‘Dáár voel ik mij thuis’

Mevrouw De Jong (85) heeft het niet gemakkelijk. Ze is pas verhuisd naar een reformatorisch woonzorgcentrum. Ze vertelt graag over haar mooie huis waarin ze zoveel jaren met haar man en hun grote gezin heeft gewoond. En over al het goede wat de Heere haar heeft gegeven, zowel in het natuurlijke, alsook in het geestelijke. ‘En nu zit ik hier. Ik heb zoveel moeten loslaten en zou zo graag terug willen naar dat oude, vertrouwde’. Het is begrijpelijk wat zij ervaart. Het is ook zo nodig om de Heere te volgen, ook als dat een moeilijke weg is die wij niet willen. Ik wees haar op Johannes 21: ‘Toen gij jonger waart (…) en brengen waar gij niet wilt’. Mevrouw had geknikt. ‘U hebt gelijk. Maar ik moet elke keer opnieuw leren om de Heere Jezus te volgen. Het is een weg die zo tegen vlees en bloed is’. De volgende keer vertelt ze dat de Heere het verlangen naar haar oude huis heeft weggenomen en dat het goed is om hier te mogen wonen. En dat pastorale zorg voor haar zo belangrijk is.

De gedachten van meneer Bakker (92) gingen steeds achteruit. Toen zijn vrouw na een kort ziekbed van zijn zijde werd weggenomen, ging het bergafwaarts. Noodgedwongen werd hij opgenomen in een seculier zorgcentrum, omdat er bij een identiteitsgebonden zorgcentrum op dat moment geen plek was. Wat was dát moeilijk voor hem. De zorgmedewerkers deden hun uiterste best om het hem naar zijn zin te maken, maar hij kwijnde weg. Bij de gemeenschappelijke maaltijd werd niet gebeden en gedankt, laat staan uit de Bijbel gelezen. De eerste avond deed hij - met veel moeite vanwege ouderdomsklachten - iets wat hij al zijn hele leven deed: op zijn knieën gaan. Tijdens het bidden liep een zorghulp binnen en vroeg of het wel goed met hem ging. Ach, ze begreep niet dat hij zijn avondgebed deed. Enkele weken later kwam er voor hem een plek vrij in een reformatorisch woonzorgcentrum in de buurt. Wat was hij dankbaar, voor de dagsluitingen, het gezamenlijk zanguurtje in de zaal én het bidden en danken voor en na de maaltijd. En ook omdat de zuster soms een gesprekje met hem had over de preek. Meneer Bakker voelde zich weer thuis.

Tom de Wit (8), die het syndroom van Down heeft, gaat vandaag voor het eerst naar de dagbesteding. Zijn ouders - met een reformatorische identiteit - kiezen uit praktisch oogpunt voor een seculiere dagbesteding in de buurt. Tom stapt met zijn rugtas het gebouw binnen. Daar hoort hij rare muziek. Een uur later leest de begeleidster een sprookje voor. Tom hoort vreemde dingen en begrijpt er niets van. Hij luistert veel liever naar een verhaal over Mozes, Jozef of David. Dan is het etenstijd. De kinderen pakken hun broodtrommeltje en gaan eten. Tom wil eerst bidden, maar hij durft niet aan de leiding te vragen om de muziek uit te doen. Aan het eind van de dag gaat Tom verdrietig en met een lege maag terug naar huis. Zijn ouders besluiten per direct om Tom naar een reformatorische dagbesteding te sturen. Na zijn eerste dag komt Tom opgetogen thuis. ‘Mam, het was zó fijn daar!’

Wat is het waardevol dat zorgvragers als mevrouw De Jong, meneer Bakker en Tom zich thuis voelen. Draagt u of draag jij ook bij aan het behoud van onze zorg? Solliciteer dan naar een zorgfunctie bij een reformatorische zorgorganisatie of draai mee als vrijwilliger! Zorgorganisaties Adullam, Cedrah, De Schutse, RST, Salem en Sirjon/ Siloah voeren samen een campagne gericht op het behoud van onze identiteitsgebonden zorg. Ondersteun deze campagne via: www.vooronzezorg.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen