Testcase Taiwan: Van paria naar partner

Ga naar Taiwan! Dat is mijn klemmende oproep aan het Nederlandse parlement. Treed in het voetspoor van de Tsjechische delegatie (89 personen sterk!) die het eiland onlangs bezocht.

Waarom? Ter politieke ondersteuning van een democratische rechtsstaat van 23 miljoen burgers die dreigt opgeslokt te worden door de naburige Volksrepubliek China. Onder het motto van ‘vreedzame hereniging’, hoewel Peking het woord ‘vreedzaam’ niet langer officieel hanteert. En onder toeziend oog van het Westen onder het motto van ‘één China-beleid’. Van deze eenzijdige Europese stellingname heb ik mij als viervoudig China-rapporteur voor het Europees Parlement consequent gedistantieerd. Natuurlijk tot hoor- en zichtbaar ongenoegen van de ‘vrienden’ van Peking in Brussel. Voor hen moest die ‘sacrale’ formule van ‘één China’ beslist in de tekst staan.

Hoe bood ik als rapporteur weerstand aan deze beschamende buiging jegens de supersnelle opkomst van een partijstaat als supermacht? Allereerst door zelf met beleidsmedewerkers voor elk rapport niet alleen naar de Volksrepubliek af te reizen, maar evenzeer naar de Republiek China, de officiële naam voor Taiwan. Tenslotte moet je in de conflictsituatie (Peking versus Taipei) als vertegenwoordiger van het Europees Parlement beide partijen horen én zien. Deze bezoeken, onderbouwd door solide leeswerk, brachten en brengen mij tot de stellige overtuiging dat de internationale gemeenschap de Taiwanezen niet en nooit mag overgeven aan de onverzadigbare machts- en expansiedrang van de Communistische Partij van China.

Zeker nu niet, zoals die zich ongeremd manifesteert onder leiding van staatspresident en partijvoorzitter Xi Jinping. In een speech van januari 2019 gaf Xi zich volledig bloot: ‘China moet en zal herenigd worden.’ Dat is immers ‘een noodzaak voor de herrijzenis van de Chinese natie.’ En deze ‘herrijzenis’ heeft Xi Jinping, zoals het in de Communistische Partij gebruikelijk is, van een einddatum voorzien: 2049. Exact een eeuw na de stichting van de Volksrepubliek China.

Xi’s ongeduld over het uitblijven van de inlijving van de ‘afvallige provincie’ Taiwan bleek ook uit de woorden dat dit probleem zich niet van generatie tot generatie mag blijven voortslepen.

Intussen heeft China’s onmiskenbare en gewelddadige schending van de status van Hongkong – één land, twee politieke systemen - het wantrouwen van de Taiwanese bevol-king tegenover Pekings intenties alleen maar versterkt. Per slot van rekening spiegelt China Taiwan exact dezelfde ongewisse status voor.

Het verbaast daarom allerminst dat ruim tweederde van de Taiwanezen zich momenteel louter als Taiwanees beschouwt en niet als Chinees. Daarbij komt dat bijna 90 procent van de bevolking Xi’s aanbod van ‘vreedzame hereniging’ onder het model-Hong Kong resoluut van de hand wijst.

Precies dit instemmingsrecht van de Taiwanese bevolking met de Chinese grootmachtaspiraties heb ik vanaf mijn eerste China-rapport (2005/2006) glashelder bepleit. Niet minder belangrijk was en is (nog steeds!) de doorbreking van Taiwans internationale isolement, schandelijk en schadelijk resultaat van Pekings dwangdiplomatie.

Wanneer er nu steeds meer gezaghebbende stemmen opgaan om Taiwan als volwaardig lid toe te laten treden tot de Wereldgezondheidsorganisatie, is dat niet alleen een internationale erkenning van Taiwans voorbeeldige aanpak van de coronapandemie, maar geven deze stemmen ook gehoor aan identieke, continue oproepen van het Europees Parlement.

Toch is veel meer westerse ruggensteun voor Taiwan nu urgent. Niet bij geval discussiëren prominente China-experts over Pekings militaire opties bij een invasie van Taiwan. En niet bij geval maakt Taiwans presidente Tsai Ing-wen veel haast met een aanmerkelijke versterking van ’s lands defensie. En passant patrouilleren Amerikaanse oorlogsschepen in grotere regelmaat in de Straat van Taiwan. Begrijpelijk nu naar buiten is gekomen dat Chinese generaals al enige tijd ferme druk uitoefenen op Xi om eindelijk harder op te treden tegen Taiwan onder het motto: ‘Wanneer nu niet, wanneer dan wel?’

Tegenover deze ultieme bedreiging van Taiwans toekomst past slechts één westers antwoord: ruggensteun voor Taipei! Daarom Europa, Nederland: behandel deze jonge democratische rechtsstaat in Azië niet langer naar Chinees voorbeeld en verlangen als een paria, maar als een partner. De juiste partner! Te beginnen met bezoek diplomatie. Op naar Taipei!

Bas Belder, lid Europees Parlement van 1999-2019

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen