Koffiemolen

„Dat is net de keuken uit mijn eerste appartement”, zei mijn man toen hij het vorige nummer van Terdege las. Op de laatste pagina stond het artikel over Huis Sloëtjes aangekondigd. De keuken op de foto vertoonde inderdaad grote overeenkomsten met die in zijn eerste woning. Granieten aanrechtblad, zwart-wit geblokte gootsteen, geiser erboven, gordijntje eronder. Ik denk dat de foto’s bij het artikel (pag. 112) over het museumhuis, want dat is Huis Sloëtjes inmiddels, voor veel mensen een feest van herkenning zijn: ”Zo was het bij mijn (groot)ouders!” Zelf vind ik de foto van de koffiemolen grappig.

Lange tijd bedankte ik voor een bakje troost. Alleen tijdens mijn eerste sollicitatiegesprek dronk ik het donkere vocht noodgedwongen op, omdat ik het niet durfde te laten staan.

Een jaar of tien terug liep ik op een brocantemarkt tegen zo’n ouderwetse handmolen aan. Hij kwam in onze keuken te hangen. De heerlijke geur van versgemalen bonen leidde ertoe dat ik af en toe een slokje koffie proefde. Inmiddels is het vaste prik: ontbijten met een mok zwarte koffie.

Dit keer drink ik die al mijmerend boven de reportage van Huis Sloëtjes. Ik geniet niet alleen van de heerlijke koffiegeur, maar snuif ook de geur op van toen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen