Ook u!

Geliefde lezer,

Kennen we voor onze ziel persoonlijk iets van de onuitsprekelijke liefde van Christus? Het gaat er dus niet over of een ander daar iets van kent, maar klonk het tot u: ‘ook u heb Ik liefgehad’? Zoals Jeremia het mocht ervaren: ..Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb Ik u getrokken met goedertierenheid (Jer. 31:3bc). Daar gaat vanzelf voor elke levendgemaakte ziel een weg van ontdekking en gemis aan vooraf. Het is de innerlijke zielensmart in de ziel die ontdekt zonder God en zonder hoop in de wereld te zijn. Dan gaat men vaak in stilte zijn weg onder de last van een drukkende schuld. Zuiver wordt men zo geleid uit de stad des verderfs van zonde, duivel en werelddienst op de smalle weg die naar Sion leidt. Dan wordt het werkelijkheid: ‘God zal Zelf zijn Leidsman wezen; leren hoe hij wandelen moet.’ Ze worden geleid naar het effen recht des Heeren.

Maar dat is toch zo’n verborgenheid voor een ware zoekende ziel. Wat is men dan gedurig in duizend zorgen en noden. Stille klachten rijzen op in het hart: ‘Hoe kom ik ooit tot God bekeerd? Hoe kan nu een heilig en rechtvaardig God Zijn eeuwige liefde kwijt aan mij, een doodschuldige?’ Stap voor stap worden ze getrokken uit de ontzaglijke duisternis van hun ellendig bestaan. Ze kunnen niet zien en waarnemen dat er nu een tedere gouden draad aan de ziel verbonden is die rechtstreeks vloeit uit de eeuwige liefde Gods. Die ‘gouden’ draad kan nooit afbreken. Die trekkingen passen nu volmaakt bij de individuele zondaar, een verloren mens voor God. Daarvan zegt de Heere in Zijn Woord: Ik trok hen met mensenzelen, met touwen der liefde (Hoséa 11:4a). Het zijn dus zeer wonderlijke leidingen die de Heere met de zielen van Zijn verkorenen houdt.

Lezer, we voelen ons dan ook zo nameloos arm om iets van de liefde van Christus te mogen schrijven. Moge de Heere ons er een ogenblik inleiden. De woorden die we overdenken vloeiden van de lippen van Koning Jezus, Die Zijn onderdanen ook vrienden noemt. Ik heet u niet meer dienstknechten, want de dienstknecht weet niet wat zijn heer doet; maar Ik heb u vrienden genoemd (Joh. 15:15). Hoe is dat toch mogelijk? We worden hier binnengeleid in het heiligdom van het eeuwig welbehagen Gods. In elke geloofsoefening mag de Kerk daar gelovig inzien. Zelfs bij elke ontsluiting van de weg in Christus roept iedere ziel naar trap en mate in stilte uit: ‘O liefde des Vaders, O liefde des Zoons, O liefde des Heiligen Geestes’. Het mag dan een ‘blijven’ zijn in die eeuwige liefde Gods. Hoe vast en zeker ligt dan toch het eeuwige fundament Gods, gelegd van eeuwigheid. Toen Paulus de hele Kerk van alle tijden zo zag liggen riep hij verwonderd uit: Evenwel het vaste fundament Gods staat, hebbende dit zegel: De Heere kent degenen die Zijne zijn (2 Tim. 2:19a). De eeuwige liefde tot de Kerk is er dus van eeuwigheid. Het is dus de eeuwige en volmaakte liefde van een Drie-enig God: God de Vader in Zijn verkiezende en gevende liefde van Zijn eniggeboren Zoon; God de Zoon in Zijn volkomen overgave in de dood als Borg en Middelaar; God de Heilige Geest in Zijn uitgaande en toepassende liefde van de zaligheid door Christus verworven.

De woorden die we overdenken zijn dus een liefdevolle bemoediging aan de Kerk van alle tijden midden in de woestijn van het tijdelijke leven op aarde. Christus neemt hier Zijn Kerk een ogenblik apart, midden in het strijdperk van dit leven. Hij beurt hun zielen omhoog naar Zijn Vader in de hemel. Als vlees van hun vlees en been van hun benen weet Hij als geen ander waar ze nog doorheen moeten. Hoe wonderlijk is Hij hier in Zijn vernederende gang op aarde opdat vervuld wordt: Want wij hebben geen Hogepriester Die niet kan medelijden hebben met onze zwakheden, maar Die in alle dingen gelijk als wij is verzocht geweest, doch zonder zonde (Hebr. 4:15).

Dan mag het wel eens zijn dat men vraagt: ‘Hoe zal ik U toch noemen?’ Hij is hun oudste Broeder. Juist in die ogenblikken spreekt Hij dan de ziel zo liefdevol toe om op te zien tot Zijn Vader, Die dit in Zijn onuitsprekelijke liefde schenkt. Gelijkerwijs de Vader Mij liefgehad heeft, heb Ik ook u liefgehad; Hier mag de ziel de ware rust ontvangen. Met Paulus mogen ze dan zeggen: Doch Gode zij dank voor Zijn onuitsprekelijke gave (2 Kor. 9:15). Men ontvangt een geopende toegang tot de genadetroon en mag alle nood in de Heere kwijtraken. Zo was het met Hanna in de tabernakel en de bedelende Kananese vrouw. Dan wordt het een aanhouden en uitgieten voor Zijn aangezicht. Als een geheel onwaardige mag men meerdere kennis van de Heere ontvangen, maar bovenal als een klein kind, wat opziet naar vader, vertrouwend de hand des geloofs openen en wachten op een blijkje van ’s Heeren gunst. Een enkel woord van Zijn heilige lippen verwekt vurige wederliefde. Zo riep Thomas verwonderd uit: Mijn Heere en mijn God (Joh. 20:28).

Geliefde lezer, hoe is het met uw ziel op reis naar de eeuwigheid? Is het leven op aarde uw liefde? Hoor dan het waarschuwende woord van de apostel der liefde: Hebt de wereld niet lief, noch hetgeen in de wereld is; zo iemand de wereld liefheeft, de liefde des Vaders is niet in hem. En de wereld gaat voorbij en haar begeerlijkheid (1 Joh. 2:15-17). Of mag het anders zijn? De Heere kent de Zijnen. Hoor dan Christus pleiten voor al Zijn geschonken kinderen: Ik ben niet meer in de wereld, maar dezen zijn in de wereld, en Ik kom tot U. Heilige Vader, bewaar hen in Uw Naam, die Gij Mij gegeven hebt, opdat zij één zijn, gelijk als Wij één zijn… opdat de liefde waarmede Gij Mij liefgehad hebt, in hen zij, en Ik in hen (Joh. 17:11-26).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen