16. Jakobs laatste levensjaren

Laten we vooral niet vergeten dat zich onder dat volk ware Israëlieten (kinderen van de Heere) bevonden en zo bevestigde de Heere het Woord uit Ps. 33:18 en 19: Zie, des HEEREN oog is over degenen die Hem vrezen, op degenen die op Zijn goedertierenheid hopen; Om hun ziel van de dood te redden, en om hen bij het leven te houden in de honger. Er was een schreeuwend tekort aan brood geweest. We lezen in vers 13: En er was geen brood in het ganse land, want de honger was zeer zwaar; zodat het land van Egypte en het land Kanaän raasden vanwege dien honger. We lezen hier het woordje ‘raasden.’ De kanttekening merkt over dat woord op: ‘Versta de inwoners des lands, die zo door de honger geperst waren, dat zij zeer moeilijk en als onzinnig werden, en nabij om tot beroerten uit te breken’ (kanttek. 16). Maar in die moeilijke jaren onderhield de onderkoning van Egypte zijn vader en zijn hele familie, zodat zij niets tekort kwamen. Wat zagen Gods kinderen hierin de trouwe zorg van de Heere.

Dat de toestand destijds erg was, bleek wel uit de maatregelen die getroffen moesten worden. Eerst moesten de Egyptenaars hun zilver en goud afstaan voor koren. Maar toen ze geen geld meer hadden, stonden ze hun vee en bezittingen voor koren af. Ten slotte moesten zij uit bittere noodzaak hun akkers aan Jozef verkopen en Farao werd de bezitter van hun akkers en hij wees hun de akkers toe die voor hen bestemd waren. Vaak moesten zij daarvoor van plaats veranderen, zodat er verhuizingen plaatsvonden. Op die manier voorkwam de koning dat ze op hun vroegere akkers aanspraak zouden kunnen maken. Vanaf dat ogenblik stonden zij helemaal in dienst van de koning. Alleen de heidense priesters mochten hun eigen akkers behouden, want zij stonden al in dienst van de koning. Als beloning mochten de onderdanen het viervijfde deel van de opbrengst van hun land voor eigen gebruik houden en moesten zij éénvijfde deel aan de koning afstaan. Ze deden dat maar al te graag, want ze spraken tot Jozef: ’Wij zullen doen wat u van ons vraagt, want door uw ingestelde maatregelen kunnen wij en onze kinderen in het leven blijven.’

Ten slotte was er aan de hongersnood een einde gekomen. In Gosen gekomen, stelden de Israëlieten het heel goed: zij kregen bezittingen en hun gezinnen werden fors uitgebreid. Nog zeventien jaar mocht vader Jakob leven en op de leeftijd van honderd zeven en veertig jaar voelde hij dat zijn einde naderde. De eerste zeventien jaren had vader Jakob voor Jozef mogen zorgen. Op zijn zeventiende jaar werd Jozef destijds door zijn broers verkocht. De laatste zeventien jaar van Jakobs leven zorgde Jozef voor zijn vader.

Toen Jakob merkte dat zijn einde naderde, riep hij zijn zoon Jozef tot zich en de oude vader liet hem zweren dat, als hij gestorven was, hij hem naar Kanaän zou brengen om daar bij Abraham en Izak in de spelonk van Machpéla te Hebron bijgezet te worden. We lezen in het laatste vers van Gen. 47: En hij (Jakob) zeide: Zweer mij; en hij (Jozef) zwoer hem. En Israël boog zich ten hoofde van het bed (vers 31). Van ouderdom kon vader Jakob niet meer staan of knielen om te bidden en daarom dankte hij zittend op het bed de Heere ‘voor de versterking van zijn geloof die hij uit Jozefs belofte en eed gekregen had,’ zegt kanttek. 43.

Jakob wenste bij zijn vaderen in het land Kanaän begraven te worden. Ook al zou hij een prachtige begrafenis in Egypte gekregen hebben en een aanzienlijk graf als vader van de onderkoning, hij wenste dat zijn dode lichaam naar Kanaän gebracht zou worden. Dat land was het toekomstige land van zijn nageslacht en het wees tevens heen naar het hemelse Kanaän. Er staat in Hebreeën 11:9 van Abraham: Door het geloof is hij een inwoner geweest in het land der belofte (dat is Kanaän) als in een vreemd land, en heeft in tabernakelen (tenten) gewoond met Izak en Jakob, die mede-erfgenamen waren van dezelve belofte.

Wat hield die belofte in? Abraham, Izak en Jakob hadden van de Heere de belofte ontvangen dat zij en hun kinderen eens in het land Kanaän zouden mogen wonen en dat de gelovige Israëlieten het hemelse Kanaän eens zouden mogen ingaan. Gods kinderen zagen in het aardse Kanaän een afschaduwing, een beeld van het hemelse Kanaän en in Jeruzalem een afschaduwing van het hemelse Jeruzalem (kanttek. 30 en 31). Matthew Henry zegt zo mooi: ‘Jakob wilde Jozef doen zweren dat hij hem naar het land Kanaän zou brengen om begraven te worden, opdat Jozef, door zo’n plechtige eed gebonden, dit zou kunnen aanvoeren tegen de bedenkingen die er tegen gemaakt zouden kunnen worden. En tevens tot grotere voldoening van Jakob nu hij op het punt stond te sterven. Niets kan een betere hulp zijn om een sterfbed licht te maken dan het stellige vooruitzicht van een rust (in het hemelse) Kanaän na de dood.’

Niet zo lang hierna kreeg Jozef de tijding dat zijn vader ziek op bed lag en ging sterven. Meteen haastte de onderkoning zich naar zijn oude vader, vergezeld door zijn beide kinderen Manasse en Efraïm.

(Volgende keer D.V. 17. Jakobs zegen en levenseinde)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen