De heilige oorlog (114)

Ongrijpbaar

Door de kapiteins van Prins Immanuël en door de leiders van Mensziel wordt geprobeerd meer Diábolonisten op te sporen. Ze loeren in spelonken, grotten, holen, kelders en waar ze ook maar kunnen komen in en rond de muur van Mensziel. Ze zien duidelijk de sporen en volgen hun voetafdrukken en geuren tot aan en in hun schuilplaatsen. Maar het lukt niet ze te grijpen, gevangen te nemen en te veroordelen omdat hun wegen krom zijn, ze stevig stand houden en ze heel snel zijn in het vinden van een veilige plek.

Met harde hand

Maar Mensziel regeert nu met zo’n harde hand over de overgebleven Diábolonisten dat die blij zijn dat ze zich kunnen verbergen in hun schuilplaatsen. Er is een tijd geweest dat ze zich overdag openlijk durfden te vertonen, maar nu zijn ze gedwongen tot geheimhouding en duisternis. Er is een tijd geweest dat ze bevriend waren met inwoners van Mensziel, maar nu houden die hen voor moorddadige vijanden. Deze gelukkige veranderingen zijn het gevolg van het wijze gedrag van Ontdekking.

De kapiteins en hoge officieren

In deze tijd heeft Diábolus zijn leger gereed staan om zijn plannen tot de ondergang van Mensziel uit te voeren. Hij heeft kapiteins en andere officieren aangesteld zoals die passen bij zijn razende haat. Hij voert zelf het opperbevel, Ongeloof is zijn generaal en zijn kapiteins zijn de volgende mannen:

1. De eerste kapitein is kapitein Waanzin. Hij is kapitein over de Twijfelaars-aan-de-Verkiezing. Hij draagt een rood vaandel. Zijn vaandeldrager is Vernietiging. Op zijn schild staat een afbeelding van de grote, rode draak.

2. De tweede kapitein is kapitein Krankzinnig. Hij staat aan het hoofd van de Twijfelaarsaan-de-Roeping. Zijn vale vaandel wordt gedragen door Duisternis. Op zijn wapenschild prijkt een vurige, vliegende slang.

3. Kapitein Verdoemenis is de derde kapitein. Hij is kapitein over de Twijfelaars-aan-de-Genade. Zijn rode vlag wordt gedragen door Niet-Leven. Er staat een zwart hol op zijn wapenschild.

4. De naam van de vierde kapitein is kapitein Onverzadigbaar. Onder zijn bevel staan de Twijfelaars-aan-het-Geloof. Vaandeldrager Verslinder draagt de rode vlag. Op zijn schild staat een wijdgeopende bek.

5. Nummer vijf is kapitein Zwa vel; die heeft de Twijfelaars-aan-de-Volharding onder zijn bevel. Zijn rode vlag wordt gedragen door Vuurbrand en op het schild staat een walmende, blauwe vlam.

6. De zesde kapitein is kapitein Marteling. Hij is kapitein over de Twijfelaars-aan-de-Opstanding. Zijn vale vlag wordt gedragen door Kwelling. Er is een worm op zijn schild afgebeeld.

7. Kapitein Nooit-Rust, de zevende kapitein, voert het bevel over de Twijfelaars-aan-de-Zaligheid. Zijn vaandeldrager Rusteloos draagt een rode vlag. Op zijn schild staat het spookachtige beeld van de dood.

8. De achtste kapitein heet kapitein Graf. Hij is de leider van de Twijfelaarsaan-de-Heerlijkheid. Zijn vaandel heeft een bleke kleur en wordt gedragen door Verderf. Op zijn wapenschild is een schedel te zien, omringd door doodsbeenderen.

9. De negende kapitein is kapitein Hopeloos. Zijn soldaten zijn de Twijfelaarsaan-het-ware-Geluk. Vaandeldrager Wanhoop draagt de rode vlag. Het schild vertoont een gloeiend ijzer en een hard hart.

Over deze kapiteins met hun soldaten, vaandels, kleuren en wapenschilden worden door reus Diábolus de volgende zeven hoge officieren gesteld: de heren Beëlzebul, Lucifer, Legio, Apollyon, Gifslang, Cerberus en Belial. Ongeloof is dus generaal en Diábolus is koning. Er zijn ook vrijwilligers van wie sommigen tot overste over honderd en anderen tot aanvoerders van nog meer soldaten worden aangesteld. Op deze wijze wordt het leger van Ongeloof gevormd.

Velerlei twijfels

Bunyan beschrijft de diepte en de kracht van twijfel en ongeloof. Door het zaaien van twijfel heeft de duivel Eva overgehaald om van de verboden vrucht te nemen. Dezelfde tactiek gebruikt de satan om als het mogelijk zou zijn het hart van een kind van God voor zich te winnen. Hij doet dat op het moment dat de ziel met alle macht probeert de zonden eronder te krijgen. Twijfel zorgt voor grote onrust en angst. … want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en op en neder geworpen wordt (Jak. 1:6b). Negen verschillende twijfels komen aan de orde. Er kan maar iets van aangestipt worden.

Twijfel aan de verkiezing

De verkiezing is de bron van de zaligheid en van blijdschap voor verloren zondaren. Zij hebben door genade geleerd dat ze zonder uitverkiezing eeuwig verloren zouden moeten gaan. De verkiezing is als een poort om de weg tot de zaligheid te betreden.

Twijfelen aan de verkiezing maakt krankzinnig als de Heere het niet verhoedt. De ziel verwacht dan alleen maar verwoesting. Bunyan noemt in dit verband de grote, rode draak. De draak is een verslinder en heeft de ondergang van Gods kind op het oog. Hij heeft het daarbij vooral voorzien op het Kind Jezus, omdat in Hem de zaligheid vast ligt (zie Openb. 12:3 en 4).

Twijfel aan de roeping

Om tot de zaligheid te komen is de roeping onmisbaar nodig. Uitwendig door Gods Woord, maar pas werkelijk tot zegen door het inwendige werk van Gods Geest. Wie niet geroepen is, behoort niet tot de heilige broeders (Hebr. 3:1). De gedachte niet geroepen te zijn kan met grote angst vervullen. Duisternis bedekt het hart omdat eraan getwijfeld wordt dat Gods Woord en Geest als een lichtstraal is geweest die de ogen geopend heeft. Deze twijfel doet zijn werk als een vurige slang. Het vergif daarvan doortrekt de ziel.

Twijfel aan de genade

Als getwijfeld wordt aan de genade van God, wordt getwijfeld aan Gods gunst en goedheid. Waar geen genade is, is geen mogelijkheid van zalig worden. Het Woord wordt verstikt (Matth. 13:22). Dan wacht de verdoemenis: een eeuwig moeten vertoeven in zwarte duisternis, de put des afgronds (Openb. 9:1). Genade wijst op de door Christus verdiende gerechtigheid, zonder welke geen geestelijk leven mogelijk is. Geen enkele gerechtigheid van de mens is immers in staat om God te behagen.

Twijfel aan het geloof

Door het geloof mag gezien worden op Christus en op wat Hij gedaan heeft voor de Zijnen. Dat verzadigt de ziel. Het ongeloof daarentegen is onverzadigbaar, omdat de hel en het verderf niet verzadigd worden (Spr. 17:20). Dat bedoelt Bunyan met de wijdgeopende, verslindende bek. Daarom roept Petrus op te waken (1 Petr. 5:8).

Twijfel aan de volharding

Tijdens de Dordtse Synode van 1618-1619 is ook gesproken over de volharding der gelovigen (Dordtse Leerregels, hoofdstuk 5). Niet alleen de Roomse kerk leert dat men niet zeker kan zijn van zijn zaligheid, ook de remonstranten leren dat. Gods Woord leert echter de zekerheid van het geloof. Niet in eigen kracht! Die zekerheid is er vanwege het werk van Christus. Hij zal in eeuwigheid niet toelaten dat de rechtvaardige wankele (Ps. 55:23b). Wie de volharding in het geloof aantast, tast Christus Zelf aan. De gedachte dat men niet zal volharden tot het einde roept de gedachte op dat onrust, vuur en zwavel het eeuwig deel zal zijn (Openb. 14:11 en Ps. 11:6). Zo kan de satan de ziel verschrikken.

Twijfel aan de opstanding

Hoe kan de ziel gemarteld en gekweld worden door de gedachte dat er geen opstanding is. Dan wacht immers de ontzaglijke plaats waar de worm niet sterft en het vuur niet uitgeblust wordt (Mark. 9:44,46 en 48). Als er geen opstanding is, dan is Christus niet opgewekt. Dan heeft preken geen zin en is het geloof van nul en generlei waarde (1 Kor. 15:13 en 14).

Twijfel aan de zaligheid

Zaligheid en zielenrust zijn onafscheidelijk aan elkaar verbonden. Waar echter de zaligheid niet gekend wordt, heerst de geestelijke dood en wacht de eeuwige dood en onrust, dag en nacht (Openb. 14:11).

Twijfel aan de heerlijkheid

De heerlijkheid van Christus wordt zichtbaar in het treffen van vijanden door Zijn scherpe pijlen (Ps. 45:5 en 6). In die weg wordt het leven ontvangen. Satan doet het omgekeerde. Zijn pijlkoker is als een open graf (Jer. 5:16). In dat graf liggen schedels en doodsbeenderen. Daar is geen heerlijkheid, maar stank en verderf. Wat een ontzetting als Gods kind die stank en dat verderf gewaar wordt in eigen ziel! De kroon van heerlijkheid is afgevallen.

Twijfel aan het ware geluk

Als de Heere niet ingrijpt zal twijfel tot wanhoop leiden. Wanhoop is het uiterste gevolg van een toegeschroeid geweten (1 Tim. 4:2) en een verhard hart (Rom. 2:5). Daar is geen kennis van den Heere Jezus Christus, Die onze Hoop is (1 Tim. 1:1).

Zo heeft Bunyan beschreven wat de vreselijke gevolgen van de ongelovige twijfelingen zijn. In de gelovige is twijfel te vinden (Ps. 88:16; Matth. 28:17), maar niet in het geloof zelf! De Heere zal ongetwijfeld en op Zijn tijd al de Zijnen in meerdere of mindere mate hetzelfde geloof als Abraham schenken: En hij heeft aan de beloftenis Gods niet getwijfeld door ongeloof, maar is gesterkt geweest in het geloof, gevende God de eer (Rom. 4:20). Dan heeft de satan geen vat op de ziel!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen