Levend verlies

Wat als het niet meer lukt om zelf voor je kind te zorgen? En wat gaat er door je heen als je dochter of zoon liever in de zorginstelling is dan in het ouderlijk huis? Het leven met een ernstig gehandicapt kind betekent voor ouders rouwen om het verlies van waardevolle zaken. Deze vorm van rouw wordt levend verlies genoemd. Het komt niet alleen voor bij ouders van een gehandicapte zoon of dochter. Ook mensen die een partner hebben met dementie kunnen rouwen om wat ze verliezen. Hun man of vrouw leeft nog, maar is niet meer de persoon met wie ze diepe gesprekken kunnen voeren of kunnen overleggen over een belangrijke beslissing. Je rouwt als het ware omdat een gedeelte van je geliefde is verdwenen. En je rouwt omdat je weet dat het nooit meer wordt zoals het was. Ouders van een gehandicapt kind zijn hun hele leven lang betrokken bij hun kind en voelen die verantwoordelijkheid elke dag. Ze laten elke nacht het geluid van hun telefoon aan, want ze willen altijd bereikbaar zijn voor het geval er een calamiteit is. Een moeder vertelde mij dat ze nooit ver weg op vakantie gaan: ‘Als er iets aan de hand is, wil ik snel bij mijn kind zijn.’ De band van ouders met hun gehandicapte kind is hecht, hun steun is onvoorwaardelijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen