Heiligen

IIn de vorige twee artikelen bespraken we de aanduidingen ‘christenen’ en ‘gelovigen’. De vraag ‘wie zijn wij?’ werd door de eerste christenen ook beantwoord met: ‘wij zijn heiligen’.

Hoewel de naam ‘christenen’ slechts drie keer voorkomt in de Bijbel, komen we de aanspraak ‘heiligen’ wel 60 keer tegen in de Bijbel. Vaak vinden we deze aanspraak aan het begin van een brief. In Romeinen 1:7 lezen we bijvoorbeeld:

‘Allen, die te Rome zijt, geliefden Gods, en geroepen heiligen, genade zij u, en vrede van God, onzen Vader, en den Heere Jezus Christus.’ Wat betekent deze aanduiding? En: hoe kwamen ze erbij om elkaar op deze wijze aan te spreken?

De aanduiding ‘heiligen’ heeft zijn oorsprong in de eerste christengemeente in Jeruzalem. We kunnen dit afleiden uit een aantal schriftgegevens. Ten eerste verwijst de aanduiding ‘heiligen’ in 2 Korinthiërs 8 en 9 naar de gelovigen die in Jeruzalem wonen. Paulus noemt in die hoofdstukken de andere gelovigen in Korinthe steevast ‘broeders’ of ‘gemeenten’. Ten tweede gebruikt Lukas de term ‘heiligen’ in Handelingen slechts vier keer en dan steeds als aanduiding voor de gelovige joden (Hand. 9:13, 32, 42 en 26:10). Later in de tijd is de aanduiding ‘opgerekt’ en toegepast op ál de gelovigen.

Terwijl de aanduiding ‘christenen’ pas in Antiochië ontstaat, noemen de volgelingen van Christus zichzelf reeds vanaf het begin ‘heiligen’.

Waarom deden ze dit eigenlijk? Dit heeft vermoedelijk te maken met de oudtestamentische achtergrond van deze aanduiding. De ‘heiligen’ zullen volgens Daniël 7 namelijk het Rijk van God bewonen wanneer de Zoon des mensen komen zal. Nu heeft de Heere Jezus verteld dat Hij de Zoon des mensen is, die in Daniël 7 aange kondigd was. Zijn volgelingen zijn daarmee de ‘heiligen’. Zij zullen het Rijk van Christus bewonen en met Hem oordelen op de jongste dag.

De aanduiding ‘heiligen’ verwoordt óók op diepe wijze de schenking van al de weldaden die door Christus verworven zijn. Ten eerste wijst de aanduiding ‘heiligen’ erop dat al onze zonden vergeven zijn door de kruisiging en bloedstorting van Christus. Dáárom zijn we ‘heiligen’. Ten tweede houdt de aanduiding ‘heiligen’ in dat we door de opstanding van Christus deel hebben aan het Koninkrijk van Christus. Ten derde bevat de omschrijving ‘heiligen’ de vrucht van de hemelvaart van Christus: we zijn heiligen omdat we met Christus in de hemel gezet zijn. Ten vierde verwoordt ‘heiligen’ de vrucht van Pinksteren: de Geest van Christus is in ons hart komen wonen. Ten slotte, grijpt de aanduiding ‘heiligen’ in geloof vooruit op de laatste trap van Christus’ verhoging: de wederkomst. De aanduiding ‘heiligen’ is dus zeer treffend voor hen die door het ware geloof met Christus verbonden zijn. Het verwoordt alle heerlijke weldaden die door Christus’ kruis, opstanding en hemelvaart ons geschonken zijn.

Hoe inhoudsvol is de aanduiding ‘heiligen’!

Helaas lijkt deze omschrijving van de gelovigen wat in onbruik te zijn geraakt. Het voelt voor ons, zondaren, ook heel bijzonder om zo aangesproken te worden. Onze ervaring is zo vaak: ‘onheilig’ te zijn. Kohlbrugge noemde de gelovigen niet voor niets eens ‘onheilige heiligen’. Dit verwoordt nadrukkelijk de bijbelse gedachte van de tweemens. Toch noemt de Bijbel ons ‘heiligen’ – volkomen heilig in Christus. Deze aanspraak kan alleen voor ons gelden wanneer we door het geloof in Christus zijn ingelijfd en dan geldt ze ook volkomen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen