Preken op drie continenten

‘Ik heb op dit welkomstwoord maar stevig ‘nee’ geknikt. De Heere werkt wel in de lijn der geslachten, maar Hij gaat met een ieder een eigen weg. We moeten ook maar niet teveel vergelijken. Daarna mocht ik zelf gaan vertellen. Zo ging dat toen nog’.

Ds. H. Hofman, die op 3 augustus zijn zilveren ambtsjubileum beleefde, werkte op drie continenten, in Bolivia, in de Verenigde Staten en in Nederland. Sinds maart 2022 dient hij de gemeente van Grand Rapids. ‘Waar ik me thuis voel? Ik ben veertien keer verhuisd in mijn leven, mijn kinderjaren meegeteld. Ik heb ontzaglijk veel afgereisd en doe dat nog steeds. Ik vergeet nooit een uitspraak van wijlen ds. A.M. den Boer: ‘Als je eenmaal de oversteek hebt gemaakt, krijg je het heen en weer’. Uiteindelijk maakt het ook niet uit waar je woont. De Heere weet waar ik moet en mag zijn en daar is het goed’.

Culturele verschillen

In zijn ambtelijk leven heeft ds. Hofman te maken gehad met culturele verschillen. Maar die zijn voor hem bijzaak. ‘Overal leven verloren zondaren die alleen gered kunnen worden door het bloed van Christus. Het zal waar zijn dat God dwars door culturen heen werkt, maar dat laat onverlet dat het wél door Woord en Geest, afbrekend en opbouwend zal zijn. Dat kan niet gemist worden. Het ‘alzo zegt de HEERE’ is mijn roeping. Het is wat om als een vroom, net schepsel toch als een goddeloze gerechtvaardigd te moeten worden. Ik maak me zorgen als de kerk van een ziekenhuis met stervende zondaren verandert in een soort stichting der heiligen, waar er voor Jezus niets meer te doen is dan verblijd te zijn en goed te keuren wat er voor Hem door mensen gedaan wordt. Deze ontwikkelingen op het kerkelijk erf hebben mijn prediking zeker beïnvloed, en ook – mag ik het zo zeggen – geradicaliseerd, in de rechte zin van het woord’.

Geduld oefenen

Al in zijn jeugd kende Hofman een verlangen naar het ambt van predikant. ‘Maar ik kwam er niet uit’. Op zeventienjarige leeftijd volgde hij zijn ouders die naar Amerika emigreerden omdat ds. Hofman sr. een beroep naar Kalamazoo had aangenomen. Elf jaar lang was de jonge Hofman werkzaam in een ijzerhandel, ‘eenvoudig en saai werk’. Toch noemt hij die periode achteraf nuttig. ‘Ik moest, net als Mozes, leren geduld te oefenen. Als mij wordt gevraagd wat ik vóór mijn studententijd deed, zou ik willen zeggen: ‘Schaapjes hoeden en geduld leren hebben’’. Op 3 augustus 1999 bevestigde zijn vader hem als zendingspredikant voor Bolivia met Jozua 1:9: ‘Heb Ik het u niet bevolen? Wees sterk en heb goeden moed, verschrik niet en ontzet u niet; want de HEERE uw God is met u alom waar gij heengaat’. Nu, een kwarteeuw later, zegt ds. Hofman: ‘Dat woord is vervuld tot op deze dag. Gods onbezweken trouw was er door alle wederwaardigheden en beproevingen heen. En het is een verwaardiging dat het de Heere behaagde om mij af te zonderen tot Zijn dienst. ‘Waarom ik?’ denk ik zo vaak. Er zijn zoveel anderen die meer aankunnen en meer weten. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat ik dat alleen maar zeg als ik op mijn plaats ben. Dán is iedereen beter dan ik. Maar als ik van mijn plaats ben is er geen beter mens dan ikzelf. Het eerste heb ik niet van mezelf, en het tweede komt vanzelf’.

Beproevingen

Na bijna negen jaar zendingswerk in Bolivia keerde ds. Hofman met zijn gezin terug. ‘Ik heb het zendingswerk van meet af aan nooit beleefd als een roeping voor het leven. De Heere wees ons ook duidelijk de weg terug’. Nadien bleven de beproevingen het gezin Hofman niet bespaard. ‘Dezelfde maand dat we repatrieerden, werd bij mijn vrouw Nellie een ernstige, levensbedreigende ziekte geconstateerd. Door Gods onverdiende goedheid en barmhartigheid mag ze er nu, na zestien jaar nog steeds zijn. Ik herinner me levendig hoe in die tijd de Heere met kracht sprak uit Jozua 3, in het bijzonder het vijfde vers: ‘Heiligt u, want morgen zal de HEERE wonderheden in het midden van ulieden doen’. Dat is letterlijk zo vervuld’.

Hoewel ds. Hofman 25 ambtelijke dienstjaren heeft, zegt hij steeds meer tegen het preken op te zien. ‘En tegelijk kijk je er elke keer weer naar uit om het Woord te mogen brengen. Dat is een paradox. Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft onmachtig en onwaardig te zijn. De Heere houdt ons klein. Wanneer je gaat teren op ervaring en op het aantal dienstjaren, gaat het goed fout. Wat er overblijft? De Heere is getrouw’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen