Vanwege de nood der tijden: Bidstond met schuldbelijdenis en bede om Gods barmhartigheid

De gedachte om een bidstond te houden, kwam van de predikant en de kerkenraad van de plaatselijke Christelijke Gereformeerde Kerk. “In de Canadese kerken wordt dit sinds enkele jaren vanwege de nood der tijden ook zo gedaan”, schreef ds. Procee in het laatst uitgegeven kerkblad van deze gemeente, “en van die diensten gaat zegen uit”. In hetzelfde artikel gaf hij met Bijbelse voorbeelden en met voorbeelden uit de (kerk)historie aan wat in tijden van grote nood het gebed vermocht. “Wanneer wij op onze dagen zien, dan moet het ons treffen dat er grote nood is”, zo schreef ds. Procee. En we citeren een gedeelte.

“Onze maatschappij keert zich steeds meer tegen het Christendom. De zonde wordt aangemoedigd in ons land. Elk jaar sterven er in Nederland 30.000 kinderen door abortus. Het verval in land en kerk is groot. Het land wordt overspoeld met theologische dwalingen. Het evolutionisme viert hoogtij. De waarheid van Gods Woord wordt botweg ontkend. (…) Daarnaast zijn er de overspannen on-Bijbelse opvattingen over het werk van de Heilige Geest. Openbare zonden worden toegestaan in de Christelijke gemeente. (…) We staan in een individualistische maatschappij, waarin niet God, maar ik met mijn beleving en gevoel centraal staan. De Tien Geboden worden met voeten vertreden.”

“Deze ontwikkelingen”, zo vervolgt de predikant, “hebben ook hun weerslag op onze kerken, onze plaatselijke gemeente, en op onze persoonlijke levens. Onze jonge mensen staan bloot aan zware verleidingen van de wereld. Zijn wij lauw in de dienst des Heeren? Hebben wij onze eerste liefde verlaten? Wijken wij af van de Bijbelse Reformatorische leer? Zijn wij ingezonken en lijdelijk geworden? Geloven wij Gods Woord nog? Zijn wij bezorgd over onze zaligheid? Of zijn wij activistisch en mensgericht geworden? Rusten wij op eigen gerechtigheid of eigen vroomheid? Zijn wij in slaap verzonken, terwijl Sion geweld aangedaan wordt en de kerk in nood is? (…) Wil de kerk overleven, dan zal de Heere met Zijn Heilige Geest in haar midden moeten zijn. Wij hebben bekering nodig, en een voortgaande bekering. Wij moeten de liefde van God kennen in onze harten. Wij en onze kinderen dienen in de vreze des Heeren te wandelen. Want lauwheid en halfslachtigheid kunnen niet voor Hem bestaan”. Vanwege dit alles werd besloten een bidstond te beleggen, die uit twee onderdelen bestond: een korte predikatie en meer ruimte voor het gebed dan tijdens de zondagse eredienst het geval is.

Prediking

Wij zijn hier vanavond bijeen, zo sprak de predikant woensdagavond, om de Heere onze nood voor te leggen. Dan is het wel van belang dat we onze nood kennen, of leren zien. Dagelijks schrikken we van wat er in de krant staat. Over rampen, oorlogen en revolutie. Dat in ons land de euthanasiewetgeving verruimd moet worden. Dat wekelijks twee kerken in Nederland hun deuren sluiten. We horen over vervolging van Gods kinderen, van verachtering in de genade. Ja, er is ook geestelijke nood. De verleidingen nemen toe in de maatschappij, waaraan jongeren zo bloot staan. Er is de nood van individuele mensen, die vroeger zondag aan zondag in de kerk kwamen maar nu soms al jaren aan huis gebonden zijn. En dan is er ook onze eigen nood, pijn of stil kruis, waar anderen misschien niet eens van weten.

En nu lezen we in Joël 2 vers 15: ‘Blaast de bazuin te Sion’. Dat stond in vers 1 ook al. De bazuin was de sjofar, de ramshoorn. Die werd in het Oude Testament geblazen als er nood was. Het had dezelfde functie als nu de sirene. Het moest schrik aanjagen. Maar het is bijzonder dat er staat: blaast de bazuin de Síon. Dus niet bij de vijanden. Dit betekent dat de Heere gaat strijden tegen Zijn eigen volk! Vers 1 zegt dan ook: ‘laat alle inwoners van het land beroerd zijn, want de dag des Heeren komt’. Waarom? Omdat het verbondsvolk ontrouw geworden is en God heeft verlaten. Daarom gaat de Heere Zijn legers sturen. Dat zijn geen gewone soldaten, maar sprinkhanen, die alles opvreten. Een verschrikkelijke ramp. Maar toch zegt de Heere daarna: ‘Nu dan ook, bekeert u tot Mij met uw ganse hart. Scheurt uw hart en niet uw klederen, en bekeert u tot de Heere, uw God, want Hij is genadig en barmhartig, lankmoedig en groot van goedertierenheid, en berouw hebbend over het kwade’. Wie weet, zegt Joël, Hij mocht Zich wenden en berouw hebben. Dat is geen vanzelfsprekendheid, want we verdienen het niet, het is genade. En dán lezen we in vers 15 voor de tweede keer: ‘blaast de bazuin te Sion’. Hier als oproep voor een gééstelijke strijd, om in gebed en in diepe ootmoed zich te buigen voor de Heere, om van Hem onverdiende gunst af te bidden, om afwending van het naderend oordeel, tot sparing van het volk en het land, om zaligheid, om te overleven in een boze tijd. En omdat de nood zo groot is moet het hele volk erbij zijn: ‘Verzamelt het volk, heiligt de gemeente, vergadert de oudsten, verzamelt de kinderkens, de bruidegom ga uit zijn binnenkamer, en de bruid uit haar slaapkamer’. Dus allemaal. Zet hen apart en richt hen op de Heere. Er moest een gezamenlijk gebed zijn.

Wat Joël hier profeteerde, heeft ook ons wat te zeggen. Want ook wij zijn in grote nood. Het zou rijk zijn als wij iets van die nood zouden voelen en hierover persoonlijk de Heere achterna zouden roepen en smeken om Zijn genade. Laten we hiervoor meer tijd inruimen. Want de zonden nemen toe en de ontkerkelijking in Nederland ook. Hébben wij een schuilplaats? Kennen wij het leven van de bekering? Hebben wij de uitstorting van de Heilige Geest niet nodig? Ja, ook wij hebben zo’n moment nodig om samen te komen. Dan mogen we wel beginnen met onze schuld te belijden. Over hoe we geweest zijn en tegenover elkaar hebben gestaan. Dan ís er reden om belijdenis te doen van schuld en tekort, en mogen we wel bidden om de werking van de Heilige Geest in ons midden, zonder Wie we geen toekomst hebben. Als Hij in ons leven komt, gaan we roepen tot God en belijden dat het rechtvaardig is als Hij ons voor eeuwig om zou laten komen. Toch zou dat voor ons ondragelijk zijn. Daarom is het nodig het aangezicht van de Heere te zoeken. Laten wij dat ook doen, voor alle onderdelen in het leven, in kerk en samenleving. Om uitgieting van Gods Geest over de kerken, over de zendingskerken, en die verdrukt worden. Voor wat er in de wereld gebeurt, waar fanatici aankondigen nucleaire wapens aan het produceren te zijn waarvan ze aangeven die ook te zullen gaan gebruiken. Ja, de nood is groot. En daarom: blaast de bazuin te Sion. Laten we om alles en voor allen bidden om Gods genade.

Gebed

Aansluitend ging de predikant met de aanwezigen in gebed, waarvan de aanspraak zich richtte tot “een barmhartig en heerlijk God”, waarin erkend werd dat wij ons hele bestaan uit Hem hebben, van Hem afhankelijk en van Zijn genade. Een gebed waarin gedankt werd voor Gods barmhartigheid, goedheid en zorg, “ondanks wie wij zijn. Er is geen einde aan waarvoor wij U zouden danken en voor wat U ons gegeven hebt, ook dat U Uw Zoon gegeven hebt en de werking van Uw Heilige Geest geeft”. Een gebed waarin beleden werd alles verzondigd te hebben. Tekorten van predikant en kerkenraad werden neergelegd. “Het gebrekkig voorstellen van de Heere Jezus Christus in de prediking. In ons is geen gerechtigheid.” Ook dat kerkleden vaak zichzelf en eigen eer zoeken en wereldsgezind leven. “Dat wij het allemaal recht mogen zien, in de schuld mogen komen en het U recht belijden. En dat er in ons leven ruimte mag komen voor de Heere Jezus Christus.” Gebed ook of de Heere, ondanks alles, in genade wil neerzien, vanwege het volbrachte werk van Zijn Zoon en denkend aan Zijn verbond. Of Hij om Zijns naams wil over de bergen van schuld heen wil komen en Zijn grote naam wil verheerlijken. Daarom werd ook gebeden om het krachtige werk van de Heilige Geest in de levens van jongeren en ouderen, en door de gezinnen heen. “Om geestelijk leven. En dat we van God geleerd mogen zijn.” Maar ook om zegen in het werk, voor ondersteuning in het persoonlijke leven, in het gezinsleven, voor gezondheid of ziekte en allerhande moeiten. Voor heel het land. Voor regering en vorstenhuis. “Dat het christelijke getuigenis in ons land mag blijven klinken. Dat er een opwekking in de kerken mag komen, en er arbeiders in de wijngaard van Gods Koninkrijk uitgestoten mogen worden, die door Gods Geest geleerd zijn”. Maar ook voor Israël. Dat het deksel van hun harten zal worden afgenomen en ze tot erkenning van de Messias zullen komen. “Onze hulp is in Uw naam”, zo werd de smeekbede – en daarmee ook de bidstond – afgesloten.

Wanneer deze dienst bijval en steun ontvangt, zal overwogen worden dit meerdere keren per jaar te doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen