De niet-gestelde vraag

Bij zekere gelegenheden worden er interviews gehouden. Zo las ik onlangs een interview ter gelegenheid van een vijftigjarig ambtsjubileum. Waarom? Niet omdat we veronderstellen dat die ambtsdrager zo belangrijk is. Hij is, zo schrijft Calvijn terecht, slechts een mannetje uit het stof verrezen! Maar omdat er nuttige dingen uit de achterliggende jaren naar voren gebracht kunnen worden – tot lering van de lezers. Wat dan zoal? Over Gods weg, Zijn genadebewijzen, Zijn leiding, Zijn onderwijs.

Zeker, Gods leiding met ieders leven is uniek, maar toch kunnen we van anderen leren. We kunnen erdoor aangespoord worden om op Hem te hopen, en we kunnen bemoedigd worden door Gods trouw bij al onze ontrouw, of gewaarschuwd worden. In de levensweg en ambtsbediening van de geïnterviewde predikant wordt immers de waarheid van Gods Woord zichtbaar wanneer de jubilaris moet belijden: „Er is niemand rechtvaardig, ook niet één predikant.” Die waarheid wordt ook zichtbaar wanneer hij mag getuigen: „Hij, Die mij riep, was en is getrouw, en Die het ook doen zal…”

Waarover gaat het zoal in een interview bij een ambtsjubileum? Heel wat onderwerpen komen aan bod, maar wat door de interviewer –bijna– nooit wordt gevraagd, is: hoeveel minpunten, slechte kanten en tekortkomingen de jubilaris heeft. Zo’n vraag past in het gewoon menselijke verkeer niet. Een heenwijzing naar die dingen wordt als onbeleefd gezien! Misschien voelt de man in kwestie zich wel beledigd.

En toch blijven aan de kant van Gods knechten alleen maar minpunten, gebreken, tekortkomingen over. Keer op keer bepaalt de Heere hen bij wat ze allemaal verkeerd hebben gedaan, gezegd en zelfs bedoeld! Ik zal één voorbeeld noemen. Toen ik eens preekte over het negende gebod, waarover onze catechismus in antwoord 112 schrijft, dat het onder andere inhoudt niemands woorden verdraaien, kwam met kracht naar me toe: Heb ik ooit één preek gehouden waarin ik niet Gods Woord verdraaide? Nee, niet bewust – hoewel...? Maar dan toch wel door menselijke zwakheid. Kan ik eigenlijk Gods heilig Woord ooit recht doen? Doe ik er niet altijd iets aan af? Of voeg ik niet altijd iets aan dat volmaakte Woord toe? Of doe ik niet op een andere manier dat Woord enigszins geweld aan? In al die jaren heb ik nooit één preek gehouden waarmee ik niet de hel verdiend heb, zoals ds. Joh. van der Poel uit Ede eens schreef. O, Gods knechten zijn graag getrouw en willen geen letter aan het Woord van hun God toevoegen. Ook willen ze niet één gedachte van dat Woord verdonkeremanen. En net zomin willen ze ooit de Bijbel verdraaien. Ze willen alleen maar het Woord brengen, en heel het Woord brengen. En toch… Zó beperkt en door de zonden verduisterd zijn we, dat we vanuit onszelf altijd dat heilige en dierbare Woord van God tekortdoen.

Elspeet, Ds. W. Pieters

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen