Een groot verlies

Doordat reizen naar Canada onmogelijk is vanwege de recente wet- geving en verplichtingen gaan we al bijna twee jaar alleen in de Amerikaanse gemeenten voor. Zo ligt het trouwens ook voor onze twee studenten. Dichterbij dan twaalf uur rijden - wat je zeker in de winter maar niet moet doen - of twee uur vliegen, kun je hier voor een vrije zondag niet terecht. Het dichtst in de buurt zijn dan de gemeenten in de staat Michigan: Grand Rapids-Covell Avenue, Grand Rapids-Beckwith Avenue en Kalamazoo. En Kalamazoo heeft een eigen predikant. Iets verder, bij Chicago, is er nog de kleine gemeente Lansing. Daar mochten we afgelopen zondag het Heilig Avondmaal bedienen. Daar was het twee jaar geleden dat het Avondmaal bediend was. Wat die covidperikelen betreft, die zijn ook de pastorie niet voorbijgegaan. Geluk- kig had mijn vrouw, die toch al zwak is, nauwelijks symptomen. Maar voor mijzelf was dat wel iets anders. Hoewel je na een aantal dagen niet meer besmettelijk bent, betekent dat niet dat je snel je krachten terug hebt. Zodoende waren er wel wat bezwaren voor de reis naar Lansing, maar we hebben het toch mogen volbrengen en zijn weer veilig thuisgekomen. De Heere maakte het bijzonder goed wat het reizen betreft, ondanks sneeuwstormen rond Chicago en in New Jersey. Er waren geen vluchten geannuleerd. De bezwaren die je hebt voorafgaande aan zo’n reis, drijven wel uit naar de troon van Gods genade. Als je dan thuiskomt, kun je alleen maar zeggen: ‘Heere, wat heeft U het weer wél gemaakt’.

Verdriet

Nog voordat we van het oude jaar afscheid namen, kwam er een groot verdriet in mijn kleine gemeente. Er was nog een afscheid. Een moeder van 36 jaar oud overleed na ongeveer twee weken ziek geweest te zijn. Ze liet een bedroefde echtgenoot, een enig kind van zes jaar oud en bedroefde (groot)ouders achter. Haar vader kon zelfs de begrafenis niet bijwonen vanwege quarantaine in het verpleeghuis waar hij opgenomen was.

Daar sta je dan met de familie, voor zover die erbij kan zijn, rond het open graf. Vlak- bij je een jongetje van zes jaar oud, dicht tegen zijn vader aangeklemd. Wat voel je dan je armoede als je in omstandigheden van droefheid en rouw geroepen wordt om een woord tot de levenden te spreken. De tekst was Psalm 61:3: ‘Van het einde des lands roep ik tot U, als mijn hart overstelpt is; leid mij op een rotssteen, die mij te hoog zou zijn’. David was op de vlucht voor Absalom en riep ver van huis tot de Heere, terwijl zijn hart overstelpt was: ’Leid mij op een rotssteen, die mij te hoog zou zijn’. Wat brengt de Heere Zijn volk, ook Zijn knechten, in omstandig- heden waarin ze van verdriet en zorgen overstelpt kunnen zijn. Dan is er maar één plaats waar rust en veiligheid gevon- den kan worden. Alleen, daar kunnen ze zichzelf niet brengen, ze moeten daar gebracht worden. De rotssteen is te hoog voor hen.

Dat mag je dan ook de bedroefde familie toewensen, om dé Toevlucht te mogen vinden als alle mensentroost faalt. David zegt in het volgende vers: ‘Gij zijt mij een Toevlucht geweest, een sterke Toren voor den vijand’. Als je op de omstandigheden ziet en op je eigen dwaze hart, zou je zeggen: Wat moet er van terechtkomen? De énige hoop voor een zwak en weerloos volk ligt in de onveranderlijke trouw van Israëls God.

Op de knieën

In diezelfde psalm mag de dichter roemen: ‘Ik zal in Uw hut verkeren in eeuwigheden’. En in vers 6 zegt hij: ‘Want Gij, o God, hebt gehoord naar mijn geloften’. Wat een rijke psalm, bemoedigend voor hen die moeten zwerven door de woestijn van dit leven, voor vreemdelingen en pelgrims hier op aarde. Hun grootste verdriet is dat ze hier God maar blijven bedroeven en er niet aan toekomen om Hem de eer te geven die Hij toch eeuwig waard is om te ontvangen. Want dat is door genade toch hun innig zielsverlangen geworden. Zo wordt het in vers 9 verwoord: ’Zo zal ik Uw Naam psalmzingen in eeuwigheid, opdat ik mijn gelofte betale, dag bij dag’.

Dat die God Zijn Kerk en ook onze gemeenten zou willen gedenken in alle gevaren en moeiten die er ook in dit nieuwe jaar zullen zijn. Al ben je dan aan het einde des lands: Hij hoort het gebed van degene ‘die gans ontbloot is’ (Ps. 102:18).

Op de knieën, volk! Op de knieën, jeugd! Want er is er Eén Die naar ellendigen hoort. Mocht van Hem alleen onze ver- wachting zijn. Jezus leeft en regeert ook in dit nieuwe jaar. En zij die in angst en nood tot Hem de toevlucht nemen, wil Hij ten Redder zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen