Vlucht uit de taiga

­49­ Chramov weifelde, maar trad voorzichtig zijn hut binnen. In de schemer ontwaarde hij een vage schim die opnieuw begon te spreken. "Ik zal even licht maken, dan kunnen we elkaar zien.'

Er werd een lucifer aangestreken en toen zag Chramov dat hij te doen had met een officier van het rode leger en begreep dat nu alle hoop voor hem verloren was. Haastig zochten zijn ogen de hut af om iets te ontdekken waarmee de onbekende geveld kon worden. Maar deze had de zware Nagan, het Russische pistool, binnen handbereik liggen, zodat hij de hoop om de officier neer te slaan, wel kon opgeven. 'Ga zitten vriend, we hebben weinig tijd; en luister naar wat ik je heb te zeggen."

'Dat zal weinig goeds zijn', veronderstelde de jager. "Dat IS het helaas ook.' 'Wil je mij arresteren, kameraad luitenant?' 'Nee. maar ga zitten en probeer in ieder geval van mij aan te nemen dat ik hier ben. uit laten we zeggen vriendschap.'

'Vriendschap?' Ja, uit vriendschap.' Chrainov werd nog wantrouwender dan hij al was; en terwijl hij plaatsnam, zochten zijn ogen naar een wapen om de onderluitenant buiten gevecht te stellen. 'Ik verwacht hier anders geen vriendschap', zei hij sarcastisch.

B 'Dat is te begrijpen.' Georgië Zwalba haalde een stukje papier uit zijn zak en wierp dat voor Chramov op tafel. stublieft broedertje, lees dat eens.' e jager griste het stukje papier weg en voelde zich koud worden. 'Dat is wel genoeg, zeker?' 'Dat is genoeg.' 'Je ziet dus dat ik je helemaal in mijn macht heb, maar daarnaast kun je zien dat ik hier in vertrouwen kom, al zul jij bij het zien van mijn uniform daarover je twijfels hebben.'

'Welk belang heb jij, kameraad luitenant, bij mij en de mensen die op dit briefje vermeld staan?' Georgië haalde een foto uit zijn zak en gooide die eveneens op tafel.

Terwijl Tichon Chramov die opnam, bestudeerde Georgië het gezicht van de jager en hij zag dat het plaatje zijn uitwerking niet miste. 'Geef maar weer hier, kameraad; ik heb aan je gezicht gezien dat de mensen die op de foto staan door jou herkend worden. Ik zal je hun namen noemen; luister.'

Het fotootje vertoonde een groepje mensen ergens in de taiga. Georgië zelf was één van hen. 'De vrouw die voor de terreinwagen staat is ingenieur Valeria Zaitsev Daarnaast staat haar vriend de Duitser, ingenieur Franz Fischer. Daarachter, die reus, is mijn beste vriend Karl­Heinz Stiermann, ook Duitser; hij was tot \erieden jaar natsjalnik in het kamp 22­12. Tot slot nog de chauffeur van de wagen: dat ben ikzelf. Ik zou je dit alles niet verteld hebben, als ik niet met zekerheid op je gezicht de blik van herkenning heb gezien. Ik wil nu graag weten: Hoe maken mijn vrienden het? Zijn ze goed aangekomen op de plaats waar ze zich op dit moment bevinden? Je hoeft mij niet te zeggen waar ze zich ophouden.'

Tichon keek de officier tegenover zich aan, maar gaf geen antwoord op diens vragen. 'Ik zie, dat je mij niet vertrouwt. Daarom ben ik genoodzaakt om dit wapen in de hand te houden; want jij zult als de kans er is, proberen mij het zwijgen op te leggen; neem mij dus niet kwalijk.' De ander knikte.

'Luister! Wat ik hier doe, dat kost mij de kop. Vandaar dat ik mijn zinnen doorzet en jou eventueel onder dwang van dit wapen zal dwingen mij naar deze mensen te brengen. Ik hoop echter dat we tot een verstandig gesprek kunnen komen. Deze mensen en ook jij en mogelijk nog anderen worden gezocht. Er is hier een patrouille geweest die deze bewijzen heeft gevonden." Hij legde andermaal het bewijs op tafel; een lege patroonhuls, afgeschoten uit een leger geweer. 'Verder zijn er bij mij twee bijlen gebracht afkomstig uit het rode leger en van Amerikaanse makelij. Dat alles bij elkaar is voldoende bewijs dat jij uit het leger gedeserteerd bent; en dat betekent dat ze jou zonder vorm van proces tegen een boom zetten en dan: poeka, poeka, rastreljat.' Tichon Chramov zweette van ontzetting en wist zich geen raad meer. Er viel hem niets meer te verzwijgen, daar alles wat de luitenant zei de waarheid was. 'Wat wil je van mij?'

'Dat klinkt al heel wat beter. Ik begnjp datje mij niet vertrouwt: maar dat jij eraan gaat, kan mij geen zier schelen. Waar het mij om gaat is, dat ik deze drie mensen moet helpen en daarom moet ik met hen in contact komen. Jij bent de enige die daarvoor kan zorgen. Daar er geen tijd te veriiezen is ­ er komt namelijk over een week hier een patrouille om jou te pakken ­ moeten we dus nu deze zaak regelen. Indien ik langer tijd had, dan zou deze foto uitkomst kunnen geven om jou daarmee naar m'n vrienden te sturen; die zouden mijn woorden bevestigen. Wat mij nu te doen staat is het volgende: Ik geef jou deze foto en een brief mee. Morgen vertrekje naar de plaats waar ze zijn en jij geeft hun de brief en de foto, dat zal alles voor hen duidelijk maken. Jij verklaart hun dat je deze brief en foto van de man hebt gekregen die achter het stuur van de wagen zit. Bekijk hem nog eens goed en overtuig je ervan dat de gelijkenis klopt." Georgië legde de foto onder de neus van Chramov en hield er de lamp bij, zodat het beeld goed bekeken kon worden.

'De gelijkenis is onmiskenbaar." 'Juist.' Chramov begon te begrijpen dat deze luitenant werkelijk belang had bij het drietal dat zo onverwachts in hun dorp verzeild was geraakt. En daar hij heel wat van hen gehoord had, wou hij de onbekende luitenant op de proef stellen. 'Als jij deze mensen zo goed kent, kun je mij dan ook vertellen hoe oud ze zijn?'

'Dat kan ik: Fischer is tweeëndertig, Zaitsev negenentwintig en Stiermann drieëndertig. Ze zijn in Polen gevangen genomen en in 22­12 terechtgekomen. Zaitsev en Fischer houden van elkaar en zullen ooit nog eens gaan trouwen. Ze zijn nu anderhalf jaar geleden uit 22­12 ontsnapt, met een boot via het moeras, maar waar ze terecht zijn gekomen, kan ik helaas niet vertellen. Nog belangrijker is, hoe ze het nu op dit moment maken. Geloof mij, tovansch. er steekt niets dan vriendschap achter mijn vraag.'

Tichon Chramov merkte wel dat de luitenant alles over het drietal wist en meer had verteld dan hij gevraagd had. Maar daar er zoveel aan gelegen was om te weten of dit een eerlijke zaak was, wilde hij nog meer bewijzen hebben eer hij zich blootgaf. 'Vertel mij dan eens, kameraad luitenant, of Stiermann een goed schutter is?' 'Hij is een scherpschutter.' 'Heeft hij weleens geschoten, wild bijvoorbeeld?'

'Heeft hij weleens geschoten, wild bijvoorbeeld?' (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen