tevreden met een godsdienst waarin we ons achter een Bijbelkaft verbergen. Hij zoekt ons hart, ons hele hart, zonder andere liefhebbers als kapers op de kust.

‘Het heeft u bedorven, o Israël’ (Hos. 13:9). Dat bederf begint altijd in het hart. Luister hoe God het uitspreekt in Hoséa 11:7: ‘Want mijn volk blijft hangen aan de afkering van Mij; zij roepen het wel tot den Allerhoogste, maar niet één verhoogt Hem’. Afkering is miskenning van de genade. Dat begint altijd in het hart, maar het sijpelt vervolgens door in alles wat we doen. Dan wordt onze stille tijd korter en minder. Dan spreekt het geweten niet meer zo teer. Dan beginnen we te wankelen in onze gehoorzaamheid aan de Heere. Het kerkgaan wordt een sleur. Het gebed verzandt in een reeks van clichés. De wereld voelt niet meer zo heidens.

Herkennen we het? Bedenk eens hoe zeer dit doet bij Hem Die ons met Zijn liefde omringt. Hij zocht ons op als een verloren schaap en zette ons in Zijn weide (Ps. 95:7), terwijl Hij vele andere verloren schapen in de woestijn van valse godsdienst achterliet.

Zonden en ongerechtigheid

We zijn albedervers. We bederven het, niet zomaar een keer, maar telkens weer. Zelfs na ontvangen genade. Zullen we het erkennen? Zullen we ophouden met ons te blijven verontschuldigen? God heeft dat allemaal al zo vaak gehoord. Adam begon ermee en we apen hem nog steeds na. God hoort liever wat David zei: ‘Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet’ (Ps. 32:5).

En u, die uw zonde nog steeds niet tot in uw geweten als zonde ervaart, ga met het boek Hoséa eens op de knieën. Lees en herlees, en bedenk dat God persoonlijk tot u spreekt. ‘Het heeft u bedorven, o Israël’. Wat bedorven is, gooien wij weg. Toch doet God dat niet, ook niet met het volk van Israël. Dat kan Hij niet. Zijn trouw aan Zijn verbond is niet afhankelijk van onze trouw. Als dat zo was, dan was er geen hoop meer. Dat wordt in het boek Hoséa zo beeldend voorgesteld, als Hoséa zijn overspelige vrouw weer in liefde gaat opzoeken.

Met dit woord wil God ook vandaag ons hart raken. Met Zijn dringende liefde staat Hij op de drempel van uw leven. Hoor Zijn Woord: ‘Bekeer u, o Israël, tot den HEERE uw God toe; want gij zijt gevallen om uw ongerechtigheid. Neemt deze woorden met u, en bekeert u tot den HEERE; zegt tot Hem: Neem weg alle ongerechtigheid, en geef het goede, zo zullen wij betalen de varren onzer lippen. Assur zal ons niet behouden, wij zullen niet rijden op paarden, en tot het werk onzer handen niet meer zeggen: Gij zijt onze god’ (Hos. 14:2-4). Wat gaan we met deze roepstem doen?

Het heeft u bedorven, o Israël.

Hoséa 13:9

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen