ELSKE WAARHEEN?

Ze blijft stilstaan en staart besluiteloos naar de muur. Wat moet ze doen? Naar huis lopen! Natuurlijk, er zit niets anders op. Vader zal wel boos zijn, de fiets is nog geen half jaar oud. Maar wat kan ze er aan doen? Hij stond op slot.

Even lijkt het mooie in de kerk verdwenen te zijn. Ze moet de lange weg naar huis door de sneeuw en de snijdende wind. Dat komt ervan, als je boos wegloopt.

Ze trekt haar capuchon nog wat dichter over haar hoofd en stopt haar handen in de zakken van haar jas. Al gauw voelt ze de erge vermoeidheid weer. Haar wangen gloeien, ondanks de kou.

Ze zou zo ergens willen neervallen, op een stil plekje. Maar het kan niet, ze moet naar huis. Het is koud en donker... En dan klinkt het weer in haar: ‘Elske, waar dan heen? Tot Hem alleen!’ En uit haar hart komen alleen maar de woorden: ‘Heere, helpt U toch!’

Elske strompelt de cafetaria binnen. Jammer genoeg kan ze niet door de voordeur, want ze heeft geen sleutel. Zonder op iets of iemand te letten, loopt ze naar de deur die in de gang uitkomt. Vader ziet haar binnenkomen en schrikt... Vlug gaat hij achter Elske aan, die juist de trap oploopt. Het gaat langzaam, alsof ze heel, heel moe is. Vader zegt nog niets. Pas als ze boven zijn, klinkt zijn bezorgde stem: ‘Elske, kind, waar ben je al die tijd geweest? En wat heb je?’ Elske keert zich naar haar vader en haar ogen kijken hem zo vreemd aan. Hoort ze zijn bezorgde stem? Zomaar begint ze weer te huilen.

ERHAAL | SJ. VAN DUINEN - UITG. DEN HERTOG

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen