PARLEMENTAIR LOGBOEK

MAART ROERT ZIJN STAART

Het ligt wel erg voor de hand om dit opschrift te kiezen. Het is nu inderdaad maart; we leven eveneens aan het eind van deze maand (en aan het eind pleegt zich veelal de staart te bevinden); de kwispelingen laten zich gemakkelijk voortplanten; zowel de wispelturigheid van het weer als de vreugdemeter van sommige huisdieren op vier voeten kunnen in dit jaargetijde als recht evenredig worden aangemerkt. Het kabinet- Van Agt heeft nog slechts enkele weken te gaan. Of deze herfstige zon opnieuw zal opkomen in de nieuwe lente met een nieuw geluid valt nog te bezien. Niets is van ongewisser gehalte dan voorspellingen omtrent de samenstelling van een toekomstig nieuw kabinet. Zelfs de uitslag van de verkiezingen geeft daarover lang niet altijd uitsluitsel, gezien de democratische minderheden-optie veroorzaakt door de evenredige grondslag. Alle duidelijkheid van een districtenstelsel ten spijt, geef mij maar de evenredig samengestelde volksvertegenwoordiging met de kiesdeler als kiesdrempel vermenigvuldigd met de factor één.

Maart roert zijn staart. Wisselvallig is ons leven. Zo regent en stormt het, zo word je overgoten door uitbundige zonnestralen die de kilheid en de onrust verdrijft en plaats maakt voor een weldadige warmte. In deze laatste weken van een parlementaire periode vertoonde ook de agenda dit beeld. De ministeries zijn koortsachtig in de weer om nog zoveel mogelijk buit binnen te halen. Steeds liep dan ook de agenda van de Tweede Kamer over. Maar wat zagen we de afgelopen week? Enkele zeer grote witte plekken.

Woensdagavond nam men reeds voor achten afscheid van het parlementaire werk. Waarschijnlijk was hier debet aan een uitgezonden voetbalwedstrijd. De meerderheid van ons volk interpreteert de tekst , , Niet bij brood alleen..." klaarblijkelijk in die zin dat ook de spelen hun rechtmatige plaats moeten kun­ nen opeisen. Brood en spelen. Het is me de toekomstvisie wel! Naast dit hartstochtelijk verlangen van de homo ludens was er ook nog een verkeerde tijdsinschatting van de overigens zeer punctuele voorzitter. Hij had gedacht en berekend dat er met de behandeling van de wijziging van de Onteigeningswet veel meer tijd gemoeid zou zijn dan achteraf is gebleken. Het was immers een van de drie examenopgaven destijds door het kabinet-Den Uyl voorgelegd aan het CDA? Hij struikelde erover vier jaar geleden.

Nu gleed het mes door de boter, ondanks de oppositionele oprispingen. Daardoor kregen donderdagmiddag de politici plotseling zeer vroeg vrijaf. Liefhebbers van onberekenbaarheid kunnen volop terecht in de parlementaire speeltuin. Vele, vele kleine onderwerpen met een spreektijd van vijf minuten werden in korte tijd afgehandeld. Het ging over verlenging werkingsduur Tijdelijke Wet Arbeidsvoorwaarden Collectieve Sector, clusterwoningen, garantiehuren, opslagplaatsen defensiemateriaal, steunverlening individuele bedrijven, boddaertcentra, de stichting Ombudsman, rapportage evaluatiecommissie fysiotherapie, partiële wijziging van de Beginselenwet Gevangeniswezen, wijziging van de Wet overheidsopdrachten voor levering van produkten, wijziging van de Wet Autovervoer Goederen en verslagen van de Commissie voor de Verzoekschriften over een aantal in haar handen gestelde adressen.

Bij dit laatste onderwerp werd door het parlement na jarenlange bemoeienis afscheid genomen van de zaak-Weinreb.

Al deze onderwerpen riepen slechts enkele sprekers op het gestoelte. Sommige stonden duidelijk in het teken van de bezuinigingen. En het doet wel pijn als je goede regelingen onder dit mes moet laten doorgaan. Wat er nog enigszins uitsprong was de problematiek van de steunverlening aan de individuele bedrijven.

Ook onze fractie bemoeide zich bij monde van de heer Van Dis met dit onderdeel van de agenda. Hij was het eens met de Regering dat individuele steun zoveel mogelijk dient te worden teruggedrongen. Tevens pleitte hij in mede door hem ondertekende moties voor de noodzaak van vertrouwelijkheid, openbare verantwoording van het gebruik van gemeenschapsgeld en in het belang van alle betrokkenen voor duidelijkheid en snelle hulp. Verder dient de Rekenkamer, zo was trouwens algemeen het gevoelen, meer bij de controle te worden ingeschakeld.

Wat deze week dé tijdsvulling had moeten worden, de behandeling van de wijziging van de Onteigeningswet, bleek echter sneller dan was voorspeld afgelopen. Dit onderhavige wetsontwerp beoogt te voorkomen dat de onteigenaar vergoeding moet geven voor de invloed die uitgaat van overheidswerken en bestemmingen door de overheid aan de grond toegekend, omdat daardoor particulieren ten koste van de gemeenschap zouden worden verrijkt.

Namens onze fractie voerde hierbij het woord de heer Van Rossum. Hij zei ondermeer: „Wij menen dat de regering door te kiezen voor het uitgangspunt van de verkeerswaarde de enig juiste keus heeft gedaan. Uiteraard kan men aan dit uitgangspunt zoveel concessies doen en er zoveel correcties op toepassen dat het praktische verschil qua uitkomst niet afwijkt van de situatie dat men het gebruikswaarde-principe hanteert." Daarom had hij graag gezien dat het verkeerswaarde-principe was vastgelegd in het onteigeningsartikel in de nieuwe Grondwet. Maar dat is helaas niet gebeurd. Hij ging ook nog even in op de voorgeschiedenis van dit wijzigingsvoorstel en de rol van onze fractie. Wederom komt hij derhalve aan het woord: „Mijn fractie is gedurende al de jaren van haar bestaan in zekere zin een oppositionele fractie geweest, al hebben wij ons altijd gou­ vernementeel trachten op te stellen. Dat was in 1977 zo en dat is nu niet anders. Dit wetsontwerp kan ons er, mocht dat nodig zijn, van overtuigen dat het ons, vanuit diezelfde, permanente oppositierol, niet onverschillig is met welk kabinet wij te maken hebben. Het kost ons geen moeite om te erkennen dat wij met het vorige wetsontwerp vrij wat meer moeite hadden dan met het nu aan de orde zijnde voorstel." Verder wilde hij nog kwijt dat het verschil met het vorige kabinet en dit niet op alle punten even duidelijk is geweest. En dan drukte hij zich nog zeer eufemistisch uit. Gelukkig bleek op het punt van de schadevergoeding in onteigening het verschil wél duidelijk.

Inmiddels is bekend geworden dat er rigoureuze en immense besnoeiingsplannen op tafel liggen. Het liegt er niet om. Niemand ontspringt de miljardendans van deze bezuinigingsronde. Steeds strakker zal de broekriem worden aangehaald, steeds meer zal het doordringen tot alle lagen van de bevolking dat het echt ernst is als het gaat om inleveren. Totnutoe hebben de meesten er nog weinig van gemerkt en als je er over begon dan haalde men berustend de schouders op. Zo in de trant van: het zal onze tijd wel uitdienen. Dat zal het evenwel echt niet. Bij leven en welzijn zal het steeds duidelijker worden dat het snoeimes onze deur niet voorbij zal gaan.

Koestert geen enkele illusie in dit opzicht. Vrezing en beving zij echter verre van ons. Honger hoeven we niet te lijden. Tweederde van de wereldbevolking blijft met een gegrifd vraagteken in de ogen onze welvaart als blinden tasten en zoeken. Wereldwijd is onze welvaart geen dank- maar een schandoffer. Ook in dezen geldt dat Gods Woord een licht op ons pad moet zijn. Want de bedeling op deze aarde gaat eenmaal onze neus voorbij, als wij God en de naaste niet gelijkelijk liefhebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen