Ouddorpse romance anno 1861

Liefde is blind, zegt het spreekwoord en dat was hier zeker het geval. Nu nog zijn de meningen over Krijntje zeer verdeeld en lopen uiteen van vriendelijk tot koel of koud terwijl „den ouwen Hans" als een echte kindervriend in het geheugen gegrift staat. Bij hem kon je je hart uitstorten, hij aaide dan eens over het kinderbolletje en het leed werd al minder leed en leek bijna geleden. Doch voor dit allemaal zover was....

De ouders van Krijntje, Cornells Sandifort en Willemijntje Meyer (bijgenaamd Wullemien den zuren) konden weinig begrip opbrengen voor deze ontluikende liefde. Het financiële verschil was te groot. Johannes stamde uit een verarmde tak van een eens welgestelde boerenfamiUe. De Sandiforts, afstammelingen van de chirurgijn meester Eduart Sandifort, en de Meyers, nakomelingen van de uit Duitsland afkomstige Johann Herman Meyer Drees, hadden juist een zekere mate van welstand bereikt en wilden die ook gaarne bewaren. Krijntjes naam moest dus hoog gehouden worden, alhoewel dat niet zo gemakkleijk bleek, want ook de jongedame zelf lag dwars. De militaire verplichtingen leken uit

De militaire verplichtingen leken uitkomst te brengen want Johannes moest 's konings wapenrok aantrekken. Dat betekende in die tijd dat je bijna je gehele diensttijd van huis was. In het gunstigste geval was een bezoekje tussendoor mogelijk. De slechte verbindingen zullen daarbij wel een rol gespeeld hebben. De eerste verharde weg van Ouddorp naar Sommelsdijk, een grintweg, werd pas in 1857 aangelegd. In ieder geval gebruikte Johannes dat ene

In ieder geval gebruikte Johannes dat ene bezoekje, halverwege zin diensttijd, om de kontakten, die toch al niet zo los waren, nog wat meer te verstevigen.

Het verbod bleef echter gehandhaafd. Niet dat de twee geliefden zich er iets van aangetrokken hebben, o nee.... Krijntje, vastberaden en hopeloos verliefd, volhardde en de rol van haar minnaar mag daarbij zeker niet vergeten worden. Toen de dienstplicht vervuld was, barstte

Toen de dienstplicht vervuld was, barstte de bom. Of er echt vrede is getekend, vermeldt de geschiedenis niet. Met toestemming van de wederzijdse ouders mocht het paar naar het Ouddorpse Raaden Polderhuis om elkaar eindelijk, nu officieel, het ja­woord te geven. Nu kwam er ook eerst rust in het huis van Johannes' ouders, die woonden dicht bij het „Jonkersteese" bos. Voor hen. Jan Hameetman en Arjaantje Grinwis, gehuwd 15 juli 1826, was dit allemaal zo niet nodig geweest. Vooral moeder Arjaantje, een oprecht gelovige vrouw, had er nogal wat problemen mee gehad.

Het is een echt gelukkig huwelijk geworden. Tot haar dood in 1925 bleef Krijntje een echte dame, trots in haar klederdracht en op haar, tot het einde toe, knappe verschijning. Johannes was meer alom bekend en bemind. Zij regeerde met vaste hand het gezin, dat allengs uitgroeide en tenslotte acht kinderen telde, nl. Jan, Comelis, Arjaantje, Jacob, Klaas en Krijn (tweeling), Leendert en Mina. Ook de kleinkinderen hadden later veel

Ook de kleinkinderen hadden later veel ontzag voor haar. Als ze op vrijdag­ of zondagavond op bezoek kwamen durfden ze hun stoel niet verlaten voordat grootmoeder vroeg of ze soms zin hadden om buiten te spelen of (in de kruisbessentijd) dorebeien te plukken. Als opa tijd had ging hij zoethout voor je rooien. Wat was er lekkerder dan zo'n verse wortel.

Het huis aan de „Grein(t)weg", nu Oudelandseweg, werd een bekend rustpunt voor al degenen die, na een dag van hard werken, hun dorstige keel wilden smeren met een borrel. Evenals in de Dmuve en in de Kraoie was er hier de mogelijkheid voor. Vooral tijdens het mennen van de mest werd er druk van de gelegenheid gebruik gemaakt Een borrel, in een bakkesglaesje, kostte 5 cent. Voorhethuis kon je op de bank gaan zitten en bij minder fraai weer mocht je binnen komen. Wie voor „de slacht" om een fles drank verlegen zat, kon daarvoor ook terecht.

De flessen met het geestrijke vocht werden ingekocht bij boer Goeicoop in Goedereede. De onderlinge verstandhouding tussen hem en Johannes was niet altijd optimaal. Broodnijd zal de eerste wel eens parten gespeeld hebben. Toen hem eens, na de bestelling van een voorraad drank, om twee manden meekrapkiemen gevraagd werd, beweerde hij niets meer te hebben. In z'n schuren stonden echter vele volle manden. „Misschien heeft Lodder dan nog wel

„Misschien heeft Lodder dan nog wel wat", opperde Johannes. Lodder verkocht ook alcoholhoudende dranken. Daar Goekoop nu meende z'n klandizie kwijt te raken, leverde hij de volgende dag al twee grote manden met meekrapkiemen af Een grote ,,kop" er op en bovendien nog gratis. Door al deze familiegeschiedenissen ont

Door al deze familiegeschiedenissen ontstond er steeds meer belangstelling voor het familieverleden. Met een mooi woord zegje dan datje de genealogie bestudeert, stamboomonderzoek dus.

Aanvankelijk waren het vooral de namen van oude familieboerderijen die me interesseerden. De famiUe Mierop, vroeger vaak Van Mierop genoemd, was na 1700 tientallen jaren de gelukkige bezitter van de grote hoeve Bergestein. Deze boerderij, te bereiken vanuit de Koolweg of de Dijkstelweg lag op of nabij het gebied dat nu de Kriekel heet. Jan Leenderts Haymeetman bewoonde rond 1640 de hoeve de Oude Stelle, gelegen in het Oudeland. De hoeve Pijpershoek bestond reeds omstreeks 1500.

Dat bewijzen de archiefstukken nr. 479 en 480 uit het archief van de familie Cole (bewaard in het Rijksarchief te's­Gravenhage).

479. Erjpachtsbrief van Piepershoek, Rasduinen en de Inlage, in Westvoorne, ten behoeve van Willem Doense, 1506, en afstand van de erfpacht aan de ingelanden volgens de uitspraak van Mr. Adriaan van Utrecht, 1508. Twee afschriften, 1665. 2 stukken.

NB Achterop staat Oude­Nieuwland en Ommeloop tegen het Oude­Niewlant

480. Brief van den baljuw van Voorne aan,,Heeren" om betaling van hetgeen hij uitgegeven had voor het Nieuwe­Nieuwland, het Oude­ Nieuwland en den Oostdijk, o.a. voorde brieven van die polders van de erdachten van de Inlage, Rasarie en Pippershoek, 1509. Afschrift (1665). 1 stuk.

Rond 1580 werd deze boerderij bewoond door Comelis Comelisz. Roon, een verre voorouder in vrouwelijke lijn. Daar de naam Pijpershoeck nu mijn huis

Daar de naam Pijpershoeck nu mijn huis siert, heb ik de familieverhalen en Ouddorpse historiën Pijpershoeckse verzamelingen genoemd. Een passende gelegenheid om het verleden te herdenken en te doen herleven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen