J.J. VAN DER SCHUIT (3)

Beoefening van de theologie

Prof. van der Schuit had de theologie lief. Zij lag ook geworteld in zijn leven. Met nadruk werd door hem gezegd: de mystiek van ons innerlijk leven moet spreken en doorklinken in heel de bouw van onze theologie of anders is het slechts een ledige huls, een hol vat. De professor is gegrepen en beheerst geworden door de eerste woorden van Calvijn, geschreven in zijn institutie: nagenoeg de ganse hoofdinhoud van onze wijsheid die verdient voor de ware en hechte wijsheid gehouden te worden, bestaat uit twee delen, de kennis van God en de kennis van onszelf. Op beide komt het aan: Godskennis en zelfkennis. Deze volgorde dient ook zo gehanteerd te worden. De Heilige Schrift wijst erop en spreekt ervan. Godskennis en zelfkennis. Dit is zegt van der Schuit: heilige theologie. Alle zelfkennis die niet ontvlamd is aan de ware Godskennis leidt tot zelfverheerlijking en zelfaanbidding en loopt uit op zelfverafgoding. Alle zelfkennis die haar oorsprong heeft in God en kiemt uit God, leidt tot God-verheerlijking en zelfveroordeling. Dit dient in de prediking te klinken. Een Schuitiaanse uitdrukking. Daar mag vandaag wel meer aan gedacht worden en in praktijk gebracht. Anders is onze naam: Christelijk Gereformeerd maar een etiket en meer niet. Wij kunnen bij de ouden veel leren. Ook als het gaat over de theologie en de beoefening ervan. Als vakterm komt het woord theologie in de Bijbel niet voor. Maar zij is Bijbels gefundeerd. Vele malen komen de woorden Theos dat is God en het woord Logos dat is Woord in de Heilige Schrift voor. Vandaar dat het woord theologie ons richt op het denken en spreken over God. Door ons mag dit alleen gedaan worden vanuit de Heilige Schrift, want daarin heeft de Heere Zich geopenbaard. De Heilige Schrift is de bron. Steeds moet onze kennis blijven staan onder controle van de Godsopenbaring. Ons denken en spreken moet de toets van Gods Woord kunnen doorstaan. Wie leeft bij de Heilige Schrift zal veel gebed hebben tot de Heere van de Schrift om wijsheid en inzicht. Ook zal er ootmoed zijn, want ons kennen is maar ten dele. Van der Schuit schrijft verder: ons geestelijk bezit is een kinderlijk stamelen over God en Goddelijke zaken, waardoor wij altijd herinnerd worden, dat wij slechts in vage trekken iets kennen van de majesteitelijkheid des HEEREN Heeren. Nu heeft de kerk, wanneer het over theologie gaat, steeds een heilige roeping om te voldoen aan de eisen van de Heere in Zijn Woord gegeven. Dit geldt ook de opleiding van dienaren des Woords. Het is geen leus, maar een echt Schriftuurlijk beginsel dat we de opleiding zien als voor de Kerk door de Kerk. In Samuëls tijd was er al een opleiding tot de dienst van de Heere. De kanttekening bij 1 Sam. 19: 18-20 schrijft: dit is een plaats waar de profeten een collegium of school hadden bij Rama gelegen, waar Samuël zijn woning had. Voetius schrijft: in het Oude Testament zijn er kerkelijke scholen en colleges van profeten geweest onder prefectuur van Samuël, Elia en Elisa. Hierop grondde Voetius het recht van Christus’ Kerk om een eigen Theologische School op te richten en te onderhouden. In het Nieuwe Testament worden we erop gewezen dat de kerk en het ambt en de leer steeds een trias vormen, die niet uiteengerukt mag worden. Het principe: kerkelijke opleiding ook voor de beoefening van de theologie mag niet vervagen, noch minder verdwijnen. Van der Schuit zegt: onze Theologische School bedoelt voor alles eenheid van kerk door eenheid van opleiding. Haar wetenschappelijke waarde willen wij niet onderschatten, maar dat is van de tweede orde. Nu we spreken van de Theologische Universiteit Apeldoorn en een accent valt op het doctorale mag de hogere eis nimmer het primaire verdringen. Van der Schuit merkt op: het leven van de opleiding moet kloppen uit het leven der Kerk en het leven der Kerk moet door de School aangewakkerd en voortgestuwd worden. Dit leven der Kerk is niet allereerst theologie, maar verbondsreligie waaruit de ware theologie opbloeit. Wie geen zuivere Schriftuurlijke Verbondsreligie kent zal nooit kunnen komen tot een zuivere Gereformeerde Verbondstheo-logie. De echte diepe verbondsreligie, dat is religie in wederkerige verhouding begint niet bij wat de bondeling doet voor God en niet wat die bondeling doet onder God, maar wat God in de bondeling doet. Het is niet roeping, geloof, wedergeboorte, maar het is roeping, wedergeboorte, geloof. Gods werk in ons is het grote begin dat de twee wezenlijke factoren van alle echte Schriftuurlijke en goed gedocumenteerde gereformeerde Theologie leert kennen en waarderen nl. Godskennis en zelfkennis. Bij een getrouwe beoefening van Theologie mogen de volgende wezenselementen nooit ontbreken:

1. een genadeverbond waaraan God Zijn Naam heeft verpand.

2. een verbondsreligie waarin de levendmakende daad een eerste plaats heeft

3. een verbondsontwikkeling waarin een wassen en toenemen is in de genade en kennis van onze Heere Jezus Christus

4. een verbondszekerheid die de troost der gelovigen blijft in leven en sterven

5. een verbondsverkiezing die leert: Ik het u liefgehad met een eeuwige liefde, daarom heb Ik u getrokken met koorden van goedertierenheid

Hiervan moet gezegd worden: waarvan acte en steeds praktijk! Het spreken in de vorige eeuw zij onze belijdenis en beleving in deze eeuw. Onder de zegen van de Heere zal dit strekken tot heil van de kerken en ons persoonlijk leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen