Herdenking voor �hen die niet terugkeerden� massaal bezocht

Er werd verzameld in de recreatiezaal van serviceflat Vroonlande in Dirksland. Naast de vele oud­militairen waren er ook nabestaanden en vertegenwoordigers van de gemeentebesturen van het eiland aanwe/.ig. De voorzitter van het (.oinité, I.eun van Alphen, wees er in zijn welkomstwoord op dat het herdenken nooit over mag gaan. "Blijvend herdenken IS het credo van het Comité Herdenking Goeree & Overflakkee". De officiële herdenkingsplechtigheid vond plaats op de algemene begraafplaats aan de Staakweg te Dirksland, waar een monument staat dat hermnert aan de twee inwoneis van de gemeente die in 'Indië' zijn gebleven. Van Alphen gaf aan dat een herdenking altijd een "scala van herinneringen en emoties met zich meebrengt". Enerzijds is er bij de nabestaanden het stil verdriet, en bij hen die aan de strijd hebben deelgenomen komen weer oude nerinneringen naar boven. Daarnaast zijn ei ook nog oud­militairen waarvoor het verblijf in Indié traumatisch is geweest en daar nu nog de gevolgen van ineedragen. "Het is daarom goed dat we vandaag weer samen bijeen zijn om hen te gedenken die het hoogste gaven wat er te geven was. Lange tijd waren zij een vergeten groep", aldus Van Alphen. Hij was dan ook blij dat de veteranenorganisaties en particulieren zich hebben nigezet om de "her­ en erkennmg" te krijgen, waardoor ook deze herdenkingen kunnen plaatsvinden.

Betrokkenen

Vanuit de gemeente Dirksland zijn twee militairen in Indië gebleven. Dit waren brigadier Eeuwit Bal die bij de aanleg van de beruchte Birma­spoorweg onder de Jappanners om het leven kwam, en soldaat Leendert Jan Mijnders die vijftig jaar geleden om het leven kwarn in de strijd om Nieuw­Giiinea, toen het vliegtuig waarin hij zat in zee stortte. Van de 6Ö inzittenden overleefden er maar 10 deze ramp. Eén van deze 10 overlevenden, de heer Boer was bij de herdenking aanwezig, evenals de heer Robertus die leiding aan de groep van Eeuwit Bal heeft gegeven.

Onder leiding van de Banierwacht ­ gevormd door veteranen uit Zeeland ­ vertrokken de aanwezigen richting het monument.

Grens leven en dood

f Verschillende sprekers voerden het woord bij het monument. Burgemeester Stoop van de gemeente Dirksland af aan dat bij een herdening als deze men wordt stil gezet bij de grens van leven en dood, "de betekenis van leven tegenover het definitieve van de dood". Hierbij refereerde hij aan de onlangs plaatsgevonden "dramatische gebeurtenis" in Melissant. Stoop stond stil bij de grote verschillen en de overeenkomst die er zijn met de uitzending van militairen in de in de jaren 1945­1962 tot heden. Hij noemde een belangrijke overeenkomst: "Iri alle gevallen was de opdracht voor onze militairen om recht en orde te herstellen en te handhaven". Verder noemde hij wel een aantal grote verschillen. Toen ging het om een optreden op Nederlands grondgebied en zij waren toen niet met voldoende middelen uitgerust.

Verder benadrukte Stoop de noodzaak tot herdenken, want "we denken aan hen die zoveel besef hadden van hun verantwoordelijkheid en burgerplicht dat zij als het ware huis en haard verlieten om elders onder soms barre omstandigheden een bijna onmogelijke missie uit te voeren". Hij verzekerde het een goede zaak te vinden dat naast de Nationale Dodenherdenking op 4 mei afzonderlijk aandacnt wordt besteed aan de hen die in het Verre Oosten zijn gevallen. Ondanks dat hij beseft dat die periode een gevoelig onderdeel in de nationale geschiedenis is "hebben we toch een ereschuld in te lossen aangaande onze veteranen".

Burgemeester Stoop waardeerde de aanwezigheid van een aantal schoolkinderen, die tijdens de plechtigheid elk een roos plaatsten bij het monument. Hij wees de kinderen erop dat ze diep respect en grote bewondering moeten hebben voor "onze mensen". "Probeer dat zo te houden als je verhalen leest over vroeger of nu! Denk ook aan wat vrijheid en vrede voor jou betekent". Verder riep hij de aanwezigen op om zich te blijven inzetten voor de vrijheid en ook mee te leven met al diegenen die niet in vrijheid leven. "Want van vrijheid kunnen we slechts ten volle genieten, als ook anderen in vrijheid leven.

Bevrijdingskind

Eén van de andere sprekers was ds. T.W. van Bennekom, oud­legerpredikant en thans geestelijk verzorger in verpleeghuis De Samaritaan. Als bevrijdingskind' kende hij de strijd uit Indië alleen maar uit de verhalen. Maar uit die verhalen en uit een bezoek aan een oorlogsbegraafplaats in Djakarta was hij steeds dieper onder de indruk gekomen van de belevenissen van deze soldaten.

Dominee Van Bennekom stond kort stil bij de geschiedenis van Elisa uit 2 Koningen 6, waar de tekst: "Vrees niet; want die bij ons zijn, zijn meer, dan die bij hen zijn" staat.

Hij realiseerde zich dat deze tekst, zowel door vriend als vijand kan worden gebruikt. Maar omdat Elisa er niet voor koos om de vijand te straffen, maar hen te voeden en weer terug te sturen, concludeerde hij dat het leger er is "voor de vrede". Met het gezamenlijk bidden van het Onze Vader sloot ds. Van Bennekom zijn toespraak af

Naast het moment van in stilte herdenken was er het gezamenlijk zingen van het Wilhelmus en het spelen van enkele koralen en de 'Last Post' door onder leiding van muziekvereniging Amicitia. Op dat moment werden ook de namen voorgelezen van de mensen van het eiland die tijdens het uitoefenen van hun plicht in het Oosten waren gebleven'. Na het noemen van elke naam werd het 'present' geroepen, zodat ook zij 'in gedachten' bij de plechtigheid in Dirksland aanwezig waren...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen