De brug naar het eiland

Benjamin treuzelde tot het bijna donker was voordat hij het kantoor verliet. De lantaarnopstekers hadden de straatverlichting al aangestoken toen hij Lincoln’s Inn Field overstak en door Coventry Street naar de Queen’s Head sjokte. Meneer Hardy gaf sinds lange tijd de voorkeur aan dit afgelegen café boven de Seven Stars, dat wel dichterbij lag, maar waar het zo vol zat met leden van de juridische stand dat alle gesprekken afgeluisterd konden worden door rivalen. Benjamin nam zijn hoed af, betrad het stille gebouw en overzag het interieur. Het donkere hout, de warme vuren en knusse hoekjes beloofden normaal gesproken comfort en plezier. Maar dit keer niet. Meneer Hardy was er al en zat een sigaar te roken in hun gewone hoekje bij de open haard. De oudste fi rmant dronk normaal gesproken niets sterkers dan bier. Vanavond stond er een glas whisky voor hem.

Benjamin begreep het. Ook hij verlangde naar de verlichting van sterke drank, maar zag ervan af, omdat hij wist hoe tijdelijk de verlichting zou zijn en hoe pijnlijk de gevolgen. ‘Het spijt me, meneer. Het spijt me vreselijk. Ik was volkomen overtuigd van haar onschuld.’

Het magere, knappe gezicht van de oudere man leek ineens ouder dan zijn vijfenvijftig jaar. ‘Dat weet ik. Je hebt je naam ervoor op het spel gezet… en die van Sullivan.’ Benjamin kromp in elkaar. ‘En nu heb ik niet alleen mijn eigen professionele reputatie maar die van de hele fi rma onherstelbare schade toegebracht.’ Robert Hardy hief een hand. ‘Het is niet nodig om het allemaal nog eens te herkauwen. Sullivan heeft me opgezocht en op de hoogte gesteld van de bijzonderheden. Hij verklaart dat hij geen cliënten meer voor ons wil representeren. En hij is een van de besten.’

Benjamin ging zitten, gehuld in een nevel van tabaksrook – een geur van citrus en specerijen omringde hem. ‘Nogmaals, meneer, het spijt me. Ik -’ ‘Genoeg verontschuldigingen,’ snauwde Hardy. ‘Spijt lost de problemen niet op. Soms moet er actie worden ondernomen.’ De scherpe woorden waren een klap in Bens gezicht. Meteen was hij weer een kleine jongen die in elkaar kromp onder de strenge afkeuring van zijn vader. Was meneer Hardy van plan om hem te ontslaan? Hij kon het hem niet kwalijk nemen als dat zo was.

Zijn mentor keek hem onderzoekend aan en zijn blik verzachtte.

‘Nou ja, ik zal niet nog meer as op je hoofd stapelen. Je hebt jezelf al voldoende veroordeeld voor ons beiden. Ik wijt het aan dat verdraaide mens.’

Benjamin knikte. ‘Ik geloofde haar oprecht, meneer. Wat een toneelspeelster is dat.

En wat een dwaas ben ik, een stomme, goedgelovige dwaas.’

Hardy zuchtte. ‘Je bent niet de eerste man die in de luren gelegd wordt door een mooie vrouw en je zult ook niet de laatste zijn.’ Hij liet de whisky in zijn glas ronddraaien. ‘Het is voorbij.

Je hebt gedaan wat je vond dat gedaan moest worden. Je hebt veel op het spel gezet om iemand te beschermen voor wie je achting had, al bleek die achting misplaatst. Het is in zekere zin loff elijk. Maar de prijs zal betaald moeten worden, vergis je niet.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen