Houvast

Het zijn schrikbarende cijfers die een nood onthullen die zeker niet te bagatelliseren is. Uiteraard weet ook ik van de categorie jammerende jeugd die zegt het zo zwaar te hebben omdat het leven niet meer ‘leuk’ is. En ja, er zullen er heel wat zijn die een slapte en een weekheid aan de dag leggen die vooral roepen om een wat steviger opvoeding die weerbaar maakt. Het leven is geen speeltuin en plezier niet het hoogst haalbare. Maar laten we vooral niet de reële nood en de werkelijke zorg over één kam scheren met dat soort luxeleed. Het is toch onthutsend dat in deze leeftijdscategorie psychisch lijden zo vaak voorkomt?

Tegelijk vraag je je af of die niet óók een symptoom is van iets anders, én waarvan dan precies. En dan gaat het niet over individuele gevallen, dan gaat het om een peiling van de tijd. Kennelijk mankeert het voor menigeen aan een werkelijk fundament dat het bestaan draagt. Van echt houvast is geen sprake. En dat is zo vreemd niet als een mens in de veronderstelling leeft alles in de handen te hebben of te kunnen nemen en dan met een crisis te maken krijgt die hem of haar die illusie ruw uit handen slaat. In die zin ontmaskert de huidige crisis een andere: die van het hart, of zo u wilt die van de hoop. De ondergrond van het maakbare bestaan is flinterdun. En wie er doorheen zakt, komt in een vrije val terecht.

En dan zijn daar de coaches en therapeuten. Uiteraard is dit geen cynisme: vaak kunnen ze veel betekenen voor mensen die bukken onder zware lasten. In het algemeen gesproken, is het echter wel veelzeggend dat op hen de hoop en verwachting van zovelen gevestigd is. God is uit het bestaan gebannen. En wat een leegte moet er dan zijn? Hoe verloren moet een mens zich dan voelen? En waar de troost in Hem als een fabel is afgezworen, verschijnen de therapeuten als hogepriesters van de seculiere samenleving. Die vervolgens niet veel meer kunnen dan proberen je zelf-reddend vermogen aan te zetten. En net zo min als cynisme is dit harde kritiek of een onbewogen oordeel. Wie komt dát toe? Vooral bewogenheid is op zijn plaats. Omzien naar hen die geen helper hebben. Niet uit de hoogte maar uit de laagte. En tegelijk komt er een indringende vraag naar u en mij toe. Hoe is het met ons eigen houvast gesteld? En: wat blijkt ervan? En dan niet alleen of vooral uit onze woorden…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen