Bezinning Op De Eredienst

De aanleiding tot dit schrijven is dat vanwege de coronacrisis ‘online diensten de reguliere samenkomsten dreigen te vervangen’. Als je thuis achter een scherm de dienst kunt meemaken, waarom zou je dan nog ‘opgaan’? En een vraag daar nauw mee verbonden: Wat is eigenlijk de meerwaarde van het fysiek bijeenkomen van de gemeente? In negen hoofdstukken gaat collega Van de Weg op deze fundamentele vragen in. Hij richt zich daarbij vooral op de ‘millennials’ in ons midden, de twintigers en dertigers. En – gezien het taalgebruik – vooral op de wat hoger opgeleiden onder hen. Naar de overtuiging van de auteur is de kerk vooral een plaats van ontmoeting. Van ontmoeting met God, met jezelf en met anderen. In negen hoofdstukken werkt hij deze grondgedachte uit. Voor die ontmoeting ligt het initiatief bij God Zelf. ‘Omdat God in Christus woning wil houden onder de mensen’ geldt: ‘Welkom in Gods huis!’ Dat betekent geen oppervlakkigheid. Integendeel, ‘hoe kan de getergde en door ons vaak geminachte God met ons onder één dak wonen?’ Op die vraag is maar één antwoord: ‘Dat kan op grond van Jezus’ volbrachte werk (…) We komen samen in de Naam van Hem Die door Zijn sterven het voorhangsel liet scheuren.’ Dankzij Hem is de kerk ook de ‘werkplaats van de Heilige Geest’. De plaats waar Hij Zijn herscheppend en vernieuwend werk wil doen. ‘De kerkdienst is de plaats bij uitstek waar je ‘als een herboren mens’ vandaan kunt komen’ (blz. 47-56).

Leerzame en originele gedachten ontvouwt de auteur ook als het gaat om de kerk als plaats van ontmoeting met anderen. In het gewone leven kiezen we onze vrienden zelf, maar in de kerk kom je ‘in contact met mensen die je niet uitgekozen zou hebben, mensen die gevoelsmatig helemaal niet bij jou passen.’ Er zijn botsende karakters en meningen, betweters en eerzuchtige figuren. Hoe moeten we daar tegenaan kijken? ‘God heeft een vormingsplaats voor jou bedacht: Zijn gemeente, een oefenplaats in nederigheid’ (blz. 62-63). De auteur wijst erop dat de liturgie met het uitspreken van de zegen aan het einde van de dienst, niet ten einde is. ‘De zegen is geen punt achter de dienst, maar een komma. De liturgie is nog niet beëindigd. Met de woorden van Zijn zegen zendt Gods ons de wereld in. De wereld vol ellende, wonden en tegenkrachten’ (blz. 110). Ds. Van de Weg spreekt nadrukkelijk zijn liefde uit voor de gereformeerde traditie en liturgie, maar heeft daarbij ook vragen. Onze erediensten kenmerken zich vooral door een passief ‘zitten’. Moet er bij bepaalde onderdelen van de eredienst niet meer aandacht zijn voor ‘staan’ en ‘knielen’, zoals dat bijvoorbeeld oudtestamentisch voor Israël gold (blz. 102)? En moeten we ons bij het zingen echt beperken tot de Psalmen en ‘Enige gezangen’ (blz. 105)? En als het over de Psalmen gaat, is de berijming van 1773 niet aan herziening toe (blz. 106)? Al met al een uitgave die mooie doorkijkjes geeft en stof genoeg oplevert tot bezinning, gesprek en vragen. Met het oog op dit laatste zijn gespreksvragen toegevoegd.

Daarom ga ik naar de kerk – Gedachten over Gods huis als plaats van ontmoeting, ds. A. A. F. van de Weg, Uitg. Groen, 128 blz., € 14,99

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen