Vlucht uit de taiga

Er trok een huivering door de taiga. Nog was het oerwoud getooid in een kleurenpalet zó mooi, dat FUja Sjergejev zo nu en dan zijn werk onderbrak om een ogenblik van deze schoonheid te genieten. Niemand beter dan Filja kende de taiga, waar over enkele weken de sneeuwstormen uit de IJszee zouden woeden om de wereld in een vijandige woestenij te veranderen.

De datsja waarin hij tijdens de pelsjacht verblijf hield, stond slechts op een honderd pas afstand van de rivier, waar ook zijn boot lag. Over enige tijd zou Filja met zijn boot terugkeren naar Lovsk, het dorpje waar hij woonde. Lovsk dankte zijn naam aan haar bewoners: oud-gevangenen en enkele mensen die naar Siberië waren verbannen. De bewoners van Lovsk hadden er weinig of beter gezegd in het geheel geen behoefte aan om met de autoriteiten in aanraking te komen; vandaar dat ze zich diep in de wildernis hadden teruggetrokken.

Filja Sjergejev was al een lange reeks van jaren woonachtig in Lovsk; als pelsjager had hij zich er meer dan twintig jaar geleden gevestigd. Nu stonden er twaalf huizen, gemaakt uit materialen die de taiga ter plaatse bood. De huizen had men opgetrokken uit zware Siberische lariksen, die met dissel en bijl bewerkt, als wanden waren gebruikt. De grote oven, waarop het hele gezin sliep, was gemaakt van stenen uit de rivierbedding en de ramen waren door de jagers van de pelsmarkt meegebracht. Verder bestonden de huizen uit hout. Degelijk materiaal, dat eeuwen nodig had gehad om tot deze dikte te groeien.

Half september vertrok Filja uit Lovsk om naar zijn datsja te gaan, die tien dag-reizen van het dorp af lag. Ook de hut was gebouwd van materiaal uit de taiga en voorzien van een oven. Achter de datsja had Filja zijn schuur, waar de huiden, die hij tijdens de jacht had bemachtigd, werden gedroogd en bewaard. Deze huiden spijkerde hij tegen de wand, waardoor naast het drogen de pelzen mooi gerekt werden.

Wie echter de hut van een pelsjager niet kende, zou bij een eerste aanblik denken een klein fort te hebben ontdekt. De reden daarvoor was, dat zowel de hut als de schuur waren voorzien van scherpgepunte stalen peimen die overal uit de wanden staken. De ramen en deuren bezaten nog een extra beveiliging in de vorm van zaagbladen die grimmig-getand tussen de sponningen waren bevestigd. Men zal zich dan afgevraagd hebben, waarom ziet

Men zal zich dan afgevraagd hebben, waarom ziet zo'n jachthut eruit als een soort stekelvarken met al die stekels en pennen. Het antwoord daarop is even eenvoudig als deze afweermiddelen doelmatig. Namelijk om de beren buiten de deur te houden. En daar in het verleden de pelsjagers door schade en schande wijs waren geworden, had men slechts op deze manier kunnen verhinderen dat de beren hun jachtbuit niet ruïneerden. Een forse beer zag namelijk kans om met een flinke haal van zijn voorpoot een raam of deur uit de sponningen te slaan, waardoor de toegang tot het domein van de pelsjager heel eenvoudig was. Vandaar deze maatregel. De datsja werd zowel van binnen als van buiten met

De datsja werd zowel van binnen als van buiten met een zware boomstam afgesloten. En dit alles om de beren de toegang te beletten.

Voor de bewoners, voorzover die er waren, gold dit niet. Men respecteerde eikaars eigendommen; diefstal van eikaars spullen of eigendommen kwamen slechts zeer zelden voor. En als dat gebeurde dan had men eigen wetten die streng gehandhaafd werden. Wie van zijn medebewoner gestolen had, mocht dat niet overleven. Dat was een ongeschreven wet van de taiga, die zonder mededogen gehandhaafd werd. De wetten in de taiga waren streng maar rechtvaar

De wetten in de taiga waren streng maar rechtvaardig. 'Wie eenmaal zijn hart aan dit deel van Rusland had verloren, kwam er nooit meer losvan. Waar werd nog een mooier, ongerepter stuk natuur gevonden zoals hier? Maar de taiga was onbarmhartig voor hem die er zich niet thuis voelde; die ging onherroepelijk verloren. In de zomer, als de aarde onder de zonnehitte schroeide en in de winter, die lang en verschrikkelijk kon zijn, moest het aanpassingsvermogen groot, de weerstand en dat vooral geestelijk, taai zijn om te kunnen overleven.

FUja Sjergejev was zo'n man, die voor niets ter wereld de taiga zou willen ruilen. Hij was één met zijn omgeving, ruw, gehard door de vele jaren die hij in dit oerland had doorgebracht. Hij kende de kracht van beer en wolf, wist lynx en vos met geweer en klemmen te bemachtigen. Hermelijn en sabelmarter ontkwamen hem niet als hij zijn vallen en klemmen voor hen had gezet.

Hij deed dit werk als de wolf die zijn prooi bejaagt of als de hermelijn die sluw de poolhaas in de hals weet te pakken. Het was zijn leven. Hij nam van de overvloed die de taiga bood, niet meer dan nodig was om te leven. Geen winstbejag of status speelde daarbij een rol. Zelfs diep in de taiga kon men niet geheel leven zonder roebels, die slechts door jacht verkregen konden worden. Zodoende trok Filja, met nog enkele mannen uit het dorp, in voor- en najaar erop uit om pelzen te bemachtigen, die één van de mannen eenmaal per jaar ging verkopen op een pelsmarkt, meer dan twintig dagreizen van hun dorpje. Van het ontvangen geld werden dingen gekocht die men in Lovsk voor het dagelijks leven nodig had.

Zo droeg Filja Sjergejev bij tot de instandhouding van Lovsk. De bewoners waren gelukkig zonder materialisme. Met elkaar vormden ze een soort commune, waar iedereen dezelfde rechten had, waar met uitzondering van wat persoonlijke dingen iedereen kon beschikken over de goederen die men bezat.

Larrentij Michajlovna, de pope, was behalve voor de zielszorg van de bewoners, ook verantwoordelijk voor sociale en culturele aangelegenheden van het dorp. Hij voltrok huwelijken, maar zijn taak bestond ook uit het rechtspreken bij geschillen. Straffen, indien nodig, werden door hem eigenhandig uitgedeeld. En wie Larrentij Michajlovna kende, begreep dat zoiets voor de pope niet veel te betekenen had. De man bezat spieren als stalen kabels, was bijna twee meter groot en de verhalen die over hem de ronde deden, logen er niet om. Zo zou hij eens een beer met een knuppel de schedel hebben ingeslagen; en bij het bouwen van huizen werden de zwaarste balken, die soms meer dan een halve ton wogen, door de pope opgetild alsof het kachelhoutjes waren.

Het mocht gezegd worden dat pope Larrentij Michajlovna het nodige respect genoot. En dat zowel door zijn ambt als door zijn enorme kracht.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen