De brutalen hebben .... m��r dan de halve wereld

ï.iet de stijl wil het tegenwoordig niet erg vlotiLn. Met geen enkele stijl. Allerminst met de ^'ijl van doen en laten, van gedrag en optreden. e practijk laat ons heel wat zien. Zij geeft ^s veel te denken. Wij leven in de tijd van het • .periment. Men keert zich af van gewoonte c 1 traditie; men zoekt nieuwe vormen en eigen- 'dse stijl. Op zichzelf is dat natuurlijk niet te keuren. Want conservatisme is een heilj' ze zaak. Niemand prijst dode vormen aan. 'Is er geen leven meer is, is er geen geest; als ( • geen geest meer is, is er geen stijl.

i uder frappante voorlaeelden noem ik een mij t egezonden artikel uit „Kerkvenster", het 1 ^rkblad voor de Hervormde Gemeenten van i leek en omgeving, van 7 november j.1. Het I jeft betrekking op de geruchtmakende T.V.- i 'tzending van 23 oktober, waarvan Gerard 1 ornelis van het Reve het middelpunt was. De hrijver stelt: „Hij (nl. Van het Reve) laat ziek et ringeloren door de mode van de goede ' laak ... Z'n zelfstandigheid in een modische • d doet weldadig aan. Ten aanzien van het ibelgehruik zegt Gerard Kornelis, dat de ge- '' krijten Gods woord zijn, voor zover het hem l>'^haagt; de zinnetjes die hem niet aanstaan 'irapt hij (!). Deed Luther dat ook niet een etje, toen hij verontwaardigd de brief van Jabus ,een strooien brief noemde? En pikken e allen niet als kippen uit de bijbel wat we sten, de rest laten we liggen? Alleen, Gerard ornelis zegt het openlijk. Zo was er nog veel . eer: kernachtige en verhelderende uitspran, kwetsende en on-invoelbare gezegden, tot len tenslotte in processie de kerk uit ginn ... Ik had deze T.V.-uitzending niet graag < dien missen. Hoi, die kerk van het allerhei ' ist hart. in Amsterdam".

kan me toch voorstellen — en ik vind het I jopgevend —, dat er gemeenteleden zijn, die \an dergelijk geschrijf misselijk worden en er verontwaardigd over zijn. Dat de naam van de 1 rvormer Luther hierbij gebruikt èn misbruikt Jidt! Met volkomen voorbijgaan aan zijn I irtstocht om het Evangelie Gods aan te priji 'n als Blijde Boodschap van de rechtvaardi- Fmg van de goddeloze uit louter genade! Alsof ^ijn mindere waardering van de Jacobusbrief. "\'at dit aangaat, ook maar iets te maken zou • ebben met de veel-voorkomende neiging om ' !ch te verheffen boven de Schrift en uit haar 'e nemen wat ons aanstaat!

Wat moeten we critisch zijn ten opzichte van iouzen en kreten! Want soms ziet men stijlloosheid voor stijl aan en smakeloosheid voor een iiieuwe smaak. Men plakt ergens een etiket op en maakt zich van de diepere vragen af. Tot die diepere vragen behoort: wat steekt er achter? en: waaruit komt het voort? en: waarheen leidt het?

Men kan in de menselijke betrekkingen en in de maatschappelijke verhoudingen wel alles horizontaal maken, alle hoogheid naar beneden halen, alle gezag ondermijnen en ieder ambt uithollen. Men kan in het persoonlijk verkeer, in gezin, school, kerk en staat alles democratiseren en nivelleren, in naam van vrijheid en mondigheid . . ., terwijl iedereen zich laat gelden en niemand meer enige vorm, enige grens, enige reserve en enige stijl in acht neemt. Maar onder die bedrijven verliezen we onmenselijk veel en méér dan slechts uiterlijke dingen: Stelt u zich eens voor: een maatschappij zónder beleefdheid, zónder eerbied, zónder eenvoud, zónder achting en zónder respect, zónder fatsoen, zónder schaamte en zónder tucht, zónder gehoorzaamheid en zónder deemoed; een samenleving, waarin niemand zijn plaats meer weet tegenover God en tegenover de medemensen!

Naar zó'n chaos zijn we op weg. „De brutalen hebben . . . haast de hele wereld". Alles moet plat zijn, ordinair, schaamteloos, arrogant, schreeuwerig en stijlloos.

Ondertussen, zij die deze revolutie aanzien, meemaken, aan den lijve ondervinden, hebben ermee te stellen van dag tot dag, en kunnen ternauwernood staande blijven en moed houden om te bewaren, om te verdedigen, om te getuigen. Denk aan hen, die beseffen wat nodig is om op de rechte wijze vader en moeder te zijn, onderwijzer, opvoeder, ambtsdrager in staat en kerk! Wat een zorg, wat een verantwoordelijkheid en verborgen moeite! Als alles meepraat en inspraak eist, zónder te delen in de zorg en mee te tillen aan de lasten!

Voor de Gemeente luidt het gebod voor deze tijd: helemaal opnieuw die oude en altijd verrassend-niéuwe s t ij 1 zoeken, die voortkomt uit de wortel van het gelóóf; die deemoed, die de beloften heeft van de Hemel. Wij moeten een Gemeente zijn, die zich van binnen uit en van de grond af bekeert en zich van het begin af vernieuwt naar het beeld van de Nederige Dienstknecht. Een Gemeente, die, zelfs al zou ze achterblijven volgens de waanwijsheid dezer tijden, duidelijk vertoont de veelvoudige vrucht van de Geest, te weten: liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing (Galaten 5 : 22). Want het Woord weerspreekt en weerstaat al

Want het Woord weerspreekt en weerstaat alle vorm van inbeelding en verbeelding, en stelt vast voor alle tijden tot aan de voleinding der wereld: „Zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen het aardrijk beërven" (Mattheüs 5 : 5).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen