Op Hemelvaartsdag

De trouwe Heiland, die ons gebracht heeft naar het ware vaderland en die Zich over ons ontfermt, hebbe u een vrolijk morgenuur bereid en een blijde dag voor u doen aanbreken, geroepenen, gelovigen, heiligen en uitverkorenen in de Here! Welk een geur van Sarons rozen uit de velden der zaligheid, welk een reuk des levens ten leven waait ons tot onze verkwikking van omhoog tegen, ons die de toekomst en volzalige verschijning van onze grote God en Verlosser verbeiden. [Dit leven hier beneden is een bestendige dood. Gasten en pelgrims zijn wij hier; wij hebben hier geen blijvende plaats; neen, onze reis gaat naar het Jeruzalem dat boven is.

Welk een troost is het voor ons, dat wij weten dat daar boven alles voor ons in orde is gebracht! Deze troost wordt ons door het dierbare Evangelie ontsloten. Moede en mat van de reis als wij zijn leidt onze Ontfermer ons daarin naar de bronnen des heils, en wij krijgen in onze hevige dorst te smaken dat wij daar boven een vaderland hebben en op de pelgrimsreis daarheen zijn! Daar is het goudland, het land der levensstromen, het land der rust, het land der eeuwige blijdschap, het land van het volle genot van de ongestoorde vrede, het land dat van melk en honing overvloeit. Wij trekken heen om dit land te beërven, om te wonen in loofhutten, in enkel vrije woningen die er daar zeer vele zijn, —alle goed toebereid en van alles welvoorzien. Dat dit waar is, daarvan legt de viering van de dag van heden ons getuigenis af, waarop wij de hemelvaart van onze Here overdenken, van onze Verlosser, onze Goël, onze Borg, onze enige Hogepriester, onze eeuwige Koning.

Dit moet ons moed geven, ons die hier beneden door zo menige storm bewogen, menen dat wij met schip en al in de golven van dit leven zullen omkomen; die menen dat er van ons niets terechtkomt; die te worstelen hebben met allerlei zonden, met wereld, duivel en dood; die in de wereld zijn als slachtschapen en veeleer de vervloekten dan de gezegenden des Vaders schijnen te zijn.

Wij die de Here aanroepen uit een waarachtig hart in onze nood, in onze ellende, in onze jammer, in onze moedeloosheid, in onze twijfel, in ons ongeloof; Hem aanroepen om ontferming, opdat Hij over ons genade zal doen gelden voor recht, — wij hebben een zegen ontvangen, die zó gegeven is dat gezegd wordt: Zij zijn gezegend, zij zullen ook gezegend blijven!

Deze zegen hebben wij die de Here aanhangen, van Hem ontvangen, toen Hij deze aarde verliet en in de hemel werd opgenomen.

Even waar als het is dat al wat tevoren geschreven is, ons tot lering geschreven werd, opdat wij door lijdzaamheid en vertroosting der Schrift hoop zouden hebben; even waar als het is dat onze Here in Zijn hogepriesterlijk gebed gezegd heeft: "Ik bid niet alleen voor hen, maar voor allen die door hun woord in Mij zullen geloven", — zó waar is het óók dat onze Here, toen Hij opvoer ten hemel, niet alleen Zijn apostelen, maar ook ons die de schapen van Zijn weide zijn, gezegend heeft.

Deze zegen waarmee de Here bij Zijn hemelvaart ons heeft gezegend, waarborgt ons een voorspoedige doortocht door de woestijn en een zalige overgang in het land der rust.

Uit: Festpredigten, 3. Auflage o.J., S. 279-281. Vertaling: Ds. D. van Heyst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen