Gebed voor Israël

De één denkt het zeker te weten: de huidige strijd in en om Israël wijst erop dat Jezus’ wederkomst aanstaande is. Een tweede kan enkel zijn afschuw uitspreken over de duivelse aanval van de Palestijnse terreurorganisatie Hamas. Een derde wil graag enig begrip kweken voor de wanhoop onder ‘gewone Palestijnen’. En zo heeft (bijna) iedereen zijn mening over de actuele gebeurtenissen in Israël.

In het licht van zoveel artikelen die erover verschijnen, blijft het gevaar aanwezig wat ds. P. den Butter al schreef toen hij zijn boek over Israël “Volk tussen eeuwigheid en eenzaamheid” voor het eerst uitgaf: “Is al wat er gezegd wordt op dit gebied niet eerder in staat de verwarring te vergroten dan dat we er door geholpen worden om tot een beter verstaan van Gods Woord te komen?”

Gods keuze

In zijn boek wordt echter de duidelijke conclusie getrokken dat Israël nog steeds het volk van Gods keuze is en dat nog steeds van kracht is dat geweldige woord van Petrus: God zendt Zijn Zoon eerst tot de Joden om hen te zegenen, daarin dat een ieder van hen zal worden bekeerd van hun boosheden. Zo zoekt God ook nu nog steeds Israëls bekering en behoud. Niet maar van sommigen van hen, maar van hen allen.

Er is immers geen grond in de Schrift voor de gedachte dat de Nieuw-Testamentische kerk in de plaats van Israël zou zijn getreden. Natuurlijk valt niet te ontkennen dat er met de komst van de nieuwe bedeling wel wat veranderd is. Of om het nog weer met ds. Den Butter te zeggen: ”de nationale begrenzing van het verbond en de heilsbedeling is opgeheven. De Heere beperkt Zijn heil nu niet meer tot een enkele natie. Maar deze verandering houdt niet in, dat Israël niet langer het volk van Gods keuze is en niet langer een bijzondere plaats inneemt in de rij der volkeren. Nog steeds is het het volk van Gods verkiezing. Het is niet verstoten en het is niet vervangen. Omdat Israël Gods volk is, is het volk er nog. En is het land er nog. En is de band tussen volk en land er nog. En is de roeping er nog. En is de belofte er nog. En ook de bedreiging: Ik zal zegenen die u zegenen; en vervloeken, die u vloekt (Gen. 12:3).”

Wat staat ons dan anders te doen voor Israël, dan eerst voor hen te bidden? Psalm 122 wijst ons op onze roeping als het gaat om de diepste shalom voor Israël: de vrede met God in de weg van de bekering door God en tot God. Daartoe klinkt het in vers 6: ”Bidt om de vrede van Jeruzalem.” Hoe bidden? In elk geval met verwachting. Met verlangen. Met eenparigheid. Met ootmoed. Met volharding.

· Met verwachting

Hoe bidden om Jeruzalems vrede? Met verwachting dat God Zijn beloften vervult. Om Hem te manen op Zijn Woord: Doe gelijk Gij gesproken hebt. Want er is grond voor dit gebed.

Want als David bidt om die vrede, is zijn gebed ingeklemd tussen het eerste en het laatste vers, waar het gaat om het huis des HEEREN. Want waarheen gingen de stammen op? Het was tot de getuigenis Israëls: de ark van God, die van Gods gunst getuigt. Waar alles spreekt van verzoening door voldoening. Waar alles heenwijst naar Hem van wie de apostel het uitroept vol verwondering: “Want Hij is onze Vrede.” Een vrede door het bloed van het kruis. Een vrede voor Jeruzalem, waarvoor Christus niet alleen heeft gebeden, maar die ook aanhoudend zocht.

· Met verlangen

Hoe bidden om Jeruzalems vrede? Met een gebed vol verlangen. Van verlangen naar het heil van Jeruzalem. Naar het heil van Jood en heiden. Een gebed vol verlangen dat alles door de vrede zal bloeien en alle twist en strijd verdwijnt. Een gebed vol verlangen dat we samen met onze Joodse broeder Gods lof in en door Jezus Christus zouden mogen zingen.

·Met éénparigheid

Hoe bidden om Jeruzalems vrede? Met een éénparig gebed. Psalm 122 is eerst een gebed van de enkeling: ”Ik verblijd mij”. Maar dat gebed wordt in vers 2 al overgenomen door anderen. Zou een éénparig gebed uit onze monden de Joden ook niet tot jaloersheid kunnen verwekken?

· Met ootmoed

Hoe bidden om Jeruzalems vrede? Met ootmoed. In het besef van onze eigen rechteloosheid. Dat het ook aan onze kant verloren ligt. Maar zeker als het gaat om Israël kan het niet anders dan een ootmoedig gebed zijn. Omdat zij de natuurlijke takken zijn van de olijfboom en wij de wilde takken. Dat wij de zaligheid te danken hebben aan Israël. En daarbij een ootmoedig gebed, dat wij Israël nog steeds niet tot jaloersheid hebben kunnen brengen. Door onze geesteloosheid. Door onze biddeloosheid. Door onze verdeeldheid. Door onze wereldsgezindheid.

· Met volharding

Hoe bidden om Jeruzalems vrede? Met een aanhoudend gebed. Zoals ook de dichter van Psalm 123 het zegt: Geef ons genâ, geef ons genâ! Zo slaan wij het oog op onze HEERE, tot Hij Israël en ons allen genadig zij. Niet bidden óf, maar wannéér God al Zijn beloften vervult. Ja, of Hij het nú wil doen…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen