Meditatie

Het is de eerste dag van de week. De christelijke gemeente van Smyrna in Klein-Azië is samen gekomen. Een kleine en onaanzienlijke groep mensen te midden van een hellenistische stad, vol oogverblindende cultuur en heidense religie. De gemeente van christenen is waarschijnlijk ontstaan door de prediking van Paulus tijdens diens derde zendingsreis. Twee jaar lang verbleef hij immers in Efeze waar hij het Evangelie verkondigde in de school van Tyrannus. Het was daar en toen dat “allen die in Azië woonden het woord van de Heere Jezus hoorden, beiden Joden en Grieken. En God deed ongewone krachten…” [Hand. 19]. Zo zal het Evangelie in Smyrna gekomen zijn. En het bracht vrucht voort.

Het is inmiddels een flink aantal jaren later. De oude apostel Johannes is vanuit het nabij gelegen Efeze verdreven naar het eiland Patmos. Maar nu is er een brief van zijn hand in de gemeente van Smyrna bezorgd. De voorganger (engel) van de gemeente leest hem voor het aandachtig gehoor van ouderen en jongeren voor. De brief begint met de aanduiding van Hem van wie dit schrijven afkomstig is. Nee, niet van Johannes zelf, maar van diens Zender, Christus! Een brief van de Koning der kerk, die door middel hiervan op kerkvisitatie komt. Een schrijven van Hem die ooit gestorven is, maar die nu leeft: “ Dit zegt de Eerste en de Laatste, die dood geweest is en weder levend is geworden…” Een verwijzing naar de kostbare heilsfeiten van Zijn zaligmakend lijden en sterven. Van Hem die aan het kruis geleden en gestreden en overwonnen heeft. Die zegevierend de kop van de slang heeft vermorzeld. Als bewijs daarvan stond Hij op de derde dag op. Geen graf hield Davids Zoon omkneld. Hij overwon, die sterke Held! En die sterke Held is hun Koning, hun Heere en Zaligmaker.

Wat schrijft Hij vanuit Zijn hemelse troon aan hen? De buurgemeente Efeze ontving een brief vol bestraffing en vermaning. Zal het zo ook zijn in Smyrna? Krijgen ook zij een scherpe terechtwijzing, omdat ze niet getrouw zijn aan hun Heere, en allerlei ketterse dwalingen in de gemeente toelaten? Of omdat ze de eerste liefde hebben verlaten?

Nee, het is anders. Opmerkelijk – in deze brief wordt geen enkele zonde van de mensen in Smyrna genoemd. Dat betekent niet dat ze daar in Smyrna geen zondaren waren. Dat het volmaakte christenen waren. Nee, zeker niet. En dat wist de gemeente van Smyrna maar al te zeer. Maar toch ontbreekt in deze brief van de alwetende Christus elke vorm van bestraffing. Hier niets als in de brief aan Efeze: “Ik heb tegen u…” Zelfs geen oproep tot bekering. Integendeel. In plaats daarvan prijst de Heere Jezus de gemeente.

Hoe kan dat eigenlijk? Wel, ik denk dat we dat al verklaard vinden in de aanhef van de brief. Lees nog eens hoe de Heere Jezus Zich aan hen bekend maakt. Waar hoorden we die woorden meer? Christus sprak Zich op gelijke wijze uit aan het adres van de apostel Johannes. Aan wie de verheerlijkte Christus Zich had geopenbaard. Het deed Johannes neerzinken aan de voeten van de Heere Jezus. En hoor dan eens: “Vrees niet, Johannes, Ik ben de Eerste en de Laatste!” [1: 17]. En nu hier, aan het begin van deze brief, ongeveer gelijke woorden. Hoe zo? Wel, omdat Christus in de gemeente van Smyrna eenzelfde ootmoedige en nederige gestalte ziet. Dat kenmerkt kennelijk deze gemeente. Ze hebben geen hoge gedachten van Zichzelf, maar ze hebben hoge gedachten van Christus. Wat ze in eigen oog zijn? Zondaren die genade behoeven. Onmachtigen die het moeten hebben van de kracht van Christus. Vrezenden die de hulp van Boven nodig hebben.

Wel, voor zulke mensen heeft Christus een zwak. Dan geldt het: “Op dezen zal Ik zien, op de arme en verslagene van geest, en die voor Mijn Woord beeft!” [Jes. 66]. Dat blijkt wel hier. Geen woord van vermaning of berisping uit Zijn mond. Eerder hulp in hun nood. En leven aan hun ziel. “Wie in het stof ligt neergeboden, die wordt door Hem weer opgericht. God die lust in waarheid heeft, bemint hem die rechtvaardig leeft.” Hij bemint hen die aan Zijn voeten liggen.

De naam van de stad Smyrna herinnert aan de mirre. Was dat niet één van de schatten die de wijzen uit het oosten aan de geboren Koning in de kribbe gaven? Wel, hier ontvangt de Heere Jezus opnieuw zo’n geschenk: de gemeente van Smyrna. In heel haar moeitevolle weg was deze christengemeente een liefelijke geur voor de Heere. Hij zag in Smyrna de vrucht van Zijn eigen Zaligmakerswerk.

Dat blijkt wel uit wat Christus in het vervolg schrijft. “Ik weet uw werken…” [9]. Dat zijn hun werken van geloof, hoop en liefde. De drijfveren waar deze gemeente uit leefde. Die in het hart en leven van de christenen in Smyrna zichtbaar werden. Ze hadden Christus lief, omdat Hij hen eerst had liefgehad. En dat in omstandigheden van laster, armoede en verdrukking. Smyrna was een gemeente onder het kruis. Ze gaat in het voetspoor van haar Meester. In gemeenschap aan Zijn lijden. Maar zo gaat Hij haar vertroosten. Ze mag weten: “In de wereld zult gij verdrukking hebben. Maar heb goede moed, Ik heb de wereld overwonnen!” Die Heere Jezus Christus leeft nog!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen