De tabernakeldienst (327)

In onze gedachten zien we hoe de leiders van het volk die een staf met hun naam daarop geschreven aan Mozes hadden gegeven, vol spanning bij de tabernakel staan. Zij weten dat Mozes de man Gods binnen het heiligdom is gegaan om de twaalf staven op te halen die hij de vorige avond vóór de ark der getuigenis had gelegd. Als hij straks met de twaalf staven terugkomt, zal blijken welke staf bloeit, want de Heere had uitdrukkelijk gezegd: En het zal geschieden dat de staf des mans welken Ik zal verkoren hebben, zal bloeien. De eigenaar van de bloeien de staf is dan de door de Heere verkoren persoon tot het priesterambt. De bloeiende staf zou een bijzonder teken zijn, want we lezen: En ik zal stillen de murmureringen van de kinderen Israëls tegen Mij, dewelke zij tegen ulieden murmureren (Num. 17:5). Het wordt ademloos stil als zij Mozes met de twaalf staven aan zien komen. We kunnen begrijpen dat het volk van Israël dat bijeen was verzameld, reikhalzend uitzag om een glimp van de bloeiende staf waar te kunnen nemen.

Wat zij zien…

Mozes komt naderbij en dan lezen we: En zij zagen het en namen elk zijn staf (Num. 17:9). Allen zijn ooggetuigen dat bijvoorbeeld niet de staf met de naam ‘Ruben’ bloeit, maar die van Aäron! Zij zien dat hun staven onvruchtbaar zijn gebleven, en zijn overtuigd dat er geen bedrog had plaatsgevonden. Zij zagen het. Het was een hemels wonderwerk dat uit drie delen bestond. Het eerste deel was dat de dorre staf van Aäron uitbotte, het tweede dat die uitbotters in bloemen veranderd waren en tenslotte dat er onrijpe en rijpe amandelvruchten aan groeiden. De Heere had zelfs méér gegeven dan Hij beloofd had! De Heere had namelijk toegezegd dat de staf van de verkorene voor het priesterschap zou bloeien. Maar nu zien zij ook rijpe vruchten van amandelen! Het is voor hen zo overduidelijk dat niemand er iets tegenin kan brengen.

Zij zagen het, niet alleen met eerbiedige verwondering, maar ook met verlegenheid omdat zij opstandig waren geweest op de Heere en Zijn knechten. Stilzwijgend neemt iedere leider zijn staf uit de hand van Mozes. De staf die kort tevoren in het allerheiligste gedeelte van de tabernakel had gelegen vóór de ark ofwel vóór het aangezicht van God in Christus. De elf mannen, leiders van elke stam, aanvaardden gewillig dat niet zij maar Aäron geroepen was tot het priesterschap. Zullen de twisters niet beschaamd zijn geweest?

…is een hemelse bevestiging

De apostel Paulus zal ook aan deze bijzondere geschiedenis gedacht hebben toen hij schreef: En niemand neemt zichzelven die eer aan, maar die van God geroepen wordt gelijkerwijs als Aäron (Hebr. 5:4). Toen Aäron de bloeiende staf met zijn naam erop geschreven zag, was dit een bevestiging, dat de Heere hem tot het ambt van Hogepriester had verkoren en geroepen (Exod. 28:1). Aäron zal tijdens de opstand van het volk zich ook wel eens afgevraagd hebben of hij nu werkelijk door de Heere geroepen was. Degenen die door de Heere tot enig ambt worden geroepen, moeten er altijd op rekenen dat het zwaar beproefd zal worden en dat satan, de helse kwelgeest ook niet stil zal zitten. Maar wees verzekerd, de Heere zal betonen: Hij Die u roept, is getrouw, Die het ook doen zal (1 Thess. 5:24).

Nu we zo juist de tekst uit Hebreeën 5:4 citeerden, kwam het volgende uit ons eigen leven terug in de gedachten met betrekking tot het ambt van dienaar van het Goddelijke Woord. Vergun ons even een uitstapje. Het is al weer jaren geleden dat we met het leraarsambt liepen en deze last met onze nu overleden zielsvriendin, mevrouw Jentjen Frens wilden delen. Zij woonde in een klein huis in Elspeet dat aan een doodlopende weg lag die op de heide eindigde. We klopten aan de deur en toen zij opendeed, vroegen we haar of zij tijd had voor een gesprek. Zij gaf aan dat zij voor ditmaal geen gelegenheid had, maar dat we een andere keer van harte welkom waren. Toen we wegliepen, keek zij ons vanuit het keukenraam achterna, en met kracht sprak de Heere deze tekst: En niemand neemt zichzelven die eer aan, maar die van God geroepen wordt gelijkerwijs als Aäron (Hebr. 5:4). Zij kreeg in de dadelijkheid te geloven dat we de last van het leraarsambt op ons voelden drukken, en daarom waren gekomen om er met haar over te spreken. Direct belde zij mijn vrouw op en zei haar dat we diezelfde middag konden terugkomen. Toen we ’s middags bij haar op bezoek kwamen, vertelde zij wat de Heere haar had meegedeeld. Het was een onvergetelijke middag.

Wat Mozes van de Heere moest doen

Kort daarop gaf de Heere Mozes opnieuw opdracht om nu alléén de bloeiende staf van Aäron terug te brengen vóór de ark in het heilige der heiligen: Toen zeide de HEERE tot Mozes: Breng den staf van Aäron weder vóór de getuigenis in bewaring, tot een teken voor de wederspannige kinderen; alzo zult gij een einde maken van hun murmureringen tegen Mij, dat zij niet sterven (Num. 17:10). Deze bloeiende staf zou dus gelden als een bijzonder teken van de Heere. We hebben destijds geschreven dat het manna in de kruik al die jaren vers is gebleven toen het in de ark was geplaatst, zo gold dit ook voor de bloeiende staf van Aäron. Voordat we op dit bijzondere teken willen ingaan, willen we eerst de vraag van een van onze lezers beantwoorden: ‘hoe lang deze staf heeft gebloeid’. Recent hadden we het volgende geschreven¹.

Was het geen wonderwerk van de Heere, dat op de dorre staf van Aäron frisse knoppen, verse bloesems en rijpe amandelen blijvend te zien waren? De bloeiende staf van Aäron moest in de ark worden gelegd. Daarin bleef het eeuwen lang vers in de donkere plaats onder het verzoendeksel van de ark in het heilige der heiligen. Hoe was het mogelijk dat deze bloeiende staf zo lang vers bleef? Dat dit een geestelijke betekenis heeft zal ieder beseffen. Het beeldde Christus als Hogepriester af Die Zijn bloed zou storten op Golgotha. Zijn zoenbloed heeft eeuwigheidswaarde en blijft altijd vers, zó vers alsof het net gestort is.

We willen volstaan met het citeren van enkele Bijbelgetrouwe schrijvers die het bovenstaande bevestigen. Allereerst citeren we de uitleg van de bekende Bijbeluitlegger Matthew Henry: ‘De gedachtenis van deze zaak door de bewaring van de staf voor de getuigenis, ter eeuwige gedachtenis, (vers 10, 11). Het is waarschijnlijk dat de knoppen, bloesems en vruchten fris zijn gebleven. Dezelfde Goddelijke macht, die ze in één nacht voortgebracht heeft, heeft ze eeuwenlang bewaard, tenminste zolang als het nodig was tot een teken voor de wederspannigen. Zo was het een blijvend wonder, en de voortduring ervan een onloochenbaar bewijs van de waarheid.’

Ook de geleerde dr. John Gill is deze mening toegedaan. Dr. Gill schrijft dat hoewel hij niet met zekerheid weet hoelang de staf bloeide, hij zonder twijfel denkt aan vele eeuwen. Sommige Joodse rabbijnen beweren dat de staf van Aäron nog bloeide ná de verwoesting van de stad Jeruzalem met haar tempel. Volgens hen had iemand de staf vroegtijdig gered. Maar wij zien de tijdgrens liggen tot aan de inwijding van de tempel van Salomo. We lezen in Gods Woord dat in de ark alleen de twee stenen tafelen lagen, en géén kruikje met manna en géén bloeiende staf van Aäron: Er was niets in de ark dan alleen de twee stenen tafelen, die Mozes bij Horeb daarin gelegd had, als de HEERE een verbond maakte met de kinderen

1 Zie Tabernakeldienst nr. 322 in De Wachter Sions van 23 mei 2024.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen