De vrouw van Bertus Laanveld

28

Bij mensen met bekrompen opvattingen, als vader en moeder, die bovendien gebukt gaan onder het verlies van Piet, neen, dat is, naar zijn mening, geen goed gezelschap voor Sjouk. Die moet in het stadsleven worden opgenomen. Haar moeder wil trouwens graag. Die heeft ook rechten op haar dochter, zolang die geen woning heeft in het dorp. En dat zal nog wel even duren. Sjouk verlangt ook naar huis. Maar

Sjouk verlangt ook naar huis. Maar ZIJ zou er het liefst niet blijven. Dat vertelt ZIJ later aan moeder Laanveld. Kind, je kunt hier komen zoveel je

Kind, je kunt hier komen zoveel je Wilt, zegt deze hartelijk. Ik kan begrijpen, dat ze jou in Arnhem willen hebben, 't Zijn je ouders. Maar als je verlangt naar het dorp, kom dan gerust een paar dagen of zo. Daar zal Bertus geen bezwaar tegen hebben. Och, overlegt Sjouk, ze verlangt niet

Och, overlegt Sjouk, ze verlangt niet naar het dorp. Ze snakt naar iets anders, maar kan dat niet onder woorden bren gen. Die avond gaat zij met Bertus naar Arnhem.

Elke morgen, als Bertus naar het dorp gaat, verlangt Sjouk naar de avond, dat hij terugkeert en elke dag ziet zij tegen die avond op. Bertus is één stuk mopper. Niets gaat hem naar de zin. Met zijn pakhuis kan hij zich wel redden, al is het niet comfortabel. Maar hij verdient niet de helft van vroeger. Het is, of de mensen minder melk drinken en kaas eten, of hij verbeeldt zich dat. Hij moet veel harder sjouwen dan vóór 10 mei, want een knecht kan er niet af; hij doet het met een jongen, die van toeten noch blazen weet. En dan... Sjouk is Sjouk niet meer. Het is, of het haar niet kan schelen, w^at er van de zaak terecht komt. En anders leefde zij zo mee.

Lemaire en zijn vrouw moeten hem gelijk geven. Met Sjouk is geen goed garen te spinnen. Zij heeft in niets lust. Met moeite kan haar moeder haar mee naar de stad krijgen om eens te winkelen. Lusteloos zit ze er meest bij. 's Morgens ziet zij tegen de avond op

's Morgens ziet zij tegen de avond op en 's nachts, vele nachten zijn slapeloos ongeveer, ziet zij tegen de dag op. Zij informeert niet hoe het gaat in het dorp. Bertus vertelt morrend en dan luistert zij, maar ze leeft niet mee.

„ZIJ is glad in de war", zegt Lemaire. Het gebeurde heeft haar zo aangegrepen, dat zij niet mee kan op het ogenblik. Heb geduld, Bertus, het komt wel weer in orde. We zullen doen wat we kunnen. Ga jij nu eens met haar op stap. 't Is zomer nu. Misschien fleurt ze wat op".

Dat doet Bertus dan. Zij pakken de fiets en rijden door de schone omgeving van Arnhem. Inderdaad doet dat Sjouk goed voor een poosje. Ze kunnen tenminste weer eens praten met elkaar. En Bertus vertelt, dat de burgemeester hem gezegd heeft, dat de bouwplannen vorderen. Ze krijgen een nieuwe woning, bijna op dezelfde plaats waar de oude stond, alleen een beetje achteruit, want de straat wordt breder gemaakt. En dan zal het wel in orde komen.

Zo fleurt Bertus haar wat op. Ze krijgt weer kleur op de wangen en zegt, dat zij het liefst in eigen woning zou zijn. Thuis, och ja, wel aardig natuurlijk, vader en moeder doen alles voor haar...... maar ze kunnen niets geven... „Niets geven?" vraagt Bertus verwonderd.

„Je begrijpt dat niet", zegt zij heftig, heftiger dan haar bedoeling is. Jij leeft alleen voor je zaak, maar er is meer, veel meer, jongen. Wat kan geld schelen en goed en zo? Vandaag heb je het en morgen ben je het kwijt, dat hebben we meegemaakt. Ik moet wat anders hebben en ik weet niet wat. Ik weet alleen, dat vader en moeder het mij niet geven kunnen. Anders zouden zij het natuurlijk doen.

Het komt niet in Bertus' hersenen op, te vatten wat zij bedoelt, hoewel hij het toch moet begrijpen. Of wil hij het niet zien?

„Bij jullie thuis is het heel anders", zegt Sjouk, tegen hem aanleunend. Ze zitten in de bossen in de buurt van Wolfheze. „Kan dat bij ons ook niet zo zijn, Bertus?"

„Je moet eerst op dreef zijn", antwoordt hij ontwijkend. Ik geloof, dat vader gelijk heeft. Door het gebeuren ben je wat van streek, dat is alles. Als we straks weer in ons eigen huis zitten en de zaak loopt weer wat, al zullen we niet zoveel verdienen als vroeger..." „Dat kan me niet schelen", valt zij hem heftig In de rede.

„Zie je, kind, dat is verkeerd van je. Bewijst, dat je nog niet op dreef bent. Je moet je interesseren voor de zaak, zoals vroeger. Ik heb met grote moeilijkheden te kampen, misschien worden de omstandigheden nog moeilijker. Ze praten tenminste van distributie van kaas en melk in de toekomst. Maar wat ik wou zeggen: je moet wat meeleven met mij. Je vraagt maar niets. Als ik niets vertel, kom je niets te weten en ik geloof, dat je nauwelijks naar mij luistert. Hou je niet meer van mij, Sjouk?"

„Dat weet je wel beter, Bertus. Hartelijk kust zij hem.

„Daar ben ik blij om. Ik dacht soms, dat je niet meer zoveel van me hield, nu de verdiensten

„Jongen, hou op met die onzin. Je be grijpt me niet. Ik kan het niet verklaren maar het leven bevredigt me niet. Waarom zijn jouw vader en moeder zo tevreden met hun lot? Jij doet niets dan mopperen, 't is ook erg, wat er gebeurt is, maar het is toch om te overkomen? Vader en moeder hebben Piet verloren en zij klagen niet. Zij vertrouwen op God. Kunnen wij dat niet, Bertus?" „Dat doe ik ook, kind. Misschien an

„Dat doe ik ook, kind. Misschien anders dan vader en moeder. Die vatten het anders op, natuurlijk. Lui van het oude stempel, zal ik maar zeggen. We zijn toch geen ongelovigen?"

„Ik weet niet, wat je bedoelt. Ik weet alleen, dat het leven me zo niet bevredigt. Er zijn honderd vragen en die kan ik niet oplossen".

Zij draait in een cirkel rond, denkt Bertus. Zij is in de war, er is geen andere verklaring voor te vinden. Sjouk kan wel zenuwpatiënte worden. Dan heeft hij dat ook nog bij zijn ellende en tegenslag. Hij overweegt eens te praten met zijn schoonmoeder, die Sjouk bewegen moet, naar een zenuwarts te gaat.

„Je moet niet zo piekeren", zegt hij eindelijk. „We komen er wel door", „Dat weet ik wel, Bert. Heb ik dat daar even zelf niet gezegd? Ik pieker niet over wat we verloren hebben. Het komt wel terecht, al duurt dat misschien wat lang. Wat geeft het? We zijn jong en sterk".

„Maar waarover pieker je dan?" vraagt hij korzelig. „Je moet niet boos worden, jongen.

„Je moet niet boos worden, jongen. Je begrijpt het niet. Ik merk het wel. Het leven bevredigt me niet".

„Mij ook niet meer", zegt hij bitter. We hadden het goed en nu, je moet maar afwachten wat het wordt. Zij schudt het hoofd. Bertus denkt aan

Zij schudt het hoofd. Bertus denkt aan het materiele en dat is juist, wat haar niet interesseert in die mate. Hij begrijpt haar niet. Zuchtend wendt zij zich af.

Kom, we stappen op, zegt hij. Vader en moeder zullen niet weten, waar we blijven.

Op de terugweg tracht hij haar gedachten af te leiden door te spreken over verschillende dingen. Het lukt hem niet te best. Afwezig geeft Sjouk antwoord op zijn opmerkingen. En eerlijk gezegd, is Bertus blij, als ze thuis zijn.

Dat tochtje heeft je vast goed gedaan Sjouk, meent Lemaire opgewekt. Je ziet er al stukken beter uit. Een kleur als een bellefleur.

Sjouk glimlacht: vader en moeder menen het goed met haar, maar ze begrijpen haar evenmin als Bertus. Zij verkeren blijkbaar in de mening dat zij het gebeuren haar zo heeft aangegrepen, dat zij daardoor van streek is.

Ach, dat is het niet,, dat is het niet. Het is ja, wat is het?

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen