Nog lang niet bekeerd

Nicodémus mag binnenkomen. Christus wéét ook al dat hij komt, want daar heeft Zijn Vader in de hemel voor gezorgd: ‘Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader Die Mij gezonden heeft, hem trekke’ (Joh. 6:44).

‘Christus is zo gewillig om de zondaars te ontvangen dat Hij als het ware al Zijn deuren openzet. Hij houdt open hof en Hij werpt niemand uit die maar wil inkomen’ (Ambrosius).

’t Is middernacht. En zo gaan ze onder vier ogen met elkaar spreken, de oude leraar uit de tijd en de jonge Leraar uit de eeuwigheid. Eerbiedig steekt Nicodémus direct van wal: ‘Rabbi, wij weten dat Gij zijt een Leraar van God gekomen; want niemand kan deze tekenen doen die Gij doet, zo God met Hem niet is’ (Joh. 3:2b).

Nicodémus spreekt over ‘wij’. Kennelijk spreekt hij uit naam van het hoogste kerkelijke gezag, uit naam van zijn medebroeders, de upper ten uit de farizeeërs. Zíj zijn wijs, zij hebben verstand en zij weten het. ‘Maar wij gaan het Koninkrijk Gods niet in door ons weten. Nee, de armen van geest gaan de mannen van wetenschap voor’ (Da Costa).

Nicodémus komt vertellen wat hij weet. ‘De wereld is vol van zulke lieden’ (G.H. Kersten). Deze rabbi wil met Christus spreken over God en Goddelijke zaken. Hij erkent Hem ook als een leraar van God gekomen. Dat kán niet anders, meent Nicodémus, gelet op de grote wonderen die Hij had gedaan. Maar voor hem is Christus nog niet dé Leraar ter gerechtigheid, niet dé Profeet over Wie Mozes gesproken had (Deut. 18:15), en niet dé langverwachte Messias, de Middelaar Gods en der mensen, de Koning der koningen. Nicodémus is wel bijna overtuigd, maar nog lang niet bekeerd.

Het nachtelijke gesprek dat nu volgt, wordt door meerdere verklaarders gezien als een van de belangrijkste dialogen uit de Bijbel, want het gaat over het grote wonder van de wedergeboorte. Ryle vat dit gesprek als volgt samen: ‘Iemand kan onkundig zijn in veel dingen van de godsdienst en toch zalig worden. Maar wie onwetend is van de zaken die in dit hoofdstuk behandeld worden, moet op de brede weg zijn die leidt tot het verderf’.

Trouwens, het begint wel als een gesprek, als een dialoog tussen twee personen, maar gaandeweg krijgt deze gedachtenwisseling meer het karakter van een alleenspraak, een monoloog. Het is Jezus, de Kenner der harten, Die spreekt. De professor in de theologie mag luisteren. Straks gaat hij met al zijn wetenschap ondersteboven.

Nicodémus zit vol met vragen, maar zegt als inleiding alleen maar eerbiedig wat hij van Jezus vindt, en dat is: ‘U moet wel een Leraar zijn Die van God gezonden is, want Uw wonderen hebben dat laten zien’. Dat is alles.

Het is wel een goede belijdenis, maar de blinde Bartimeüs had een scherper zicht, want hij riep langs de kant van de weg toch iets anders: ‘Jezus, Gij Zone Davids, ontferm U mijner’.

‘Nicodémus erkent dat Gód met Christus is; dat is veel, maar niet genoeg. Men moet erkennen dat God ín Christus met ons is en daarmee dat Christus Immanuël is, God met ons’ (Da Costa). Er is in dit nachtelijke onderhoud nog geen vraag gesteld, toch gaat Jezus antwoord geven: ‘Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, tenzij dat iemand wederom geboren wordt, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien’ (Joh. 3:3b).

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen