Het gebroken kruikje

“De zon schijnt, de vogels zingen… Hier heeft niemand om gevraagd”, zei een vrouw verbijsterd, toen de Russen Oekraïne binnenvielen. In al haar eenvoud sprak deze vrouw een woord van wijsheid midden in de waanzin van mannen met wapens en oorlogsretoriek.

De tekst van Marcus 14 verplaatst ons naar de schilderachtige omgeving van Bethanië. Daar woont Simon de melaatse. Maar melaats is hij allang niet meer. Hij is genezen. Door Jezus. En nu houdt hij een maaltijd, waar ook Jezus en zijn discipelen bij uitgenodigd zijn. Maar ineens komt er dan een vrouw in dat mannengezelschap. En op háár zoomt de camera nu in. Zonder een woord te zeggen loopt zij naar Jezus en zalft zijn hoofd met kostbare olie. Ze zegt er niet bij waarom; zij dóet het gewoon, spontaan. En als zij eenmaal aan de gang is, weet ze ook niet meer van ophouden. De hele fles moet leeg! Ze laat het niet bij een paar druppels die heel langzaam door de ranke hals glippen, nee, ze bréékt de kruik!

Als geschenk spreekt er een enorme liefde uit, een diepe aanhankelijkheid. Hoe lang zou deze vrouw voor dit cadeau gespaard hebben? Wat is er aan vooraf gegaan? Ze heeft erover nagedacht en er mee gewacht tot het juiste moment. Het is zo puur, zo gaaf, zo zuiver. Wie is die vrouw? Haar naam wordt alleen genoemd in het Johannes-Evangelie. Wij herkennen dan de stille, aandachtige zus van Lazarus, Maria. Zij voelde zich diep aangesproken door de Here Jezus. Een ontmoeting met Christus is immers een diep ingrijpend gebeuren. Wat Jezus voor haar betekent, weerspiegelt zich in haar cadeau. Jezus was alles voor haar; daarom kan ze nu ook alles geven.

Plotseling waait er een kille wind over deze verstilde idylle, als de discipelen – het zijn de mannen die er niets van begrijpen – nuchter opmerken: Wat een verspilling! Dat had heel wat beter besteed kunnen worden! De mannen denken vanuit het nut. Wat is nuttig, efficiënt? De vrouw handelt naar haar hart, haar intuïtie. Daar staat ze, eenzaam en weerloos te midden van die kritiserende mannen. Dan is het zo mooi, dat Jezus ruimte voor haar schept. Hij tilt de actie van Maria naar een hoger niveau: zij heeft mijn lichaam nu al met olie gebalsemd, met het oog op mijn begrafenis… Als Maria die albasten fles breekt, zodat de geur van die mirre door het hele huis heen trekt, lijkt dat een beetje op wat er met Jezus Zelf zal gebeuren. Die narduszalf zit opgesloten in een fles. Maar zodra de hals van die fles gebroken wordt, gaat de inhoud verdampen, zich oplossen, zichzelf vernietigen. Welnu, zo zouden we kunnen zeggen: Jezus is als het ware Gods nardusfles. Heel de volheid van Gods reddende liefde woont in Christus. En terwijl de Here Jezus hier rondliep op aarde hebben de mensen daar iets van gezien, zoals je door het transparante albast van de fles de inhoud ervan kunt zien. Dat is mooi, maar nog niet genoeg. Daarmee zijn we nog niet echt geholpen. Die fles moet gebroken worden, zodat de inhoud vrij komt. Het hele geheimenis van de verzoening wordt door dit gebeuren geïllustreerd. Deze vrouw breekt iets. Zoals Jezus straks zijn leven verbreekt - zoals bij het Heilig Avondmaal het brood gebroken wordt - zo breekt zij haar kruikje. Ze geeft zichzelf zonder reserves weg. Er zit iets radicaals in: het radicalisme van de vrouw die alles weggeeft lijkt een beetje op het radicalisme van God, die zijn Zoon overgeeft aan de wereld.

Zo laat deze actie van Maria het hart van het Evangelie zien: de Liefde die Zich opoffert, die zich zonder reserves weggeeft. Dát zien wij op Golgotha. Daar wordt de kruik gebroken – Christus’ lichaam gebroken. Daar wordt de mirre vergoten – Jezus’ bloed vergoten; tot een losprijs voor velen. Jezus, de grote Donor, die zijn bloed geeft om ons te redden. Hij heeft Zich laten verbreken … en Hij líet zich verbrijzelen, zegt Jesaja, om ons te bevrijden. Hij ging de dood in, zodat wij het leven zouden ontvangen. Hij werd onschuldig veroordeeld, opdat wij vrijgesproken zouden worden. Wat een liefde! En dat voor ons, die zo vaak met de rug naar God toe leven.

Zo wordt het optreden van Maria een symbool van alles wat Christus voor ons gedaan heeft. En daarom vindt Hij haar daad ook zo belangrijk: overal waar dit Evangelie gepredikt zal worden in heel de wereld, zal ter herinnering aan haar verteld worden wat zij heeft gedaan. En dan kunnen wij de vergelijking van zonet nog breder trekken: zoals de geur van de nardusmirrre zich verspreidt in de kamer en in het huis en zelfs tot buiten de muren van dat huis, zó wordt – na Pinksteren – de hele wereld vol van de geur van de Liefde, van de Blijde Boodschap, de reuk van het eeuwige leven.

Maria heeft iets hiervan doorzien. Een vrouw. Hoe? Door haar intuïtie? Door de Heilige Geest! Zij is een ziende. Zij had Jezus’ woorden ingedronken. Zij ziet door zijn mensheid heen tot op zijn Godheid. Zij doet belijdenis van het geloof. Daarin is zij gestalte van de Kerk.

Een detail springt hier nog naar voren. Er staat nadrukkelijk, dat zij de nardusolie over zijn hoofd uitgoot. Zo werden vroeger Saul en David tot koning gezalfd. Zij belijdt Jezus dus als Koning, als Gezalfde, als Messias. En dat vlak voor het geweld van al die mannen, vlak voor het verraad, de verloochening, de veroordeling en de kruisiging!

Maria, Vrouwe Ecclesia.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen