Jefta

In de behandeling Gods van de Zijnen vinden we geen lichtvaardig pleisteren. ‘Gaat heen en roept tot de goden die gij uitverkoren hebt; laat die u verlossen, ten tijde uwer benauwdheid’ (Richt. 10:14). Zo klinkt het uit des Heeren mond, opdat Hij te dieper Zijn Israël zou vernederen. Dat volk moet zich geheel in Gods handen geven.

Weg met de afgoderij! Zij hebben zich bakken uitgehouwen, gebroken bakken die geen water houden. Israël moet terug tot God, Die zij verlaten hebben, tot Hem alleen, om in Zijn hand te vallen en Zijn recht te erkennen.

‘Wij hebben gezondigd’, zo luidt Israëls ootmoedig antwoord. ‘Doe Gij ons naar alles wat goed is in Uw ogen; alleenlijk verlos ons toch te dezen dage’ (Richt. 10:15). Toen werd des Heeren ziel verdrietig over de arbeid van Israël.

Kent u die afstoting Gods? Dat toornen tegen u, dat rechtvaardig verwijt van al uw ongerechtigheden? Dat afwijzen, gelijk de Heere Jezus de Kananese vrouw afwees? Waartoe dat alles? Opdat u door het geloof alleen alles in Hem zou kennen. Vallen moet dat volk; het recht van God toevallen. Dat recht moet in ons verheerlijkt worden. Dat zal ons alle afgoden doen uitwerpen. Schuld, eigen schuld zal het zijn die wij bewenen. ‘Zij zullen komen met geween, en met smekingen zal Ik hen voeren (…) in een rechten weg, waarin zij zich niet zullen stoten’ (Jer. 31:9).

Is God niet recht, al gaf Hij ons aan onszelf eeuwig over? En toch, Zijn schuldig volk kan niet buiten Hem. Dat doet hen met Israël uitroepen: ‘Doe Gij ons naar alles wat goed is in Uw ogen’.

Hoewel voor Israël onbewust, bereidde de Heere die verlossing reeds in Jefta. Jefta was niet uit een wettig huwelijk geboren, hij was een hoerenkind. Hij was daarom door zijn broeders uitgestoten. Maar deze steen, door de bouwlieden verworpen, is geworden tot een hoofd des hoeks. Hij, de zoon van het stamhoofd Gilead, zwerft aan het hoofd van een bende in het land van Tob. Daar heeft God hem geleerd tot de krijg, gelijk David aan het hoofd van de 600 mannen die zich om hem verzameld hadden. Deze door zijn broeders uitgestoten Jefta is een der geloofshelden, zegt Paulus. Hij is een type van Christus, de Verworpene, Die Zijn volk alléén verlost.

Jefta handelt in de vreze Gods. Voor het aangezicht des Heeren wordt te Mizpa het verbond met Israëls oudsten naar Gods eis bekrachtigd. Jefta valt Ammon niet zonder meer aan, eerst stelt hij het recht van Israël tegenover het bedreven onrecht van Ammon. En ten slotte, de kinderlijke vreze van Jefta blijkt uit de gelofte die hij aflegt. Indien God de kinderen Ammons ganselijk in zijn hand zal geven, ‘zo zal het uitgaande dat uit de deur van mijn huis mij tegemoet zal uitgaan, als ik met vrede van de kinderen Ammons wederkom, dat zal des HEEREN zijn, en ik zal het offeren ten brandoffer’. Het was zijn dochter die Jefta tegemoet trad, zijn enig kind. Heeft Jefta aan haar gedacht, toen hij zijn gelofte deed, of niet? Maar wie zou hem uit zijn huis anders tegemoet treden dan zij?

wordt vervolgd

Uit: MEER DAN OVERWINNAARS ds. G.H. Kersten (uitg. De Banier, 1953).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen