De Betekenis en Bediening van de Doop

Bij het antwoord op deze vraag moet de Bijbel – in dit geval het Nieuwe Testament – onze bron en norm zijn. Dat de Bijbel het eerste en het laatste woord behoort te hebben geldt trouwens bij alle zaken die betrekking hebben op het geloof en de levenswandel van een christen.

Lezen we het Nieuwe Testament dan zien we dat als het gaat om de betekenis van de doop, een aantal aspecten genoemd moeten worden, aspecten die elkaar minstens voor een deel overlappen.

1. De doop is allereerst het teken dat wij de drie-enige God toebehoren en dat Hij ons beschermt en bewaart. Dat is de reden dat de doop wordt bediend in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest (Matth. 28:19).

2. De doop is ook het teken en zegel van de reiniging door het bloed van Christus en de vergeving van zonden (Hand. 2:38; 22:16).

3. De doop betuigt dat wij ons met Christus hebben bekleed (Gal. 3:27).

4. De doop symboliseert dat wij met Christus begraven en opgewekt zijn (Rom. 6:3-8; Kol. 2:12). Het is een vraag aan ons of wij een goed geweten hebben omdat onze verwachting is dat Christus uit de doden opstond en zo voor ons de dood overwon (1 Petr. 3:21).

5. De doop betuigt ons dat Christus voor ons en in onze plaats het oordeel heeft gedragen (1 Petr. 3:18-22).

6. De doop betuigt ons dat wij de Heilige Geest hebben ontvangen (Hand. 2:38) en wij door Gods Geest worden vernieuwd. Het is het bad van de wedergeboorte (Tit. 3:5). We zijn door of in één Geest gedoopt (1 Kor. 12:13).

7. De doop betuigt ons dat wij tot het ene lichaam van Christus behoren. We zijn door of in één Geest tot één lichaam gedoopt (1 Kor. 12:13; Ef. 4:5). De doop markeert de opname in de gemeente des Heeren.

In het Nieuwe Testament wordt de doop altijd weer in samenhang met het geloof genoemd. De doop werkt niet automatisch. De doop heeft voor ons alleen kracht als hij verbonden is met een levend geloof en dat is er nooit zonder bekering en berouw. Daarom vinden we in het Nieuwe Testament ook de oproep tot zelfonderzoek. De gemeente telt helaas naast levende ook dode leden. En hoe dan ook is er het gevaar van verachtering in de genade. De doop wordt bediend in relatie met belijden van geloof. Er is helaas de mogelijkheid dat het geloof dat beleden wordt geen levend geloof is. Als dat blijkt betekent dit niet dat iemand dan nog eens gedoopt moet worden. Er is namelijk maar één doop. Men wordt slechts eenmaal ingelijfd in de christelijke kerk. Wat dan wel nodig is: waarachtige bekering en het gaan beoefenen van een levend geloof. Het gemis was niet in de doop als teken en zegel van het Evangelie van Gods genade, maar in degene die gedoopt was en zich begon te realiseren of er naar buiten blijk van gaf dat hij, hoewel hij de inhoud van het geloof beleed, het levende geloof miste.

Wie Mogen Er Gedoopt Worden?

Zoals reeds gezegd, wordt in het Nieuwe Testament de doop altijd weer in samenhang met het geloof genoemd. Wie als volwassene tot de kerk toetreedt, wordt gevraagd of hij voordat hij wordt gedoopt, zijn geloof wil belijden. Aan het slot van Markus lezen we dan ook: ‘Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden; maar die niet zal geloofd hebben, zal verdoemd worden’ (Mark. 16:16). Als de kamerling aan Filippus de vraag stelt wat hem verhindert om gedoopt te worden, antwoordt Filippus: ‘Als u met heel uw hart gelooft, is het geoorloofd.’ Daarop betuigt de kamerling: ‘Ik geloof, dat Jezus Christus de Zoon van God is’ (Hand. 8:37).

Betekent dit dat alleen volwassenen gedoopt mogen worden? Wie eerlijk het Nieuwe Testament leest moet concluderen dat, al wordt niet uitdrukkelijk gezegd dat kinderen van christenouders gedoopt mogen worden, dit wel tussen de regels door valt te lezen. Uit het boek Handelingen en uit 1 Korinthe blijkt dat hele huisgezinnen werden gedoopt (Hand. 16:15, 32-34; 1 Kor. 1:16). Het is niet waarschijnlijk dat wij dan slechts aan wat oudere kinderen moeten denken. Een huis omvat in Bijbelse zin ook de kleinste kinderen. Moet voor kleine kinderen een uitzondering worden gemaakt, dan kan je verwachten dat dit uitdrukkelijk wordt genoemd, maar dat is in het Nieuwe Testament niet het geval.

Onmiskenbaar blijkt uit de vermaningen gericht tot de kinderen in de brieven aan de gemeente van Efeze en Kolosse dat ook de kinderen worden gerekend bij de gemeente van heiligen en gelovigen (Ef. 6:1-2; Kol. 3:20). In 1 Kor. 7:14 stelt Paulus dat ook als slechts één ouder gelovig is, de kinderen niet onrein maar heilig zijn. De kinderen van gelovigen worden als leden van het lichaam van Christus gezien. Dat betekent dat ook zij gedoopt worden als teken daarvan.

Wanneer kinderen niet gedoopt mogen worden, zouden we verwachten dat er toch een ritueel zou zijn om de bijzondere positie te markeren van kinderen die mogen opgroeien in een christelijk gezin. Echter, dat vermeldt het Nieuwe Testament ons niet. Pas vanaf de zestiende eeuw, als het dopen van kinderen voor het eerst in de geschiedenis van de kerk welbewust wordt verworpen, zien we het ritueel van het opdragen van kinderen opkomen. Dit ritueel kan niet op het Nieuwe Testament worden gebaseerd.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen